Glennis Grace heeft naar eigen zeggen zenuwschade opgelopen door de mediarel over haar geweldsuitbarsting in de Jumbo waarvoor ze is veroordeeld. “Mijn hele zenuwstelsel was aangetast.”
Door onze entertainmentredactie
© RTL 4
Het zal Glennis Grace de rest van haar leven blijven achtervolgen: haar openlijke geweldpleging in een Amsterdamse Jumbo, waarvoor ze een taakstraf van 200 uur kreeg opgelegd. Een nog grotere straf was de enorme mediarel die ontstond. “Al die mensen die een mening over je hebben, al die items in talkshows, het blééf maar doorgaan.”
Letterlijk gek
Glennis heeft zich er al meermaals over beklaagd en ditmaal doet ze dat in een uitgebreid interview met de &C. “Elke keer als ik dacht dat het wat rustiger werd, kwam het wéér terug. Er was een moment dat ik letterlijk gek werd, dat ik dacht: als ik morgen niet wakker word, is het goed.”
Dat heeft ze serieus gedacht, benadrukt ze. “Een blauwe maandag, ja, het spookte door mijn hoofd. Dat was mijn dieptepunt. Ik heb mijn moeder gebeld en haar gevraagd of ze meteen kon komen. Ik heb gezegd dat ik het niet meer trok, dat ik bang was voor wat ik op dat moment voelde, de gedachten die bij me bovenkwamen.”
Zenuwschade
Door de mediarel liep Glennis ook fysieke schade op. “Als ik in de spiegel keek, zag ik iemand die ik niet meer herkende. Mijn ogen stonden raar, ik was een schim van mezelf. Ik kreeg ook lichamelijke klachten. Op een dag, anderhalf jaar na het incident, kon ik gewoon mijn bed niet meer uitkomen.”
Ze vervolgt: “De pijn was niet normaal. Ik ben een sporter, ik leef gezond, ik begreep niet wat de fok er aan de hand was. Achteraf bleek dat mijn hele zenuwstelsel was aangetast, puur van de stress.”
Keerpunt
De buitenwereld zag dat volgens Glennis niet. “Mensen zagen misschien niet aan me dat ik stress had, dachten misschien dat het me allemaal niet zo boeide, omdat ik dat redelijk goed kon verbergen, maar mijn lichaam reageerde daar natuurlijk wel op. Die dag was een keerpunt. Ik heb maandenlang fysiotherapie gehad.”
Pas daarna kon het herstel beginnen, besluit ze. “Elke dag keihard sporten, goed eten, praten met een coach: zo kwam ik langzaam weer op de been. Weet je, ik verdien niet de schoonheidsprijs, ik kruip zeker niet in de slachtofferrol, maar dit heb ik gewoon niet verdiend. Ik weet dat het niet handig is om dit soort dingen te zeggen, maar drie jaar is gewoon te lang. Dit was té heftig.”