Beveroverlast op de werkvloer: ik had er nooit bij stilgestaan. Tot anderhalve maand geleden, toen collega Japke-d. Bouma met een pleidooi kwam tegen outdoorkleding op kantoor, inclusief een „algemeen kledingverkoopverbod bij de ANWB en Bever”. Als biologieredacteur had ik me altijd boven de wet gewaand, er was immers een gerede kans dat ik voor een scoop acuut het veld in moest. Maar de checklist onder haar column („Ben je ooit op bergschoenen naar een bruiloft gegaan?”) was meedogenloos: „Je bént het probleem.” Van de weeromstuit besloot ik tot eind 2025 alle outdoorwinkels te mijden en alleen nog nette schoenen te dragen.
Niet eenvoudig, ontdekte ik toen ik laatst op bemodderde enkellaarsjes naast natuurmonitoringsexpert Sander Turnhout naar een beverburcht net buiten Nijmegen wandelde. Een beverfamilie was daar een paar jaar geleden zó fanatiek te werk gegaan dat de Notre Dame – de plaatselijke havo – bijna blank was komen te staan. In allerijl was er een beaver deceiver geïnstalleerd, een beverbedrieger: een buis om tóch water door de dam te laten stromen. Maar die hadden de slimme dieren snel onklaar gemaakt door hem vol takken te stoppen. Inmiddels leven scholieren en bevers vreedzaam naast elkaar, ondanks wat wateroverlast.
Dat ook mijn leren laarsjes niet waterproof waren, bleek tijdens een hoosbui later die dag. Toch hield ik dapper vol. Vorige week besloot ik naar een zevengangendiner zelfs mijn naaldhakken te dragen. Ooit trok ik op stiletto’s sprintjes naar de trein en ging ik uitsluitend op date met mannen die 10 centimeter langer waren dan ik. Maar vanwege een partner op ooghoogte én een hallux valgus (een scheve grote teen) was ik ook in mijn vrije tijd gezwicht voor comfortschoeisel.
Behalve nu dus. De eerste passen vanuit de auto waren nog wankel, maar met elke stap hervond ik mijn zelfvertrouwen. Tevreden schreed ik naast mijn vriend voort, mijn innerlijke diva cultiverend, tot ik net buiten de parkeerplaats wegzakte in een modderplas. Van 1,90 terug naar 1,83 meter in een oogwenk.
Natuur en mode gaan niet samen. Elke centimeter hak schept afstand tot de Nederlandse ondergrond, elke vlinderdas is slechts in naam een dierenvriend
Voor een kort moment begreep ik ze – de wandelhaters, de asfaltminnaars. Natuur en mode gaan niet samen, de korte opleving van gorpcore ten spijt. Elke centimeter hak schept afstand tot de Nederlandse ondergrond, elke vlinderdas is slechts in naam een dierenvriend. Kijk naar Dilan Yesilgöz op stiletto’s in de sportschool, zie hoe Sybrand Buma zelfs tijdens een eerdere ‘casual’ formatie nog keurige veterschoenen droeg en je begrijpt waarom Nederland niet op koers ligt voor de biodiversiteitsdoelen. Er is te weinig feeling met de buitenwereld.
Niet een tevéél aan outdoorkleding is het probleem, maar een tekort. „We zijn geen camping, we zijn een land”, schreef Bouma in haar column. Wáren we maar wat meer een camping. Laat politici in een slaapzak tussen de daklozen overnachten, geef ze een rol toiletpapier met FSC-keurmerk onder de arm: wie weet verkleint het de kloof tussen symboolpolitiek en realiteit.
De boom in dus met critici van outdoorkleding, met Bever-bedreigers. Op een degelijk paar bergschoenen zou de formatie van een „stabiel kabinet” (dixit Buma) een stuk sneller verlopen.
Gemma Venhuizen is biologieredacteur en doet elke woensdag ergens vanuit Nederland verslag
Geef cadeau
Deel
Mail de redactie
NIEUW: Geef dit artikel cadeau
Als NRC-abonnee kun je elke maand 10 artikelen cadeau geven aan iemand zonder NRC-abonnement. De ontvanger kan het artikel direct lezen, zonder betaalmuur.
De journalistieke principes van NRC