Elieve.
Foto: Dou Weiqi
Zangeres Elieve is Metro’s nieuwe columnist. Ze zingt, ze schrijft, ze runt een coffeeshop met haar vader, en vanaf nu is ze dus ook vaste columniste bij Metro. De Turks-Nederlandse Elieve neemt je in haar columns mee in de spannende en grappige kronkels van het leven.
Elieve: “Het is altijd een risico om antwoord te geven op de vragen die mijn vader stelt. Dat leerde ik al op jonge leeftijd. We hadden een grote, rode fauteuil in de woonkamer, bij mij vooral bekend als de ‘biechtstoel’. Zodra hij me vroeg daar plaats te nemen, wist ik dat er gebiecht en gepreekt zou worden. Een kijkje in de hel, zo op zondag, zonder besef van zonde. Niet alleen had ik een hekel aan die stoel, ik was er zelfs een beetje bang voor.
Elieve verloor haar geduld
Toen ik uit huis ging, duurde het even voordat ik doorhad dat ik nog steeds een biechteling was. Op het matje van de in- en uitgang van zijn kantoor werd ik geregeld onder vuur genomen. En hoe angstvallig ik ook probeerde de neutraliteit te bewaren, uiteindelijk verloor ik mijn geduld en namen we joelend afscheid.
Elieve. Foto: Ali Javaid
Eenmaal thuis zat ik te piekeren, zo’n dag was dan nooit meer een 10. Ik kon me schamen om het totaalplaatje, van zijn teleurstelling tot aan de uiterlijke vertoning. Zoals mijn dichtgeritste jas die halverwege de discussie te warm werd en weer voorzichtig open moest. Of de rammelende sleutelbos, die aanvankelijk insinueerde dat ik zou vertrekken, maar dan ook mid-discussie geen functie meer had. Ik had niet veel fantasie nodig om de sleutels te horen schateren: „Ik zei toch dat ze zou blijven!” Ze hadden genoeg gezien om te weten dat mijn vader nog steeds veel grip op mij had.
De misdaad van het ongehuwd zijn
De onderwerpen waren altijd hetzelfde: de misdaad van het ongehuwd zijn en mijn ‘carrière’ in de muziek. Ik had gekozen voor een ander pad en was gedoemd als het zwarte schaap. Bij vlagen werd ik er vreselijk opstandig van, wanhopig zelfs. Het leek wel alsof ik nooit mezelf zou kunnen worden, gedoemd om het derivaat te blijven. Een verlengstuk van mijn vader, met een oneindig verlangen naar zijn bevestiging. Het was pas veel later dat ik doorkreeg dat mijn vader en ik hetzelfde lot deelden.
Door al zijn preken en argwaan tegen alles wat niet normaal is, vergat ik compleet wie ik tegenover me had. Mijn vader met zijn coffeeshop, politie-invallen en rechtszaken, daar trok hij de grens tussen normaal en abnormaal. Het tij was gekeerd, de rollen omgedraaid: hij kon plaatsnemen in de stoel. Ik had ineens oneindig veel begrip en concludeerde dat hij dat ook had voor mij. Leven op de weilanden tussen de zwarte schapen in, daar zijn wíj het gelukkigst.”
Elieve, die onlangs ook een single over haar vader uitbracht (Leerde van mijn vader), lees je bij Metro op woensdag, om de veertien dagen.
Dit zijn de best gelezen artikelen van dit moment:
Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.
Reacties