Wellicht zal Ella Marija Lani Yelich-O’Connor, u ongetwijfeld beter bekend als Lorde, het succes van haar ultieme debuutplaat Pure Heroine – keurige titel voor een 17-jarige, overigens – nooit meer evenaren. Dat hoeft ook niet natuurlijk, maar de zoektocht naar de heilige graal zorgt er sindsdien wel voor dat Lorde zichzelf – met wisselend succes – voortdurend opnieuw uitvindt. Of weet ze simpelweg niet goed wie ze wil zijn? Een strak geregisseerde avond in een uitverkochte AFAS Live laat zien dat het wel meevalt.
De Nieuw-Zeelandse zangeres, die eerder deze maand 29 werd, beleefde een uitdagende periode. Haar vorige album Solar Power (2021) werd behoorlijk afgeserveerd, ze worstelde met een eetstoornis en haar relatie liep op de klippen. Toen er eenmaal nieuw werk was, in de vorm van (de clip van) Man Of The Year, deed het feit dat ze haar borsten met ducttape had afgeplakt, flink wat wenkbrauwen fronsen. Haar uitleg: ze probeert haar mannelijke kanten meer te omarmen, terwijl ze ondertussen haar genderidentiteit überhaupt meer en meer aan het uitpluizen is. Ze schreef het liedje na een GQ’s Man of the Year-feestje, waar ze zich totaal niet thuis voelde in de ‘hot girl’-jurk die ze aanhad.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat we nauwelijks verkleedpartijen of andere (kleurrijke) glitterfratsen zien in AFAS Live. Integendeel: het is op meerdere fronten een vrij onorthodoxe popshow. De aankleding is sober, met alleen een enorme wandkast met luidsprekers op het podium, en een bak aan (veelal wit-blauwe, de kleuren van het nieuwe album) lampen erboven. Daarnaast wordt Lorde veelvuldig geflankeerd door twee dansers, die een zeer vrije choreografie afwerken. Dat wil zeggen: geen strakke pasjes op de vierkante millimeter, maar juist zwierig alle kanten van het podium coveren. Daar is ongetwijfeld net zo goed over nagedacht, want het werkt wel.
Haar band, bestaande uit twee toetsenisten/gitaristen, een bassist en iemand die met volle overgave een elektronische drumcomputer bestiert, staat vrijwel de hele show achteraan het podium verstopt. Dat doet echter niks af aan de impact die ze op het geheel hebben, want vooral dankzij die muzikale aankleding staat het nieuwe werk vanavond als een huis. Voor Virgin werkte ze veel samen met producer Jim-E Stack, die ook de laatste plaat van Bon Iver van de nodige elektronische impulsen voorzag. Op haar nieuwe album neemt Lorde dan ook opnieuw een andere afslag, en eentje die aanzienlijk meer aanslaat dan de zeer vlakke voorganger. Live werken die nieuwe liedjes dus óók (bijna) allemaal, mede dankzij de stevige bassen en de loeiharde synths die door de AFAS rollen.
Op Shapeshifter bijvoorbeeld, krijgen die synthesizers alle ruimte ten opzichte van de subtiele garagebeat die eronder zit, waardoor het geheel een stuk geschikter is voor de grote(re) zalen die Lorde deze tour aandoet. Ook Broken Glass, op plaat toch best een catchy song, is in de AFAS een elektronische wervelwind. En dat bevalt uitstekend, want door die aanpak krijgen de tracks die dat (live) nodig hebben een peper in hun reet.
De overdonderende muzikale aankleding is een mooi contrast met de intieme manier waarop de show op de schermen wordt neergezet. Lorde wordt regelmatig van heel dichtbij gefilmd: zo zien we tijdens het meeslepende oudje Buzzcut Season enkel haar ogen op het grote scherm, zoomen de camera’s even later in op enkel haar (zingende) lippen en filmt danseres Nana tijdens GRWM voornamelijk Lorde’s buik, navel en de band van haar knalrode Calvin Klein-boxer (waar ze inmiddels al een tijdje in optreedt, nadat ze haar jeans uit heeft getrokken). Door de handheldcamera’s krijg je als publiek het gevoel dat je nóg dichterbij bent; Lorde neemt je als het ware mee óp het podium. Een cool en slim trucje.
Het is dan ook, zo schreef ze al bij het aankondigen van deze tour en vertelt ze vanavond nogmaals, precies wat ze wil bereiken. Eén met het publiek zijn, samen muziek maken, samen op zoek naar het grotere geheel, ongeacht of de zaal nou 5.000 man capaciteit heeft, of 20.000 man, zoals een week eerder in Londen. Als ze aan het einde van de show, tijdens David, in een lichtgevende jas door de zaal naar een podium naast de geluid- en lichttafels loopt en vervolgens publieksfavoriet Ribs inzet, begint de hele AFAS – zelfs op de tribunes – euforisch te springen. Missie geslaagd.
Gezien: 24 november 2025 in AFAS Live, Amsterdam
Fotografie: Sam Penn