Op een terras in Gent hadden we entrecotes besteld, maar die kwamen niet. In plaats daarvan bleef een graatmagere ober met diepliggende ogen en een grijnslachje ons maar wijn bijschenken. Uren later staarden we lodderig naar een baby en zijn koerende ouders aan een belendend tafeltje. We zuchtten verlekkerd. ,,We doen het”, zeiden we, sloegen met een vuist op de tafel en bestelden er nog een.
Hij diende zich onmiddellijk aan, in mij. In de zomer voor zijn komst zat ik op een stoel in een Frans riviertje naar de schopjes vanuit mijn bolle buik te staren, verliefd en griezelend om zijn steeds zichtbaarder aanwezigheid.
En op een herfstavond besloot hij dat het echt zo ver was. Eerst verdween ik, vertrokken naar het gebied waar gebaard wordt. Een aantal uur later arriveerde hij: zijn kop vol donker haar, zijn kromme beentjes, zijn gebalde vuisten. We kwamen thuis en legden hem met onwennige handen in het schommelwiegje naast ons. We keken steeds even tot we in slaap vielen. Midden in de nacht begon hij te piepen. We schoten overeind en wisten: vanaf nu dus altijd dit. Zorg en tederheid en doodsangsten.
Zo schoven we traag, onwennig en regelmatig balsturig de coulissen in. We verkondigden aan al onze kinderloze vrienden het evangelie van ouderschap, terwijl we geen flauw idee hadden wat we deden. Ga iedere week uit om je relatie goed te houden! Draagzakken zijn dwangbuizen! Niet te lang co-sleepen, want je moet ook weer een beetje van jezelf worden! We draaiden eindeloos ‘Lovin’ You’ van Minnie Riperton om hem in slaap te krijgen, omdat dat heel toevallig een keertje gewerkt had. We gaven hem te vaak pasta, omdat we vrienden op bezoek hadden.
We verkondigden aan al onze kinderloze vrienden het evangelie van ouderschap, terwijl we geen flauw idee hadden wat we deden
En hij, het lieve kind, hobbelde maar met ons, twee baby’s met geldingsdrang, mee.
En nu is hij tien geworden: ons proefkonijn, de grootste klus, degene die alles voorgoed veranderde. Drieënhalf jaar waren we met hem alleen, voor zijn broertje en zusje van ons een bedrijf maakten. En omdat we zo kort geliefden waren voor hij geboren werd, is het toch een beetje alsof wij drieën de kern zijn, en die jongste twee er met heel veel kabaal in zijn gevoegd.
Sinds dit jaar fietst hij alleen naar school. Op iedere stoel leunt hij op twee poten, even een koele evenwichtskunstenaar, verliest dan zijn evenwicht en lacht – per ongeluk – onbeheerst en zoet vanuit zijn buik. Om zijn zachte mond speelt af en toe iets smalends, een voorbode misschien.
,,Jullie bedoelen zeker Oscar Wilde”, zei hij laatst toen we het over zomaar een Oscar hadden.
Voor zijn tiende verjaardag deze week, gingen we met z’n drietjes uit eten. We kennen elkaar nu al zo lang, dat we niet meer steeds vragen wat hij wil worden, of hij al eens verliefd is geweest, wat hij belangrijk vindt aan het leven. We zaten gewoon een beetje te wachten op wat hij te zeggen had. Hij wilde bij zijn pasta pesto een warme chocomel. Hij wilde van ons weten wat onze grootste fobieën zijn.
En we keken naar hem, zoals we al tien jaar naar hem kijken.
Hoe hij zijn toetje at, en daarna secuur zijn mond met zijn servet afveegde.
Geef cadeau
Deel
Mail de redactie
NIEUW: Geef dit artikel cadeau
Als NRC-abonnee kun je elke maand 10 artikelen cadeau geven aan iemand zonder NRC-abonnement. De ontvanger kan het artikel direct lezen, zonder betaalmuur.
De journalistieke principes van NRC