Regie: Jalmari Helander | Scenario: Jalmari Helander | Cast: Jorma Tommila (Aatami Korpi), Stephen Lang (Igor Draganov), Richard Brake (KGB Officer), e.a. | Speelduur: 88 minuten | Jaar: 2025

Wat Nederland momenteel doet met The Occupant, deed Finland in 2022 met Sisu: een Engelstalige genrefilm maken voor een internationaal publiek. Dat pakte goed uit: de film verdiende ruim het dubbele van zijn budget terug. Reden genoeg voor een vervolg – dit keer zelfs met een Hollywoodacteur als nieuwe vijand.

Dat budget was overigens erg bescheiden, dus de opbrengst was niet wereldschokkend. Sisu bereikte echter precies de juiste doelgroep: liefhebbers van cultactiefilms. Diezelfde fans zullen dit vervolg ongetwijfeld weten te vinden. Door de grote rol van Stephen Lang (Avatar, Don’t Breathe) groeit die aanhang misschien zelfs.

Lang speelt Igor Draganov, een Rus die tijdens de Tweede Wereldoorlog onder anderen de vrouw en twee kinderen van Aatami ‘Sisu’ Korpi heeft vermoord. Aatami’s huis staat inmiddels op Finse grond die is overgedragen aan de Sovjet-Unie. Wanneer Aatami dat land betreedt om zijn huis af te breken en terug over de grens te slepen, stuurt het leger Igor op hem af – als wraak voor al die Russen die Aatami heeft afgeslacht. Die wraak keert zich echter tegen Igor en co.

Wie het origineel zag, zal de situatie niet helemaal kunnen rijmen. Aatami was in 1944 toch een kluizenaar op zoek naar goud? Volgens dit vervolg had hij al die tijd elders een gezin waar hij veel van hield. Wie het origineel heeft gezien, weet echter ook dat je deze film niet al te serieus moet nemen.

Dat leer je anders snel genoeg, bijvoorbeeld wanneer Aatami een Rus lanceert door de voorruit van zijn achtervolgers. Het zal niet de laatste keer zijn dat er tekenfilmhumor voorbijkomt (al evenaart niets de muizenvalscène verderop in de film). Het plot rond het verplaatsen van het huis doet denken aan Up, maar de achtervolging zelf lijkt meer op Mad Max: Fury Road.

Deze Finse productie heeft echter niet dezelfde financiële middelen, dus alles moet wat simpeler. Dat wordt duidelijk in de eerste lange scène nadat de Russen de achtervolging inzetten: een slap aftreksel van de olietankerroof uit Furiosa. Geen twijfel over wat Jalmari Helander graag wil laten zien, maar het spektakel is te klein en te weinig vindingrijk.

Hoofdrolspeler Jorma Tommila levert wederom prima werk. In de vorige film mocht hij af en toe nog wat zeggen, maar dit keer komt er letterlijk niets over zijn lippen. Zijn acteerwerk is volledig fysiek, en daar is hij de juiste man voor. Het geweld dat hij moet doorstaan gaat opnieuw over alle geloofwaardigheidsgrenzen heen. Het woord ‘sisu’ staat voor een soort bovenmenselijk doorzettingsvermogen in tijden van wanhoop, maar ook daar kun je in overdrijven.

Ondanks het lagere budget brengt Helander het allemaal strak in beeld – de goedkope CGI daargelaten – en is het ondanks alle onzin vermakelijk genoeg. De humor maakt een hoop goed en geeft het gevoel van een graphic novel. Helander hanteert opnieuw hoofdstukindelingen, ingeleid met een retrolettertype dat het Tarantino-sfeertje versterkt.

In het laatste deel verandert de film van locatie. Er komt een moment waarop Helander de korrels zout zó groot maakt dat niet iedereen ze zal kunnen slikken. Een actiefilm kan ook té fout worden. Aast de filmmaker soms op een uitnodiging van grote Amerikaanse studio’s door zo over de top te gaan?

Sisu: Road to Revenge is zo’n vervolg dat niet per se hoefde, maar eenmaal gemaakt best aardig uitpakt. Subtiliteit ontbreekt, gelaagdheid nog meer, maar fans van het origineel kunnen tevreden zijn. Meer dan ‘when you mess with the bull, you get the horns’ is het niet. Soms zit vermaak nou eenmaal in het besef dat elk boontje om zijn loontje gaat komen.