Kan Lorde zich aan die vijfsterrenshows meten? Het is echt goed, maar toch ook nét niet. Allereerst is er weinig chemie tussen de dansers en haarzelf, en veel van de andere ideeën zien er flashy uit, maar voelen af en toe ook wat overdadig. Afleidend zelfs, ze zitten soms de emotie van de muziek eerder in de weg dan dat ze deze versterken. Lorde had wat hardere keuzes kunnen maken: als we die megawindmachine willen hebben, zullen we dan kijken hoe we die op drie plekken in de show creatief kunnen inzetten? En de loopband dan skippen? Zullen we de grootste trucs niet allemaal in de eerste helft stoppen, zodat we ook in de tweede helft nog impact kunnen maken?
Nu is het meest indringende moment in het tweede uur juist het blokje relatief kleine nummers. Eerst twee liedjes van haar folky vorige album Solar Power (de enige twee die ze speelt). ‘Oceanic Feeling’ doet ze op haar knieën voor een laptop, ‘Big Star’ liggend op de grond met haar bandleden terwijl de camera haar van boven registreert. In het nieuwe ‘Clearblue’ pakt ze haar Bon Iver-momentje, door met een mega-harmonizer van haar stem een groots digitaal koor te maken, terwijl ze zingt over onveilige seks en de zwangerschapstest die ze vervolgens deed.
Het slot is ook krachtig: het monumentale oudje ‘Team’, nieuwe stersingle ‘What Was That’ en de euforische tune ‘Green Light’ hebben geen spectaculaire regie nodig om de hele AFAS aan het springen te krijgen, alleen wat groene lasers. Richting het einde gaat Lorde dwars door de menigte in een pak van lichtgevende panelen om het ontroerende ‘David’ te zingen. ‘I don’t belong to anyone’, zingt ze, terwijl ze echt heel, heel, heel dichtbij komt. Kijk, daar tillen regie en muziek elkaar wél omhoog. Meteen kippenvel.