ANPEstavana Polman

NOS Sport•vandaag, 09:44

  • Richard van der Made

    Commentator handbal

  • Richard van der Made

    Commentator handbal

Vierde worden en dus net naast de medailles grijpen. De Nederlandse handbalsters gruwelen van die gedachte na een prachtig WK met aantrekkelijk handbal en volle tribunes in Rotterdam.

Zoals zo vaak maakte het onaantastbare Noorwegen een bruut einde aan de euforie en veroordeelden zij Oranje tot de troostfinale tegen Frankrijk, die vanmiddag om 14.30 uur gespeeld wordt.

Voor Estavana Polman en Lois Abbingh wordt het hun laatste kunstje. Zij waren er in 2019 al bij toen Oranje in het Japanse Kumamoto geschiedenis schreef met een gouden medaille, maar weten ook hoe het voelt om met lege handen te staan.

Net als ex-internationals Tess Lieder en Danick Snelder. Ook zij werden in 2019 wereldkampioen, na twee keer zilver en twee keer brons te hebben veroverd. De voormalig keepster en cirkelspeelster zien overeenkomsten tussen de gouden ploeg van toen en het huidige Oranje.

Overeenkomsten

“In 2019 stond er een hecht team en dat zie je nu weer”, zegt Lieder, ambassadrice van het toernooi. “Met jonge speelsters die hun ogen uitkijken op een WK. En ook toen waren we aan het puzzelen en hadden we een groot sinterklaasfeest”, lacht Lieder, die bekendstond om haar razendsnelle reflexen en uitbundige kreten.

EPA2019: Tess Wester (nu Lieder) met de WK-beker, met Dannick Snelder links en Lois Abbingh rechtsboven

Het was zaterdag wonden likken voor het Nederlands team. Herstellen, evalueren en het vizier op de onttroonde wereldkampioen Frankrijk, die in de groepsfase al verslagen werd. De deuren van het hotel in Schiedam bleven voor de media gesloten.

“Het zal best even tijd hebben gekost om de teleurstelling te verwerken”, denkt Lieder. “Je staat op de drempel van eindelijk weer een finale. Nu is het vooral een mentaal iets om je weer op te laden. Ze moeten goed beseffen dat ze nog op het podium kunnen komen. Nederland moet zichzelf belonen voor het goede spel. Het is alles of niets.”

Snelder heeft goede hoop. “Het hangt helemaal van Nederland zelf af. Als ze de moraal weer kunnen vinden ben ik positief. Het team is onwijs gegroeid in het toernooi. Maar Frankrijk zal er met alle speelsters die ze hebben vol voor gaan.”

Ze zijn het een beetje verschuldigd aan Lois en Es, als je ziet hoe belangrijk ze nog steeds zijn met alle ervaring en rust.

Tess Lieder

Als schoonzus van de afzwaaiende Abbingh staat Lieder nog altijd dichtbij het team. Ook Polman speelt in Ahoy haar laatste wedstrijd als international. Lieder hoopt vurig op een fraaie afsluiting voor de twee vedettes die in 2019 op hun allerbest waren. Abbingh werd topscorer en Polman werd zelfs verkozen tot beste speelster.

“Deze meiden verdienen nog een medaille”, vindt Lieder. “Ik zou bijna zeggen dat ze het ook een beetje verschuldigd zijn aan Lois en Es. Als je ziet hoe belangrijk ze nog steeds zijn met alle ervaring en rust. Het zou een extra kroon op hun werk zijn.”

ANPAbbingh (l) en Polman (r) op het WK

Lieder en Snelder verwachten vanmiddag allebei een pittige wedstrijd. “Het zal lastig worden hoor, om nog een tweede keer van Frankrijk te winnen”, denkt Lieder. “Elke warming-up wordt zwaarder. Daar moet je met je vermoeidheid doorheen. En dan hopen dat je de adrenaline weer vindt. Dat lukte ons in 2017 en 2018 en dan win je toch brons.”

Hoe het ook afloopt, beide ex-internationals haalden veel plezier uit het toernooi in eigen land. Lieder kreeg lof toegezwaaid voor hoe ze gepassioneerd haar rol als gastvrouw en interviewster op zich nam. Ook zat ze tegen Frankrijk naast de koning.

“Ik krijg enorm veel energie van het spreken en de manier waarop zo’n WK dan helemaal tot leven komt. In deze rol heb ik ook jaren geïnvesteerd. Het is een rol die me past.”

Afscheid met medaille

Snelder: “Petje af hoe de bond alles heeft georganiseerd. Ik ben onder de indruk. Er is alles uitgehaald. Als je langs het veld staat voel je zelf ook de vreugde en het enthousiasme weer”, merkte ze.

“Ik heb helaas nooit een echt einde gehad. Dat was toen best moeilijk en ik gun het Lois en Estavana nu enorm dat ze met een medaille afscheid nemen. Het handbal mis ik zelf niet, maar als je dat samenzijn ziet en die spanning van dichtbij voelt, wil je er eigenlijk weer bij zijn. Dat kun je nooit meer nabootsen.”