Regie: Michale Fimognari | Scenario: Abby MacDonald, Amy Reed | Cast: Olivia Holt (Sophia), Connor Swindells (Nick), Lucy Punch (Cynthia Sterling), Peter Serafinowicz (Maxwell Sterling), Michael Salami (Ralph), Alara Star-Kahn (Maddie) e.a | Speelduur: 91 minuten | Jaar: 2025
Zelfs in kerstfilms hoeven hoofdpersonen niet meer op het rechte pad te blijven. In Jingle Bell Heist besluiten twee ‘berooide uurloners’, Sophia en Nick, dat stelen oké is, zolang je zieke moeder maar zielig genoeg is en de dader gemeen. Het is [i]Home Alone[i/], maar dan met Marv en Harry in de hoofdrol.
Toch zijn ze niet echt slecht. Sophia’s moeder moet namelijk naar een dure privékliniek en Nick moet een eigen huis krijgen omdat hij anders zijn dochtertje niet meer kan zien. Iedereen die met deze huizenmarkt moet dealen kan daar sympathie voor opbrengen. Al duurt het wel even voor de personages genoeg zijn uitgediept om echt de gunfactor te hebben.
Zeker in de eerste helft ontbreekt ook elke chemie tussen Nick en Sophia. Connor Swindells, die Nick speelt, gebruikt de restjes van zijn Adam-personage uit Sex Education. Hij is stijfjes en gesloten en schiet elke scène met zijn ogen heen en weer. Olivia Holt zet daar als Sophia weinig tegenover en speelt het vlak. Je zou haar eerder koppelen aan een avontuurlijke houthakker met wie ze de hele tijd ruzie kan maken. Niet aan een ongemakkelijke programmeur die met een andere belichting en een spannend muziekje een goed horrorpersonage had kunnen zijn.
Even is de omgang zo taai dat het lijkt alsof Sophia en Nick gewoon de hele film vrienden blijven. Maar zodra Sophia Nick ziet spelen met zijn zoontje is het ijs gesmolten en verdwijnt elke vorm van conflict tussen hen. Dat haalt in de tweede akte wel de angel uit het verhaal omdat het dan vooral wachten is op de finale.
Zo zijn de eerste twee aktes een klein drama. De eerste grap van de film, die in een onnodige flashforward zit, valt morsdood. Sommige shots lijken te vroeg te eindigen en andere scènes eindigen raar. Soms wordt dat opgelost met overgangen uit Powerpoint 2007. Soms blijft de film ongemakkelijk lang hangen. Zeker in het midden dobbert de film maar een beetje in de rondte. Met scènes, zoals een droomfantasie, die overduidelijk opvulling zijn om tot de anderhalf uur te komen.
In de slotakte wordt de film iets wilder en onvoorspelbaarder. Het tempo, tot dan toe wat loom, gaat gelukkig iets omhoog. Met zowaar meerdere verrassende wendingen. De humor blijft belabberd, afgezien van een toevalstreffer hier en daar, maar in de emotionele momenten wordt iets meer geïnvesteerd. Met dit alles landt de film op het einde niet helemaal op z’n pootjes, maar ligt in ieder geval niet spartelend op zijn rug.
De echte piek in de boom van Jingle Bell Heist komt uit onverwachte hoek: De soundtrack van Steve Hackman, met zijn overdadige baslijnen, geven scènes een schwung die ze van zichzelf ontberen. Het album op Spotify laat zich goed gebruiken als achtergrondmuziek voor een spelavondje op Tweede Kerstdag.
Jingle Bell Heist is te zien bij Netflix.