© CPU – Jonas Demeulemeester (archief)

Nadat Ice Nine Kills zich bij zijn debuut in een doodlopend skapunksteegje waande, koos de band in 2010 resoluut voor het metalcorepad. De Amerikanen uit Boston vonden die weg echter nog niet breed genoeg en voegden met hun eigen bombaste horrorcoregenre dan maar een extra rijstrook toe. Frontman Spencer Charnas gidst je doorgaans door de perfecte tegenstelling tussen catchy poprockrefreinen en beenverpulverende breakdowns. De voorbije jaren focuste de band zich voornamelijk op het uitbouwen van een eigen krankzinnige livereputatie. Sommigen zullen het eerder als een theatrale soep beschouwen, maar het leverde Ice Nine Kills in Amerika toch de felbegeerde plek als supportact van achtereenvolgens Slipknot en Metallica op. Het laatste langspeelalbum van de groep, Welcome to Horrorwood: The Silver Scream 2, dateert intussen wel alweer uit 2021. Enkele recent uitgebrachte singles wijzen er echter op dat een nieuwe plaat om de hoek loert. Maar eerst: Europa veroveren met de A Work of Art Tour. Nadat de horrorband de Belgische fans de voorbije twee jaar op Graspop al de stuipen op het lijf joeg, mochten alle ‘psycho’s’ – zoals de fanbase zichzelf graag noemt – zich gisterenavond opmaken voor een nieuwe horrorgeïnspireerde vertoning in een uitverkochte Ancienne Belgique.

Hoe dan ook was het nog even wachten op die toneelspelers. Ice Nine Kills had voor haar Europese headlinetour maar liefst drie supportacts meegenomen. TX2 mocht reeds om 18u10 de spits afbijten in een halfvolle zaal. Deze emopunkmetalhybride bouwde via TikTok een cultstatus op rond thema’s als depressie en zelfexpressie. In september brachten Evan Thomas en co nog een degelijke show naar Kavka Oudaan, en ook nu weer gaf de band het beste van zichzelf. Het publiek leek echter haar krachten te sparen voor later, al kon er zeker een verdienstelijk geheadbang en handgeklap vanaf.

Om vijf voor zeven verscheen de volgende cult op het podium: het gemaskerde Creeper uit Southampton. Muzikaal doet het ons wat denken aan een op hol geslagen mix van Ghost en Marilyn Manson. Het moet gezegd, het zestal leverde een aangename set met puik gitaarwerk, zorgde voor wat gsm-lichtjes en creëerde met onder meer het catchy “Parasite” algeheel een boeiend optreden.

De zaal was intussen volledig volgelopen voor The Devil Wears Prada, een band die al een tijdje meedraait in de metalcorewereld. Door gezondheidsproblemen van frontman Mike Hranica moest ze in Wenen nog verstek laten gaan. In Brussel kon de band wel weer van bij het begin het gaspedaal stevig intrappen. Wat aanvankelijk als een hels lawaai klonk met wat onverstaanbaar gebrabbel tussendoor, kantelde halfweg meer naar een melodischer geluid. Daar zat hun nieuwe plaat Flowers zeker en vast voor iets tussen. Het publiek liet zich meer en meer gaan en tijdens het laatste nummer “Sacrifice” kregen we dan ook een eerste deftige moshpit van de avond. Toch was het duidelijk dat de meerderheid van de aanwezigen voornamelijk wachtte op één band.

“Red Right Hand” van Nick Cave kondigde klokslag 21u de komst van Ice Nine Kills aan. De bandleden, keurig gekleed in maatpak, verschenen onder luid gejuich ten tonele. Met opener “Meat & Greet” vlogen de eerste rookpluimen in het rond én werden prompt de eerste twee van vele moorden gepleegd. De AB was voor een avond een slasherfilmset geworden. “Funeral Derangements” liet daarna het publiek volledig ontploffen, terwijl Charnas wat nonchalant liep te paraderen met een schop in de hand. Voor “Hip to Be Scared” trok hij dan weer een slagersjas aan en ruilde hij de schop in voor een hakbijl. Onder het goedkeurend oog van 2.000 luidkeels meezingende psycho’s werd American Psycho’s Paul Allen onthoofd en in stukken gezaagd. Het ziet er zo overdreven en onrealistisch uit dat iedereen aanwezig er de macabere humor duidelijk van in ziet.

Dat Ice Nine Kills het op deze tour zonder zijn vaste gitarist Ricky Armellino moest stellen, was nauwelijks te merken. De riffs werden nog steeds messcherp afgeleverd en muzikaal was er nauwelijks wat op aan te merken. Of werd er op de achtergrond toch een ondersteunend bandje afgespeeld? Hoe dan ook, Charnas’ growls kwamen van diep en klonken oprecht. De trein denderde ononderbroken door en na nog meer duw- en trekwerk tijdens “Wurst Vacation” besloot de band met zijn cover van “Walking on Sunshine” een vrolijkere toon op te zetten, compleet met saxofoon, trompet en een uitstekende gitaarsolo.

Met “Rainy Day” brak echter een nieuwe storm los, eentje die de vloer van de AB deed trillen, waarbij we zouden kunnen zweren dat er een magnitude acht op de schaal van Richter bereikt werd. Het nieuwe “The Great Unknown” leverde dan weer een iets radiovriendelijker geluid, een frisse wind in het repertoire van INK. Het Matrix-geïnspireerde vechttoneel met een capoeira-achtige choreografie bewees zich ook op het podium als een welkome afwisseling, want hoe toepasselijk – of soms wansmakelijk – de traditionele acteer- en moordscènes van eerdere songs ook blijven, ze vormen inmiddels al enkele jaren hetzelfde toneel.

Bebloede messen, opvallend stille kettingzagen, afgescheurde ledematen… Als we alle rekwisieten zouden opsommen die tijdens de set gebruikt werden, was deze recensie morgen nog niet af. De inkleding van het podium was overigens ook niet sober: een grote Romeinse IX geflankeerd door twee grote schermen die voortdurend filmische vertoningen afspeelden. Het is eens wat anders dan de standaard neonkleuren en vlammenzeeën bij traditionele metalcoreconcerten.

Halfweg de set werd de parterre overspoeld met crowdsurfers tijdens “The Impression That I Get”; een opvallende cover van The Mighty Mighty Bosstones die we hier niet direct hadden verwacht, maar die de AB moeiteloos aan het dansen kreeg. Voor “The Laugh Track“, de nieuwste single, verscheen Charnas, oftewel de Joker in dit geval, met een volledig circus in zijn kielzog, met steltlopers als hoogtepunt. Verder viel op dat “The Greatest Story Ever Told” het enige nummer van voor The Silver Scream was dat de setlist haalde. Aangezien het merendeel van de zaal het nummer niet leek te kennen, liet INK dan maar de gitaren en drums spreken.

“The Shower Scene” leidde het laatste deel van de set in, waarin Ice Nine Kills eindigde zoals het begon: als een bloedlustige moordenaar. Killerclowns Pennywise en Art kwamen daarvoor bij respectievelijk “IT is the End” en afsluiter “A Work of Art” – creatief bij het kiezen van songtitels zijn de mannen uit Boston wel – nog een handje toesteken. Vreemd genoeg waren bij dat laatste nummer ook de kerstman en een pasgeboren baby van de partij, die weliswaar allebei afgeslacht werden. Tja… Op vraag van Art en onder het goedkeurend oog van Charnas spleet het centrum van de AB van voor tot achter open voor een authentieke wall of death. Het was het ultieme wapenfeit van de band die de bodem nog één keer liet daveren.

Uiteindelijk bewees Ice Nine Kills met haar passage in Brussel nogmaals dat de combinatie van horror, humor en metalcore wel degelijk lijkt te werken. Muzikaal deed Ice Nine Kills het ook verre van slecht, maar we onthouden vooral de groteske en ietwat lachwekkende theatervoorstelling. Het is een formule die sommigen zullen afschrijven als over the top of kinderachtig, maar in een volle zaal werkt ze verbluffend goed: elke riff, gimmick en moordscène werd beantwoord met gejuich, moshpits en kolkende energie. Het lijkt duidelijk dat Ice Nine Kills nog lang niet aan het einde van zijn franchise zit.

Op 5 december komt de A Work of Art Tour langs in het ook al uitverkochte Poppodium 013 in Tilburg. Voor wie de theatervoorstelling eens live wil meemaken, werd intussen ook aangekondigd dat Ice Nine Kills op 20 juni 2026 voor de derde keer de weide op Graspop onveilig zal maken.

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

Meat & Greet
Funeral Derangements
Hip to Be Scared
Stabbing in the Dark
Wurst Vacation
Walking on Sunshine (Katrina and the Waves cover)
Rainy Day
The Great Unknown
Ex-Mørtis
Farewell II Flesh
The Impression That I Get (The Mighty Mighty Bosstones cover)
A Grave Mistake
The Laugh Track
The Greatest Story Ever Told
The Shower Scene
Welcome to Horrorwood
IT Is the End

The American Nightmare
A Work of Art