10. Big Thief – Double Infinity

‘Words are tired and tense, words don’t make sense, words are feathered and light, words won’t make it right’. Adrianne Lenker legt ons in “Words” op subtiele wijze het zwijgen op, maar toch moeten we Double Infinity in deze lijst vermelden. Big Thief doet het anno 2025 zonder stichtend lid en bassist Max Oleartchik, maar treuren doen de drie overblijvende bandleden allerminst. Integendeel, op Double Infinity klinkt Big Thief opgewekter en kleurrijker dan ooit. De nummers werden gepuurd uit drie weken van jamsessies, wat dit album organisch en compleet doet aanvoelen. Sommige songs knisperen in hun gebaldheid (“Incomprehensible” en “Los Angeles”), maar anderen krijgen de kans hun vleugels majestueus uit te slaan (“No Fear” en “Grandmother”). ‘How could I have known, in that moment? What we’d turn into?’ klinkt het profetisch op “How could I Have Known”. De nieuwe ontbolstering die er op dit zesde album is gekomen, toont dat Big Thief blijft verbazen en ontroeren.

Big Thief – Double Infinity (★★★★): Hartendieven in een nieuwe outfit

9. Turnstile – NEVER ENOUGH

Charli xcx beloofde ons een Turnstile-zomer, maar zo alomtegenwoordig als haar eigen groene editie werd het nét niet. Dit neemt absoluut niet weg dat Brendan Yates en de zijnen met NEVER ENOUGH een geweldige plaat afleverden. Eentje die op het eerste gehoor wellicht de wenkbrauwen licht liet fronsen bij de fans van het eerste uur, maar ook een die de deur wagenwijd heeft opengezet voor een nieuwe generatie fans. Niet underground genoeg voor de ene of niet hardcore genoeg voor de andere, Turnstile bewees in ieder geval met tracks als “NEVER ENOUGH”, “LOOK OUT FOR ME” en “SOLE” op zijn vierde langspeler dat het kan slaan én zalven wanneer het dat zelf wil. Jezelf heruitvinden en toch onmiskenbaar jezelf blijven, het is niet iedereen gegeven.

Turnstile – NEVER ENOUGH (★★★★½): De Kunst van het overlopen zonder overdaad

8. Viagra Boys – viagr aboys

Oma’s favoriete Zweden? Waarschijnlijk zal die titel voorlopig nog bij ABBA blijven, alhoewel Viagra Boys op dit moment eigenlijk is uitgegroeid tot hét alternatieve muziekexportproduct van de Scandinaviërs. De bewijzen zijn er alleszins naar: uitverkochte shows doorheen de VS en Europa, streamingcijfers die zes jaar geleden nog ondenkbaar waren en steeds stijgende aandelen bij moederbedrijf Shrimptech Enterprises. Ah ja, en nog een album ook natuurlijk. viagr aboys was nochtans niet het album dat we echt verwacht hadden. Zowel Welfare Jazz als Cave World werden aan mekaar geplakt door bizarre intermissies en non-nummers die vooral bedoeld waren als grap (hopen we). Op plaat nummer vier gooien ze dat concept overboord, is frontman-extraordinaire Sebastian Murphy weer een dagje ouder geworden en klinkt het muzikaal alwéér beter. Het lijkt alsof de band dit keer écht moeite deed om van elk individueel nummer een unieke ervaring te maken, zonder de nood te voelen om overdreven onnozel of absurd te doen. Dat zorgt ervoor dat we drie ge-wel-di-ge singles cadeau kregen, maar dat ook de rest van het album zéker van dezelfde torenhoge kwaliteit is. De waanzin van “Store Policy”, de geweldige groove in “You N33d Me” of het breekbare moment tijdens “Pyramid Of Health”: plaat nummer vier is de beste die de band al uitbracht.

Viagra Boys – viagr aboys (★★★★): Warrige absurditeiten

7. caroline – caroline 2

Na caroline van de band caroline kregen we het logische vervolg: caroline 2, wat vooral een verdere verkenning van allerlei bijzonder creatieve muzikale ideeën is. Vaak worden verschillende ritmes, botsende melodieën of zelfs meerdere nummers tegelijk gespeeld. Er wordt gespeeld met songstructuren, samenzang en zelfs autotune. Het geheel lijkt fragmentarisch, maar wanneer alles dan toch exact samenvalt, raakt het achttal met een ongeziene pracht op precies de juiste plekken. Nog bijzonderder is dat ze het gevoel opwekken dat je bij hen in de zelfde ruimte bent om samen met hen de mogelijkheden van klank en muziek te verkennen. caroline 2 straalt, ondanks de experimentele aard, vooral liefde en warmte uit.

caroline – caroline 2 (★★★★): Vloedgolf aan schoonheid

6. Wednesday – Bleeds

‘Elk einde is een nieuw begin’, zo gaat het het gezegde. Maar in het geval van Wednesday levert dat nieuwe begin een van de beste rockplaten van 2025 op. Bleeds werd immers opgenomen vlak na de emotionele break-up tussen frontvrouw Karly Hartzman en gitarist (en altcountry-wonderboy) MJ Lenderman. De breuk na zes jaar relatie hangt als een zwaard van Damocles boven het album en zorgt voor een diepsnijdende plaat vol dynamiek. Een album dat niet alleen hartzeer als thema heeft, maar ook in de bredere zin dood en verderf zaait. Zowel muzikaal als tekstueel grijpt het je bij de strot met een wispelturige mozaïek van mistroostige, maar humoristische portretten uit de onderbuik van de V.S. Een soort eenheid waarin rauwe, beenharde rocknummers zich verzoenen met warmbloedige countrysongs, de sloophamer en de veegborstel perfect naast elkaar geplaatst. Van het perfecte intieme duet tussen de voormalige geliefden in “Elderberry Wine” tot beukend schreeuwfeest “Wasp”, Bleeds is een overrompelende en complete ervaring die niemand onberoerd laat.

Wednesday – Bleeds (★★★★★): Pretentieloze euforie

5. ROSALÍA – LUX

Zo laat op het jaar een plaat uitbrengen, en toch nog in de top vijf terechtkomen. Kan ze, doet ze. ROSALÍA maakte met LUX namelijk het album waar de hele wereld al sinds de release zijn mond maar niet over kan houden. Net omdat die permanent blijft openvallen van verbazing. De Spaanse furie ruilde de harde popbeats in voor een overweldigend symfonisch orkest, dat ze aanvult met flamenco- en opera-invloeden. Totaal ontoegankelijk, zou je denken, maar ROSALÍA komt er overal mee weg. Dat ze het daarbij ook nog eens in veertien verschillende talen doet, draagt allemaal bij aan het totaalidee achter de plaat: je hoeft het niet te begrjipen om het te voelen. Hetgeen je doorheen LUX voelt, is het verhaal van een vrouw die zoekt naar een doel in het leven, en dat uiteindelijk vindt in zichzelf. De rust daalt neer over de wereld, tussen de “Magnolias” drijft ze van ons weg, terug naar de plek waar ze in openingsnummer “Sexo, Violencia y Llantas” zo van droomt. Noem het een totaalconcept, noem het een auditief kunstwerk, noem haar het licht in je duisternis. LUX is van het beste dat we sinds lang te horen kregen.

ROSALÍA – LUX (★★★★★): De film van het leven

4. CMAT – EURO-COUNTRY

EURO-COUNTRY toont CMAT als een uitzonderlijk authentieke en veelzijdige artieste die speelse country-invloeden moeiteloos combineert met scherpe observaties, emotionele diepgang en een flinke dosis zelfrelativering. Haar derde album vormt zowel een muzikale verbreding als een persoonlijke ontlading: achter de vrolijke, aanstekelijke façade, schuilen thema’s als onzekerheid, verlies, zelfaanvaarding en een wereld die steeds meer verdeeld aanvoelt. Die mix van lichtheid en oprechte kwetsbaarheid maakt de plaat opvallend gelaagd én toegankelijk, waardoor EURO-COUNTRY niet alleen haar meest complete werk tot nu toe is, maar ook de langverwachte grote doorbraak definitief heeft bezegeld.

CMAT – EURO-COUNTRY (★★★★½): Home is where the heart is

3. Racing Mount Pleasant – Racing Mount Pleasant

Een waanzinnige opbouw en dito saxofoonsolo in “Call It Easy”, meer hadden we begin dit jaar niet nodig om als een blok te vallen voor de schoonheid van Racing Mount Pleasant. Na een naamsverandering – vroeger ging het zevental uit Michigan als Kingfisher door het leven – vond de band op zijn ‘debuutalbum’ onder de nieuwe naam eindelijk een eigenheid. Die identiteit schiet nog wel eens alle kanten uit, maar druipt tegelijk van puurheid en schoonheid. Racing Mount Pleasant is op z’n best wanneer alle elementen in de zorgvuldig opgebouwde chaos plots perfect in elkaar klikken, zoals in het titelnummer of het tweeluik “You” en “You Pt.2”. Genieten met een grote G, dat zal elke artrockfan zonder verpinken beamen na het beluisteren van dit album.

Racing Mount Pleasant – Racing Mount Pleasant (★★★★½): Schoonheid met een heel grote S

2. Maruja – Pain to Power

Woede, schenenschopperij, verontwaardiging… of noem het gewoonweg ‘punk’ pur sang. Dat is tenminste wat Pain To Power voor ons is: een verpersoonlijking van waar de punkmovement op dit punt in de geschiedenis staat. Maruja’s debuutplaat is een verzameling protestliederen die tegelijk het establishment uitdagen en de menselijkheid in dat establishment naar boven probeert te halen. Tracks als “Saoirse” roepen op tot naastenliefde, terwijl “Born to Die” en “Bloodsport” uitblinken in maatschappijkritiek. We horen op dit album een band die een duidelijke richting is ingeslagen na zijn twee ep’s en daar vol voor uitkomt. Al bij de eerste singles hadden we hoge verwachtingen: we zijn blij dat de Mancunians die hebben ingelost.

Maruja – Pain To Power (★★★★★): Ademloze overrompeling

1. Geese – Getting Killed

Tromgeroffel! Kaboem! Nummer één gaat naar een stel ganzen! Dat Getting Killed van Geese de koploper zou worden in deze top 50 is eigenlijk weinig verrassend, maar de evolutie die de band op zeer korte tijd doormaakte is zonder meer indrukwekkend. Van het bijzonder meeslepende debuut Projector tot de indrukwekkende cowboykarikatuur op 3D Country deed het viertal al heel wat koppen in hun richting draaien, maar het was duidelijk wachten tot Getting Killed en het gezegende jaar 2025 alvorens héél de indiewereld mee op de kar durfde springen. Geese speelde in het midden van New York een releaseshow die de digitale wereld rondging, kreeg schouderklopjes van enkele heel bekende gezichten én gaat op tour in zalen die inmiddels al te klein zijn geworden. Kort samengevat: zonder dat iemand het écht had verwacht is Geese ineens een van de grootste indiebands van het moment. We zeggen er trouwens graag bij dat dat meer dan terecht is.

Nochtans was die nieuwe plaat in het begin toch even wennen, een gevoel dat ook overheerste in ons origineel oordeel van Getting Killed. Het cliché voltrekt zich echter nog maar eens: het album is er eentje dat beter wordt met elke luisterbeurt. “Trinidad” klinkt bij elke beurt nog waanzinniger dan de keer ervoor, “Cobra” is een wereldhit in wording en “Au Pays Du Cocaine” transformeert met de tijd van bizar naar betoverend. De rode lijn doorheen dat verhaal is dat de plaat uitzonderlijk uitblinkt in detail en er telkens weer nieuwe elementen verschijnen die de moeite waard zijn. We kunnen er veel meer over kwijt dan dat, maar de voornaamste boodschap is de volgende: onder leiding van het torenhoge talent van frontman Cameron Winter heeft Geese zich geprofileerd als dé band die de grenzen van de indiescene eigenhandig verlegt. De rest moet dan maar volgen.

Geese – Getting Killed (★★★½): Obscuur rariteitenkabinet

Wil je nog even een reis door het muzikale jaar ondernemen? We kozen uit elk album één nummer en goten alles in een afspeellijst op Spotify. Geniet ervan!

Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De recensies werden geschreven door Lucas Palmans, Elisa Cogneau, Géraldine Santy, Simon Vyverman, Johannes Hulpiau, Guillaume Beauprez, Koen Dignef, Noha Kaldi, Bram De Meyer, Kenny Claeyé, Robbie Allemeesch, David Vanholsbeeck, Arthur Deblaere, Jordy Vermote en Pieter Wilms.