Een andere ouder komt naar voren voor het spreekrecht. Hij vertelt dat ze schrokken van de eerste brief van school. Maar dat ze niet direct in de gaten hadden dat het om hun dochter ging.
Uiteindelijk komt dat bericht toch. “Je wereld stort in. Ik heb een gesprek met mijn dochter van 7 jaar gehad. Dat gesprek ging dieper dan woorden kunnen aangeven. Ik zag dat mijn dochter zich schaamde, omdat ze bang was dat zij iets fout had gedaan.”
“Dit gesprek blijft op mijn netvlies gebrand staan. Het is niet te beseffen dat mijn dochter lange tijd helemaal alleen met dit geheim rond heeft gelopen. We probeerden ons sterk te houden voor onze dochter.”
“Toen onze dochter vier was gingen we op zoek naar de juiste school voor haar. Na een zorgvuldige zoektocht zijn we uitgekomen bij Mondomijn. We zijn zelfs daarvoor verhuisd. Niet wetende dat hier de donkerste tijd van ons leven zouden gebleven.”
“Je hebt verwarring, schaamte en verdriet veroorzaakt bij deze kinderen. Mijn vraag aan jou: was het jou dit waard? Je hebt hen een veilige start in hun leven weggenomen. Komt het besef ooit bij jou? Misschien wel nooit.”
Hij richt zich opnieuw tot de verdachte: “Jij krijgt de toekomst niet in handen. Die is van haar, en van ons.”