Historisch drama

Köln 75. Regie: Ido Fluk. Met: Mala Emde, Susanne Wolff, John Magaro. Lengte: 112 minuten.

„Wie had er niet bij willen zijn”, vraagt de fictieve muziekjournalist Michael Watts aan het begin van Köln 75, „toen Michelangelo ‘De Schepping’ op het gewelf van de Sixtijnse Kapel in Rome schilderde?” En hetzelfde geldt voor het beroemde concert dat pianist Keith Jarrett in 1975 in Keulen gaf en dat resulteerde in het bestverkochte jazzalbum aller tijden. Wie had er niet bij willen zijn.

„Maar wie vraagt zich eigenlijk af wie de steiger bouwde?”, gaat hij verder. En dat is precies het verhaal dat Köln 75 gaat vertellen: de geschiedenis van de vrouw die het concert organiseerde, de destijds 18-jarige Vera Brandes. Ze zat nog op school, was een tegendraadse dochter van het Adenauer-tijdperk, vrijgevochten, feministisch, jazzfanaat in hart en ziel. En zo wordt de film een flashback in een raamvertelling: een avonturenfilm over de obstakels die ze overwon om een concert te organiseren (geldgebrek, een ontstemde vleugel) waarvan we al lang weten dat het heeft plaatsgevonden.

Er klinkt geen noot van Jarretts muziek: hij gunde de film de rechten niet. Keith Jarrett werd weliswaar wereldberoemd door het concert, maar heeft er niet per se een goede herinnering aan. Als hij eindelijk opgaat, horen we Igor Stravinsky’s ‘Sacre du printemps’, om aan te geven dat het net zo’n muzikale aardverschuiving was.

Die muziekjournalist Michael Watts is niet de meest aantrekkelijke verteller van het verhaal. Een morsige man, die graag het geheim van Jarretts improvisaties wilde doorgronden. En dat terwijl actrice Mala Emde als de jonge Brandes een bruuske energie heeft die wel wat aan Renate Reinsve in The Worst Person in the World doet denken. Steeds maar aan het rennen. Alsof ze al die geinige vormvondsten (found footage, terzijdes) voor moet blijven waarmee de film óók nog muziekgeschiedenis wil doceren en het naoorlogse Duitsland campy op de hak neemt. Maar het huzarenstukje van Brandes had je niet willen missen. Misschien heeft die verzonnen journalist als stand-in voor regisseur Ido Fluk wel gelijk. Hij maakt de steigerbouwer interessanter dan de schilder. En thuis wacht altijd nog de plaat.

Geef cadeau

Deel

Mail de redactie

NIEUW: Geef dit artikel cadeau
Als NRC-abonnee kun je elke maand 10 artikelen cadeau geven aan iemand zonder NRC-abonnement. De ontvanger kan het artikel direct lezen, zonder betaalmuur.