Death Etiquette is het tweede album waarmee Atomic Witch op de proppen komt. Net als debuut Crypt Of Sleepless Malice duurt dit schijfje maar rond de dertig minuten. Daarmee wordt de luisteraar echter niks tekortgedaan. Hordes blackmetalbands spuien tegenwoordig oeverloze nummers, waarbij je als luisteraar met engelengeduld zit te wachten op die ene toffe riff, die dan tot in den treure wordt herhaald. Death Etiquette is wat dat betreft precies het tegenovergestelde: de plaat is een aaneenschakeling van korte en krachtige nummers vol met pakkende riffs, vernuftige tempowisselingen en vocalen die je bij de lurven pakken.
Met vlammende riff en razende drumroffel explodeert opener en single Morgue Rat meteen recht in je smoel. Veel tijd om te acclimatiseren krijg je niet. Een keer met je ogen knipperen en het midtempo stukje is voorbij. De thrashfan wordt vervolgens op zijn wenken bediend met een portie heerlijk hakwerk op hoog tempo. Na een prettig gestoord intermezzo – waar de term rochelen opnieuw wordt gedefinieerd – knalt het kwintet uit Cleveland, Ohio er nog een razende thrashpolka in, ditmaal gelardeerd met een vingervlugge gitaarsolo. Met iets meer dan twee minuten is Morgue Rat het kortste nummer op de plaat. Desondanks is de toon gezet; zet je schrap!
Of Flesh & Chrome telt bijna vier minuten en die extra tijd laten deze Amerikanen niet onbenut. Er wordt knap gebalanceerd tussen trage grooves en halsbrekende toeren. Zelden wordt er zomaar een passage herhaald. Er zijn telkens weer subtiele variaties hoorbaar. Met de herhalingen wordt er gezorgd voor herkenbaarheid en de variaties houden het spannend. Drummer Nick Amato neemt elke gelegenheid te baat om ergens een ruige roffel of kunstige break in te passen zonder het geheel dicht te timmeren. Hier en daar laat hij de klassieke thrashritmes achter zich en schakelt met stukjes blastbeat nog een versnelling hoger.
We zouden Atomic Witch enorm tekortdoen door Death Etiquette louter te typeren als thrash metal. Bovengenoemde blastbeatflarden deden dat al vermoeden. Op Worms & Dirt krijgt de muziek door de verhalende zanglijnen – die me onwillekeurig doen denken aan wijlen Chuck Schuldiner – en de nadrukkelijkere dubbele bas- en blastbeatpartijen veel meer een deathmetalkarakter.
Eigenlijk herbergt elk nummer op Death Etiquette wel weer een ander verrassend element. Het drumintro van Dream Rot is sowieso het benoemen waard. Met klassieke fade in (waarom niet?), oertrage sleepriff en een hectische mallemolen van accenten, waarbij niet wordt bezuinigd op dissonante akkoorden heeft Death Edging een heel andere sfeer. In de pakkende afsluiter Vicious Mistress keert de thrash en heavy metal van de albumopening weer helemaal terug en zo is de cirkel mooi rond.
Zoals gezegd is Death Etiquette geen langspeler in de letterlijke zin van het woord. Toch heb je na deze luisterbeurt van krap een half uur weldegelijk een volwaardig album achter de kiezen. Het spelplezier, het vakmanschap en de inspiratie druipen ervan af. Door het eclectische karakter is het moeilijk om een stempel te drukken op dit werkstuk van Atomic Witch. De ene keer leunt het meer naar de thrash, dan weer veel sterker naar progressieve death metal. Een-op-een vergelijkingen schieten me daarom niet meteen te binnen. Als ik dan toch iets moet noemen denk ik aan platen als Rusted Angel (Darkane) en Slaughter Of The Soul (At The Gates). Van eigen bodem ligt het werk van Dead Head enigszins in de lijn. Maar het mag gezegd: Atomic Witch klinkt aardig uniek. De mannen uit Cleveland schuwen het experiment niet en hun experiment mag geslaagd heten. Hopelijk steken ze gauw eens de oceaan over om metalminnend Europa met een bezoekje te verblijden!
Score:
80/100
Label:
Redefining Darkness Records , 2025
Tracklisting:
- Morgue Rat
- Of Flesh & Chrome
- Worms & Dirt
- Dream Rot
- Sabbath Breaker
- Death Edging (Come To The Light)
- Skelecidal
- Vicious Mistress
Line-up:
- Greg Martinis – Vocalen
- Jesse Shattuck – Gitaar, vocalen
- Jonah Meister – Gitaar
- David McJunkins – Bas
- Nick Amato – Drums
Links: