De excellente Switch Remaster van het originele Metroid Prime maakte me hongerig en de 18 jaar lange stilte na Metroid Prime 3: Corruption schepte hele hoge verwachtingen. Toen mijn preview laatst ook nog enorm positief bleek, begon ik met de grootste glimlach aan Metroid Prime 4: Beyond, maar weet het de hoge verwachtingen daadwerkelijk waar te maken?
Het is bijzonder te noemen dat de game dan nu eindelijk echt in mijn Nintendo Switch 2 te vinden is, want sinds de logo-aankondiging tijdens de E3 van 2017 heeft het al aardig wat meegemaakt. Meest opvallend is dat Nintendo de game afnam van de partij die het ontwikkelde en weer terugbracht naar Retro Studios. Verantwoordelijk voor de eerste drie Metroid Prime-games zijn zij uiteraard de meest logische partij om dit nieuwe avontuur van Samus Aran te verwezenlijken. Metroid Prime 4: Beyond voelt daarmee zeer trouw aan de eerdere games, maar probeert zijn eigen toevoegingen te maken, waar we het verder in deze review uitgebreid over zullen hebben.
Gerelateerde artikelen
One Battle After Another Review
Laten we beginnen met de look en feel, want het team heeft duidelijk zorg besteed om alles piekfijn te laten draaien op de Nintendo Switch 2. Standaard draait deze versie op 4K en met 60 frames per seconde op de tv of 1080p in handheld met dezelfde fps, maar kan gewisseld worden naar de performance mode. Deze verlaagt de resolutie naar 1080p op de tv of 720p in handheld en levert dan een whopping 120 frames per seconde. Je denkt dat dit in een langzamere game als deze niet nodig is, maar laat me je vertellen: het verschil is waanzinnig voelbaar. Hoeveel soepeler de cursor beweegt bijvoorbeeld, wat nog lekkerder wordt met de mouse mode. Wanneer ik Metroid Prime 4: Beyond met de Joy-Con in de hand speelde op de bank, deed ik het meeste in de standaard controllerposities. Zodra ik echter precisie nodig had, tijdens het schieten bijvoorbeeld, draaide ik mijn rechter Joy-Con op zijn kant en kon ik zo fijn richten met de muis. Ik heb eerder games met muiscontrols gespeeld op de Switch 2, maar hoe soepel en snel ik kon wisselen tussen de twee is erg indrukwekkend.
Ademt Metroid-sfeer
Hoe het gelukt is om een franchise die bekend stond om zijn tweedimensionale pixelart-graphics te transformeren naar een eerstepersoonsperspectief in een volwaardige driedimensionale omgeving is mij nog steeds een raadsel. Ook al ziet het er drastisch anders uit, alles hieraan voelt als een Metroid-game. Van Samus die met haar armkanon een weg baant op een vreemdsoortige planeet vol gevaren, de bedrukkende sfeer, het oplossen van puzzels en het gebruik van abilities die steeds nieuwe wegen begaanbaar maken. Metroid Prime 4: Beyond is hier niet anders in en dat is direct zijn sterkste punt. Ik genoot ervan om te verkennen, uit te vinden hoe ik op een bepaalde richel kon komen of waar een pad me heen zou leiden, en vaak genoeg beloonde het mijn nieuwsgierigheid met een permanente raket of andere upgrade. Misschien nog wel belangrijker is Samus’ vizier waar je doorheen kijkt en waarmee haast alles in de wereld te scannen is. Op deze manier verkrijg je informatie of zet je zaken in werking en dit zorgde ervoor dat ik haast panisch werd om maar niets te vergeten. Helemaal wild werd ik toen ik in een lab op zoek was naar een geheim en aan de trillingen van de controller voelde welk regulier ogend object ik moest scannen om verder te komen. Maar het is daarbij ook prachtig in de kleine details; zoals een gure wind bovenop besneeuwde bergen waar lichte vorst op Samus’ kanon zichtbaar is. Of wat te denken van haar reflectie in het vizier bij een felle knal, de vogels die voor je wegvliegen en wormachtige beestjes die wegduiken zodra ze je zien aankomen.
Harder, Better, Faster, Stronger
Samus wordt op haar reis door de wereld steeds sterker, zij het door de energietanks die effectief volle levensbalken toevoegen of door de verschillende shots. Samus’ raketten zijn goed voor het doen van zware schade aan vijanden en objecten. Maar daarnaast kan haar armkanon voorzien worden van verschillende elementaire shots in de vorm van vuur, ijs en elektriciteit. Handig in combat, waar ik vijanden in plaats daarvan bevroor of hele groepen stunlockte met een goed gemikt elektriciteitsschot, maar in de realiteit is dit vooral een sleutel. Stroom om elektrische apparaten weer te laten werken bijvoorbeeld, of ijs om water te bevriezen wat platformen creëert. De game gaat hier divers mee om en gebruikt het vaak op organische manieren in de wereld. Toch zijn er ook zat deuren die van een elementair slot voorzien zijn en zo geopend moeten worden. Deze shots verbruiken ook munitie en dus ga je ook hier op zoek naar uitbreidingen. Deze had ik nodig gezien latere evoluties van de wapens krachtiger zijn, maar daardoor ook meer munitie verbruiken. Door het in combat én de wereld in te zetten hield Metroid Prime 4: Beyond dit constant vers, wat ook geldt voor de abilities.
Psychische krachten
Zoals ik in de preview al beschreef zijn er ten eerste Samus’ nieuwe psychische krachten. Dit houdt in dat ze energie kan manipuleren om zo deuren te openen of apparaten in werking te zetten, maar in de realiteit is het gewoon een sleutel om deuren te openen, zij het met wat meer stapjes. Ik scande de deur, vond de paarse bol en bewoog deze vervolgens over het lijntje totdat er iets gebeurde. Niet heel enerverend en ik had hier graag meer interessante dingen mee zien doen. Zoals de psychic charge beam, waarbij ik een energiebol door de kamer liet vliegen om zo een switch om te schakelen of iets te vernietigen waar Samus niet bij kan. Erg vergelijkbaar met de vliegende beetle in Skyward Sword. Maar de abilities stoppen daar niet en in ware Metroid-traditie start je de game met alles om hiervan te kunnen proeven, om het vervolgens allemaal kwijt te raken en terug te winnen. Zo is de psychic lasso handig om panelen ergens vanaf te trekken, maar kan ook worden ingezet om schilden weg te halen bij vijanden. De psychic grapple daarentegen gebruikt Samus voor slingeren en de psychic boots laten je op energieplateaus staan. In de morph ball-vorm vinden we bekende power-ups terug zoals de mogelijkheid om bommen te maken of om te versnellen. Dit laatste zet je in om bepaalde apparaten te activeren, maar natuurlijk vooral om Tony Hawk-style los te gaan in halfpipes. Al deze abilities volgden elkaar natuurlijk op en bij iedere ontdekking dacht ik direct aan alle plekken waar dit me verder zou kunnen brengen.
Galactische Federatie
Samus is dit keer niet alleen; ze krijgt hulp van de Galactische Federatie, al is dit niet zo extreem als dat de trailers je doen geloven. Specialist Myles MacKenzie, sniper Reger Tokabi, private Nora, haar sergeant Ezra Duke en Battle Android VUE-995 worden vooral gebruikt als stem voor de stille protagonist die Samus is. Metroid Prime 4: Beyond gebruikt ze in mijn ogen effectief als plot device, zonder al te veel in de weg te zitten. Ze zijn er op grootse momenten om het verhaal verdere invulling te geven, maar de meeste van mijn tijd bracht ik alleen door. Alleen in stille donkere gangen waar gevaar om de hoek loert. Myles MacKenzie is eigenlijk de enige die geregeld via de intercom behulpzaam probeert te zijn en je dingen zegt als ‘ga kijken op deze plek’. Ik kan me voorstellen dat dit voor nieuwkomers handig kan zijn, maar toen ik muurvast zat hielp dit mij totaal niet. Het wees me naar de kamer, maar gaf me geen oplossing voor hoe ik verder moest. Ik kwam er niet uit omdat ik de oplossing reeds geprobeerd had en faalde. Het is dus een systeem dat als hinderlijk ervaren kan worden, maar niet dermate ontwikkeld is om echt behulpzaam te zijn. En wat te denken van toen ik twaalf uur in de game zat en ik het advies kreeg om op de kaart te kijken of er gebieden waren die ik nog niet bezocht had? Echt, Myles?
Biker Mice from Viewros
In iedere promo en ook de amiibo-lijn is Samus’ vette motor, de VI-O-LA, te zien en ik vond het gek dat ik bij de preview hier niets van te zien kreeg. De reden bleek niet zozeer de motor zelf, deze is prima en bestuurt oké genoeg, maar eerder Sol Valley. Dit is een grote woestijn die als centrale hub geldt. In eerste instantie keek ik met grote ogen naar de potentie die dit bood. Niet alleen is het vet om grote sprongen te maken over zandduinen, het gaf me nog meer om te ontdekken. De teleurstelling kwam toen ik leerde dat er eigenlijk bijzonder weinig te doen is in dit gedeelte. Zo zijn er de zes hoofdlocaties, tempels of dungeons (net wat je ervan wilt maken) en acht plekken waar iets te doen is. Er zijn wat onderdelen voor een grote mech te verzamelen, net als groene ijskristallen die nodig zijn waar je doorheen smasht met je motor, maar daar houdt het wat op. Waar het op uitloopt is dat je eindeloos heen en weer crosst door een veelal lege wereld, waar niets in gebeurt. Mijn hoop was voor een levende wereld, waar ik leads kan volgen, dingen kan ontdekken, een plek waar iedere paar meter iets tofs te vinden is. Metroid 4 is zo goed met environmental storytelling, zoals in een gecrasht alien schip waar de cryopods beschadigd zijn en je de lichamen van de passagiers aantreft. Waarom zou je niet een Witcher-stijl open wereld kunnen neerzetten tussen je hoofdlevels in? En zelfs zonder dat vind ik het wat tegen de aard van Metroid ingaan: alle aan elkaar geweven gebieden waar je een weg door moet vinden waren juist een sterke kant die constant alle skills testte. Het komt op me over alsof Retro dit ooit gepitcht heeft, maar niet op tijd heeft kunnen afkrijgen. Voor hoe leeg en ongeïnspireerd Sol Valley is, zo mooi en slim in elkaar gezet zijn de hoofdlocaties. Vol in elkaar verwoven paden die ik lopend of als morph ball verkende en waar heel veel momenten van stilte en rust zijn tussen de gebeurtenissen en gevechten, alles culminerend in een episch baasgevecht.
In alles is Metroid Prime 4: Beyond een game die zijn voorgangers eer aandoet. Het ademt dezelfde sfeer, zit bomvol mooie kleine details en zette me aan het denken. De hele wereld is één grote puzzel en de verschillende abilities, shots en power-ups lieten me er steeds verder in komen. Het oogt prachtig op de Nintendo Switch 2 en loopt nog veel beter met een indrukwekkende performance mode. Ik waardeerde de verschillende speelstijlen en dat ik makkelijk kon wisselen tussen standaard controls en mouse mode. De open woestijn van Sol Valley is de zwakste schakel. Hier trof ik niet meer dan een grote lege ruimte waar weinig tot niets te doen is en dat is zonde. Het dwong me om eindeloos saaie stukken te tuffen op een anderzijds gave motor die oké bestuurt. De aanwezigheid van de Galactische Federatie kon ik waarderen omdat het het plot gemakkelijker maakt en deze mensen op momenten voor Samus spreken, al kan Myles wat vervelend worden met zijn goedbedoelde maar waardeloze advies. Laat deze dingen je niet afschrikken als Metroid Prime-fan, want dit is een solide toevoeging aan een legendarische serie.