Al Pacino staat bekend als een van de grootste method actors uit de filmgeschiedenis. In de jaren zeventig brak hij door met intense en diepgaande rollen die hem wereldberoemd maakten. Toch was er één film die hem persoonlijk raakte en hem “het meest verontrustende” gevoel gaf van zijn carrière.
Tijdens het hoogtepunt van zijn succes werkte Pacino samen met regisseur Sydney Pollack aan Bobby Deerfield. Daarin speelde hij een arrogante maar briljante Formule 1-coureur die worstelt met zijn eigen sterfelijkheid. Hoewel het geen groot succes werd, liet de rol een blijvende indruk op de acteur achter.
Bijzondere ervaring
Pacino vertelde later dat de film voelde als “een persoonlijke reis”. Het was zijn eerste rol sinds hij volledig nuchter was geworden, en dat maakte de ervaring extra confronterend. “Het ging over iemand die geïsoleerd en depressief is, dat voelde dichtbij,” zei hij in een interview met Playboy.
De acteur bevond zich op een kantelpunt in zijn leven. Na een reeks megasuccessen met The Godfather, Serpico en Dog Day Afternoon voelde hij zich plotseling leeg en losgekoppeld van de wereld. De emotionele zwaarte van Bobby Deerfield bracht die gevoelens pijnlijk naar de oppervlakte.
Ambivalent
Hoewel Pacino zelf niet bijzonder tevreden was over zijn prestatie, leverde de film hem wel een Golden Globe-nominatie op voor Beste Acteur. Toch beschreef hij de draaiperiode als geestelijk uitputtend. “Ik voelde me geïsoleerd,” zei hij, “alsof ik in de huid van iemand kroop die ik eigenlijk probeerde te begrijpen.”
De film vertelt het verhaal van een man die wordt geconfronteerd met de dood van een collega-coureur, waarna hij zijn hele bestaan in twijfel trekt. Ondanks de sterke acteerprestaties wist de film het publiek destijds niet te overtuigen en werd hij zowel kritisch als commercieel matig ontvangen.
Eigen overwinning
Toch blijft Bobby Deerfield een interessant hoofdstuk in Pacino’s carrière. De film kostte naar schatting $6 miljoen, maar bracht nauwelijks de helft daarvan op. Pas jaren later kreeg het werk herwaardering als een intiem portret van rouw, angst en zelfreflectie.