” href=”https://www.fcupdate.nl/voetballers/zinho-vanheusden”>Zinho Vanheusden heeft besloten zijn voetbalcarrière per direct te beëindigen. De pas 26-jarige centrale verdediger, die in Nederland één seizoen voor AZ uitkwam op huurbasis – stopt na opnieuw een zware blessure, de zoveelste in zijn nog jonge loopbaan.
Vanheusden gold jarenlang als één van de grootste Belgische verdedigingstalenten. Hij brak door bij Standard Luik en verdiende al op jonge leeftijd een transfer naar Internazionale. De Italianen verhuurden hem vervolgens aan meerdere clubs: Genoa, AZ, Standard Luik en KV Mechelen. Sinds afgelopen zomer staat hij onder contract bij de Spaanse derdeklasser Marbella FC en vorige week scheurde hij voor de tweede keer de kruisband van zijn linkerknie.
Artikel gaat verder onder video
Het is een bekend patroon voor Vanheusden. Waar hij ook speelde, staken blessurezorgen steeds de kop op. In zijn seizoen bij AZ stond hij door drie blessureperiodes maar liefst 26 wedstrijden aan de kant. Hij kwam slechts tot acht wedstrijden voor de Alkmaarders. Vanheusden, die in 2020 zijn enige interland speelde voor België, hangt nu definitief zijn voetbalschoenen aan de wilgen. Op Instagram wijdt hij een lang bericht aan het besluit.
‘Nooit gedacht deze beslissing te nemen’
“Vandaag neem ik een beslissing waarvan ik nooit dacht dat ik ze op deze leeftijd zou moeten nemen. Na 22 jaar voetbal — van mijn vierde tot nu — stopt mijn leven als profvoetballer”, schrijft de verdediger. “Voetbal heeft mij gemaakt tot wie ik vandaag ben. Het gaf me een leven waar ik als kind niet eens van durfde dromen. Van jarenlang als kind met mijn papa op Sclessin supporteren voor mijn favoriete club, om er dan zelf honderd wedstrijden voor te spelen, om te scoren voor de Ultras en zelfs de eer krijgen om hier kapitein te zijn. Daar stopte het niet… Ik kreeg de kans om mijn debuut te maken bij de nationale ploeg en om te spelen in de Serie A. Allemaal dingen die onwerkelijk leken toen ik begon.”
“Naast al dat moois, waren de laatste jaren zwaar. Veel zwaarder dan ik ooit liet blijken. Blessures, operaties, injecties, medicaties…”, somt hij op. “Ik heb telkens alles gegeven om terug te keren, maar elke keer werd het moeilijker. Ik zocht constant naar mijn niveau, speelde te vaak door pijn en leefde na elke training of wedstrijd in onzekerheid over hoe mijn lichaam de volgende dag zou reageren. Ik bleef vechten om de speler te zijn die ik wilde zijn, maar telkens kwam er een nieuw gevecht.”
De Belg zegt dat hij in zijn hart altijd voetballer zou willen blijven. “Maar mijn lichaam zegt al een tijdje dat het genoeg is geweest. En daarom neem ik — uit respect voor mezelf, voor mijn gezondheid en voor mijn verantwoordelijkheid als vader — deze beslissing. Hoe onwerkelijk het ook voelt als ik dit schrijf. Maar ik wil in mijn leven nog zonder pijn kunnen stappen, kunnen spelen met mijn zoon en genieten van het leven met mijn familie… Ik weet niet hoe het zal zijn om zonder voetbal op te staan, maar dat ga ik nu ontdekken.”
Speciaal dankwoord voor Standard Luik
Van Heusden spreekt daarna een dankwoord uit. “Aan alle clubs, coaches en mensen die altijd in mij geloofd hebben. Aan al mijn ploeggenoten en vrienden die ik in het voetbal gemaakt heb. Aan alle kinesisten en dokters die me door alles hebben geholpen. Aan journalisten, analisten en iedereen rondom het voetbal. Aan mijn familie, mijn vrouw en mijn zoon, Aan iedereen die mij onvoorwaardelijk zijn blijven steunen — in goede en in moeilijke momenten. Zonder jullie was me dit nooit gelukt. En aan alle supporters die mij door de jaren heen hebben aangemoedigd: jullie warmte vergeet ik nooit.”
“Voor de supporters van Standard wil ik nog iets extra zeggen: bedankt voor de manier waarop jullie mij in jullie hart hebben gesloten. Ik heb me altijd een deel van jullie gevoeld en mijn rood hart zit voor altijd vol met liefde voor Standard. Ook al had ik heel graag nog voor jullie gestaan, zie ik jullie zeker nog terug op de tribune om samen te supporteren”, aldus Vanheusden. “Voetbal stopt voor mij als speler, maar zal altijd blijven voortleven in mijn hart. Het blijft voor altijd een deel van wie ik ben en zal worden. Dank jullie wel voor deze 22 jaar. Met verdriet, maar vooral met veel trots, kijk ik terug op wat ik heb mogen beleven.”