Hoe kon het zo misgaan in Niekerk?
Niekerk, het dorp waar kinderen werden mishandeld in een gezinshuis, ligt vlakbij Oldekerk. Ginie en Piet kennen het gezin niet, terwijl ze met andere pleeggezinnen en gezinshuizen in de omgeving goed contact hebben.

Ginie: ‘Niemand hier in de buurt kent die mensen, dat is heel raar’. Ze vindt het daarom lastig om iets over de situatie te zeggen. ‘Dan ga je alleen maar naar dingen gissen, dat is niet goed.’

Een pleegkind heeft altijd een gezinsvoogd vanuit de jeugdbescherming. Daarnaast wordt het pleeggezin begeleid door een pleegzorgwerker. Zo ervaren Ginie en Piet veel steun vanuit Elker, de pleegzorgorganisatie. De voogden van de kinderen vanuit Jeugdbescherming Noord komen regelmatig langs.

Normaliter zou er dus met regelmaat iemand bij een pleeggezin of gezinshuis over de vloer moeten komen. Hoe heeft het dan zo mis kunnen gaan in Niekerk en Vlaardingen? Ook voor Zijlstra is het gissen, maar hij kan zich voorstellen dat het met personeelstekorten en een hoge werkdruk te maken heeft. ‘Het komt voor dat niemand ruimte heeft in zijn caseload. Dan krijg je een bureaudienst die je mag bellen als er iets is. Dat is natuurlijk niet gewenst.’

‘We zijn geen professionele opvoeders’
Net als in ieder gezin gaat de opvoeding niet altijd van een leien dakje. Met de pleegdochter van Zijlstra ging het op een gegeven moment zo moeizaam, dat ze niet langer bij hen kon blijven wonen. ‘We konden het gewoon niet meer aan.’ Ook bij Ginie en Piet kon een meisje helaas niet blijven. ‘De andere kinderen waren bang voor haar.’ 

‘We zijn geen professionele opvoeders’, benadrukt Zijlstra. ’Mensen vergeten soms dat we gewoon ouders zijn, die uit liefde een kind in huis nemen.’ Vaak is er weinig steun en begrip vanuit de omgeving. ‘Je hebt er toch zelf voor gekozen’ is een veelgehoorde reactie. 

Waarom ze het dan toch doen? ‘Afgelopen zomer vierde ik mijn 55ste verjaardag’, vertelt Zijlstra. ‘Als ik dan zie hoe onze zoon, onze pleegdochter en pleegzonen elkaar als broers en zus ervaren, wetende welke weg we met elkaar hebben afgelegd, dat geeft een heel rijk gevoel.’ 

Die rijkdom ervaren ook Patricia en haar zussen. Als ze door de fotoboeken bladeren zien ze warmte, liefde en vooral hele blije kinderen. Kinderen die allemaal een kans gekregen hebben op een beter leven dan dat ze hadden gehad wanneer ze bij hun eigen ouders waren gebleven. Patricia: ‘Dit zijn gewoon mijn ouders. We houden net zoveel van elkaar als in elk ander gezin. Dus probeer mij ook niet iets anders te vertellen.’

Lees ook:
– Affaire-Niekerk roept nare herinneringen ex-pleegkind op: ‘Ik moest mijn eigen kots opeten’