Voor wie aan het eind van het jaar nog niet genoeg heeft van beukwerk uit het underground-topsegment van de sludge, black, doom en death metal, is er sinds enkele jaren een vaste plek in Maastricht. Daar vormt de Muziekgieterij traditiegetrouw het decor voor talloze bands uit de underground tijdens het laatste weekend van oktober. Dit jaar is dat natuurlijk niet anders. Zoals altijd heeft de organisatie een aantal zeer interessante bands en setlists bij elkaar geprogrammeerd. Zware Metalen doet verslag. Friso Veltkamp doet vandaag een paar woorden maar moet wegens omstandigheden naar huis. Esther van ’t Lam blijft wel en schiet fraaie foto’s.
Lees ook ons verslag van zaterdag.
Het Belgische trio van Wiegedood staat op het programma om weer eens hun trilogie De Doden Hebben Het Goed te presenteren. De band deed dit eerder al een paar keer, onder andere in Utrecht dit jaar. Vandaag staat de band als eerste op het programma, vermoedelijk omdat het tijdslot dat het spelen van de trilogie in beslag neemt (bijna twee uur) anders niet zou passen in het schema. Het voelt wel wat vreemd, om net na de ochtend, met een koffie in de hand, direct te worden overspoeld door het immense geweld dat Wiegedood loslaat.
Want dat doet Wiegedood: overrompelen. Het is vandaag opnieuw indrukwekkend wat er gebracht wordt. Zonder enig woord of interactie trapt de band af met het genadeloze Svanesang. Daar blijkt dat het geluid ontzettend hard staat, maar dat versterkt alleen maar de beleving en de indruk. Met name de drums klinken hard door. En dat is fijn, zo kun je horen hoe goed het drumspel van Wim Coppens is.
De zaal staat niet volledig vol, maar de mensen die er staan, staan hier bewust en blijven grotendeels stil en aandachtig luisteren. Dat betekent ook dat het publiek respect heeft voor het materiaal. Dus is het muis en muisstil bij de stilte tijdens Svanesang, waarbij alleen wat aanslagen te horen zijn. Deze show zuigt je volledig naar binnen: zaal en band lijken één te worden. Natuurlijk helpt daar het weergaloze materiaal van deze platen bij, zoals (persoonlijk favoriet) De Doden Hebben Het Goed I, dat echt een magistrale uitvoering krijgt. Het is ook de eerste keer dit festival dat ik kippenvel op mijn arm voel.
Wiegedood raast maar door en door, zonder een kik te geven. Het ene na het andere nummer wordt verwoestend de zaal in geslingerd. Het voelt een beetje als kijken naar een fitnessoefening. Maar het is juist de bedoeling van de band: tot het uiterste gaan. Daarbij wordt het optreden visueel ondersteund door fraaie lichtarrangementen, zoals bij Cataract, waar afwisselend blauwe en paarse lampen de dissonantie van de muziek reflecteren. De lichten zijn ook regelmatig alleen gericht op degene die de partij speelt, of dat nu Levy of Gilles is.
Eenmaal bij het derde gedeelte van de show aangekomen, raak je bijna in een soort hypnose. De band bereidt zich voor op het laatste vierluik, waarin ook duidelijk wordt hoe hoe goed de songwriting van Wiegedood is. Het podium kleurt felrood bij Doodskalm en De Doden Hebben Het Goed III, waarvan de riffs de rest van de dag niet meer uit mijn hoofd te krijgen zijn. Nu is de zang van Levy natuurlijk al goed, maar hij weet nog even diepe indruk te maken met een enorm langgerekte schreeuw bij Doodskalm. We zijn dan al anderhalf uur onderweg, de band blijft hoogtepunten afvuren. Niet dat ze daar zelf erg van lijken te genieten, overigens. De bandleden laten weinig tekenen van emotie zien. Vooral Gilles staat zijn partijen met een nonchalance te spelen alsof hij even de achtergrondmuziek voor een bingoavond in een willekeurige soos aan het spelen is. Het drietal laat verder ook niets merken, er is geen interactie met het publiek. En daar wil ik nog wel even een noot over kraken. Kijk: ik vind Wiegedood een wereldband, en er wordt vreselijk goed gemusiceerd, maar ik word onderhand heel erg moe van geen interactie. Van dat navelstaren, waar die hele Church of Ra-kliek patent op heeft.
Het is bijna onverschillig te noemen: je kan dan tijdens je reguliere shows je bek houden en een zweem van mystiek houden, of benadrukken dat het om muziek gaat en niet om de praatjes, maar kom op: het merendeel van het publiek staat hier ook gewoon twee uur voor de band te investeren. Fans die deze trilogie willen zien en het helemaal uitzitten, het moment beleven samen met de band. Kan er dan in ieder geval geen handje vanaf? Afgezien van dat: dit was natuurlijk een topshow van een band die eigenlijk de headliner van vandaag is.
Wat interactie betreft: daar is Kathrine van Sylvaine, de totale tegenpool van Wiegedood. Zij zoekt juist heel onbevangen en enthousiast contact met het publiek. Het doet ontwapenend aan. De muziek zelf wat minder, al begint Sylvaine vrij sfeervol met Earthbound waarin Kathrine a capella zingt. Dat verandert vrij snel als zij ook haar schreeuwzang laat horen. Het overtuigt allebei. De muziek wat minder, het is melodieus en het rockt verrassend goed, waardoor dit misschien wel de meest toegankelijke band van Samhain is. Het is mooi dat daar een plek voor is. Ook het publiek lijkt het wel te waarderen en behoefte te hebben aan wat luchtigheid.
Kathrine probeert ook het publiek voor zich te winnen door te zeggen dat ze hier altijd al wou spelen maar dan helpt het niet als je de naam van het festival vergeten bent , Kahthrine! Gelukig zit het optreden prima in elkaar en kennen de nummers een fraaie opbouw zoals in I Close My Eyes So I Can See en Nowhere, Still Somewhere. En hoewel het soms heel lief en zuiver is, houdt de band het publiek wel bij de les door af en toe venijnig uit de hoek te komen en te bewijzen dat Sylvaine zeker bestaansrecht heeft op dit podium. Al met al een welkome, verfrissende show.
Voor mij eindigt Samhain dan echter wat abrupt, ik krijg bericht van het thuisfront dat mijn dochter hoge koorts heeft. Helemaal ontspannen sta ik niet naar de muziek te kijken. Ik neem daarop het besluit naar huis te gaan. Sommige zaken wegen zwaarder dan de riffs. Gelukkig hebben we de foto’s nog. Die-hard Esther blijft helemaal tot het eind om van elke band nog foto’s te schieten.
(Sylvaine)
(Fen)
(Shagor)
(Sunken)
Lees ook ons verslag van zaterdag.
Datum en locatie
26 oktober 2025, Muziekgieterij, Maastricht
Foto’s:
Esther ‘t Lam (Instagram, Facebook)
Link: