“Ik was erop voorbereid”, zegt Diana “maar ik vind de Nederlandse strafmaat voor dit soort zaken belachelijk laag”, zegt Diana. “Zeker omdat alle punten uit de aanklacht nu twee keer bewezen zijn.”

In het hoger beroep bekende de verdachte de verkrachting, net als bij de zaak in eerste aanleg. “Dit had nooit mogen gebeuren”, zei hij steeds. Hij ontkende alleen steeds dat dat ook anaal is gebeurd.

Maar daar gingen de rechters niet in mee: Eva’s verhaal was tijdens verschillende gesprekken zo ‘gedetailleerd en consistent’, dat het hof geen reden ziet eraan te twijfelen, valt te lezen in het vonnis. Nu moet M.M. zeker een half jaar langer de gevangenis in dan de rechter de eerste keer bepaalde.

Diana, met enig genoegen: “Hij zal zich wel voor z’n kop slaan dat hij in hoger beroep is gegaan.”

Te lang geduurd?

Maar is zij zelf wel blij met deze uitkomst? Had ze niet liever gehad dat de straf iets lager was, maar het proces bijna twee jaar korter had geduurd? Twee lange jaren waarin het leven, naar eigen zeggen ‘stil heeft gestaan’?

Diana: “Dat was emotioneel misschien beter geweest. Ik ga vaak naar m’n auto om m’n gedachten op een rij te zetten en heel hard te janken. En ik merk dat ik het pas nu allemaal begin te verwerken. Ik heb opeens een lage bloeddruk, viel laatst flauw op m’n hoofd, het komt er nu op de één of andere manier uit.”

“Aan de andere kant…”, vervolgt de moeder, “nu zijn alle punten uit Eva’s verklaring bewezen verklaard. Dat is heel belangrijk, zeker omdat hij het probeerde te ontkennen. Én nu gaat hij toch iets langer naar de gevangenis. Dat voelt goed. Zijn advocaat zei op een gegeven moment in de rechtszaal: ‘niemand is gebaat bij een gevangenisstraf’. Wat een onzin. Wij zijn er bij gebaat. En volgens mij de samenleving ook.”

Oog voor de verdachte

Volgens Mojan Samadi, universitair docent strafrecht, is het ‘voor niemand goed’ als een strafproces te lang duurt. “Zeker in dit soort zaken kan het schrijnend zijn voor slachtoffers”, zegt ze. Toch lijkt deze zaak wat dat betreft volgens de regels te zijn verlopen, zegt de strafrechtexpert.

Samadi: “Per aanleg staat er een ‘redelijke termijn’ van twee jaar. Zaken over seksueel misbruik kunnen ingewikkeld zijn en lang duren. Deze zaak is niet supersnel gegaan, maar wel binnen die termijn gebleven. Dat de doorlooptijd van zaken wat langer is, komt in algemene zin door te weinig personeel in de strafrechtketen, zoals bij het OM of rechters.”

Op de vraag van NH of 2 jaar cel wel in verhouding staat met het leed dat Eva en haar moeder nu al 3 jaar in zitten, zegt Samadi: “In het Nederlandse strafrecht kijken we bij het bepalen van een straf naar veel factoren, vooral gerelateerd aan de verdachte. Zoals: wat heeft hij gedaan, lijkt hij berouwvol, heeft hij werk? Aan de hand daarvan bepaalt de rechter een straf, en hoe het risico op herhaling wordt ingeperkt.”