Onze lijstjes met beste albums en ep’s staan (op eentje na) intussen allemaal op het wereldwijde web, en dus is het bij deze hoog tijd om ook de beste singles van het jaar in de kijker te zetten. Beginnen doen we ook dit keer met de beste nummers van eigen bodem, dertig exemplaren om precies te zijn. Zoals je zal merken, staan die singles hieronder ook gewoon alfabetisch gerangschikt, net omdat we zoveel genres en verschillende artiesten op een hoop hebben gegooid en die onmogelijk met elkaar te vergelijken zijn. Ook handig om te weten is dat je ook hier geen enkele artiest zal terugvinden die we al in een van onze andere lijstjes hebben uitgelicht. Dit doordat we zoveel mogelijk variatie en diversiteit willen blijven behouden.
Maar dat terijzde: ontdek en geniet vooral van dertig Belgische pareltjes, die je onderaan het artikel nog eens terugvindt in een handige playlist!
Ada Oda – “Settembre”
Waar begin je bij Ada Oda? Met “Settembre”, de laatste single voor het album Pelle d’Oca, liet de band nog één keer horen hoe moeiteloos eenvoud kan meeslepen. Het nummer bouwt op een repetitieve baslijn en sobere drums die je van begin tot einde vasthouden, terwijl bij elk refrein een warme, funky gitaar het geheel net genoeg kleur geeft om spannend te blijven. Je hoeft geen Italiaans te verstaan om de emotie te voelen in de stem van Victoria Barracato, die zingt over samen zijn en uit elkaar gaan. De single verscheen onverwacht in januari, zonder aankondiging, en kreeg later een wrange bijsmaak toen bekend werd dat Ada Oda stopt als band. “Settembre” voelde al als een melancholisch nummer, maar nu dus nog meer.
Alice Mae – “Better Ways”
Het was het lied waarmee Alice Mae dit jaar de titel van De Nieuwe Lichting kon verzilveren: “Better Ways” was na een jaar het eerste lied waarmee de zangeres nog eens van zich liet horen en liet een sterke indruk op ons na. Een aanstekelijk refrein, een krachtige stem en gezellige gitaren zorgden ervoor dat deze single ons het hele jaar door bijbleef.
Ão – “Talvez”
Onder de categorie ‘zomers’ komen we niet alleen alfabetisch gezien meteen op het pad van Ão, ook sonisch past de band rond de fluwelen zangstem van Brenda Corijn binnen dat labeltje. “Talvez” kwam uit in het midden van de zomer en weerklonk al enkele malen op diverse festivalweides. Een frivole mandoline, opzwepende percussie, mysterieuze synthjes, maar vooral de warmte van het Portugees: saudade was nog nooit zo dansbaar!
Bazart – “Begin Opnieuw”
Na een moeilijke periode voor Mathieu Terryn begon hij afgelopen jaar opnieuw. Vrij letterlijk, want met Bazart bracht hij een dijk van een single uit onder de noemer “Begin Opnieuw“. Daardoor ziet het er ook naar uit dat de band zich van nu af aan wat heeft afgescheurd van de stadionpop, maar zich lijkt te gaan richten op oprechte, smeulende nummers. Daar is deze single het perfecte voorbeeld van: groots in het kleine, maar evengoed omgekeerd. Het drietal blinkt in de schaduw, breekt daar uiteindelijk volledig door en blaast volledig omver. Dit is hoe we Bazart altijd al eens wilden horen.
Benni – “Coma”
‘Grote Beer van Morgen’ Benni bracht dit voorjaar haar debuut-ep Bleeding Colours uit, waarmee ze onder andere tourde langs de Ancienne Belgique en het Wintercircus. De sfeervolle single “Coma” is een van de nummers waarmee de zangeres uitpakte. In deze betoverende song ligt het tempo net iets hoger, wordt de gitaar net wat harder aangeslagen en komt haar heldere stem volledig tot haar recht.
Captain Kaiser – “Roadkill”
Captain Kaiser verdient absoluut een plaats in deze lijst. Deze ontembare Belgische punkband bracht met “Roadkill” immers een dijk van een nummer uit. De hectische gitaren, rauwe en onbeteugelde zang, en chaotische energie nemen je van begin tot einde mee op een zenuwslopende rit. Dit is er eentje die lang zal meegaan in onze playlists.
Charlotte De Witte & Amelie Lens – “One Mind”
Aan het begin van dit jaar smolten de zielen van de twee grootste Belgische techno-exporteurs voor de eerste keer samen: Amelie Lens en Charlotte de Witte speelden tot driemaal toe een back-to-backset in Flanders Expo en konden die gebeurtenis niet voorbij laten gaan zonder samen twee singles te droppen. Geheimzinnig gefluister uit de dames hun eigen mond en een ravy acidlaag die grenzen van de nacht aftast maakten van “One Mind” een binnenkopper.
Ciska Ciska – “Biotope”
Ooit zei de Engelse pers over de Nigeriaanse voetballer Jay-Jay Okocha: ‘He’s so good, they named him twice.’ Dat mag voortaan ook opgaan voor de band rond Ciska Dhaenens, die in januari nog opdook als één van onze ‘Grote Beren van Morgen‘, na een resem sterke liveprestaties. Debuutsingle “Biotope” bevestigde al het goede dat we voordien al op het podium hadden kunnen vaststellen. Weemoedig, krachtig en met een zangstem die nu al memorabel is in het Vlaamse muzieklandschap. Ciska Ciska wordt groot, héél groot.
Das Pop – “Lay Of The Land”
Je zou het bijna vergeten, maar 2025 was het jaar waarin Das Pop zijn comeback maakte. Helaas niet met een nieuwe plaat, maar wel met een glinsterend streepje muziek in de vorm van “Lay Of The Land“. Daarin klinkt de band rond Bent Van Looy vooral zoals die vandaag de dag zou moeten klinken: met een knipoog naar de synthpop uit de hoogdagen, maar met een groove en chill die het hedendaagse muzieklandschap kleur geven. En in zijn totaliteit dus ook gewoon het hele jaar!
Iliona – “Lâche-moi la main”
Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar 2025 bleek het jaar waarin we eindelijk dat langverwachte debuutalbum van Iliona te horen kregen. Met “Lâche-moi la main” maakte ze ons warm voor dat nieuwe hoofdstuk. De warme gitaarklanken hadden een geruststellend effect, terwijl haar inmiddels herkenbare stemgeluid duidelijk op de voorgrond pronkte. Het hoeft niet altijd een overdaad aan toeters en bellen te zijn, want de Brusselse bewees met de ingetogen song dat ze niet veel nodig had om ons hart te veroveren.
ise – “Remember?”
ise is een van die artiesten waarbij de term ‘fenomeen’ niet te hoog gegrepen is. Met slechts één nummer op haar naam stond ze op heel wat festivals – om Rock Werchter en Pukkelpop maar te noemen -, ging ze op tour in het buitenland en won ze tal van prijzen. Met het mooie “Remember?” kondigde ze dit jaar haar debuutalbum aan en dat was meteen een voltreffer. Een akoestische gitaar kreeg dit keer begeleiding van subtiele synths, al lag de focus weer op die ruwe stem waarmee de zangeres ons telkens meesleept. Intiem en toch groots, ise heeft haar hoogtepunt nog lang niet bereikt.
Itches – “Fake Smile”
Itches tekent voor een van de tofste Belgische rocknummers dit jaar. “Fake Smile” zou zo geschreven kunnen zijn in de vroege jaren zestig, de tijd dat garagerock voor de eerste keer kwam piepen. Er wordt een vette gitaarsolo in de muziekblender gegooid en Itches bewijst alweer dat het het in lijf en leden heeft om toffe rockschijven in elkaar te steken die dan in een lijstje zoals dit terechtkomen. Al dikwijls opgelegd en steeds met heel veel plezier.
Jean Valery – “I’LL DEAL WITH IT LATER” (feat. Abhi The Nomad)
Een andere ‘Grote Beer van Morgen’ die het tot deze lijst schopte, is Jean Valery. Dit voorjaar kwam deze blackwave.-helft met zijn debuutplaat ABOUT DAMN TIME! aanzetten, waarop onder andere de opzwepende single “I’LL DEAL WITH IT LATER” terug te vinden is. Het energieke nummer grijpt je meteen vast en sleept je mee in een onweerstaanbaar tempo.
JEN – “Strange Addiction”
Staat in ons land in 2026 een nieuwe popprinses op, dan is JEN ongetwijfeld een van de kanshebbers. Gepokt en gemazeld in de Vlaamse muziekscene door samenwerkingen met onder meer Sylvie Kreusch, Compact Disk Dummies en Pommelien Thijs, kiest Jente Neels met JEN voor haar eigen smoel met okselfrisse poprock. “Strange Addiction” drijft op een catchy baslijn, een meezingbaar refrein en mikt resoluut op uw dansbenen.
Judith – “hi, how’s your girlfriend?”
Het verhaal van Judith is er eentje dat klinkt als een sprookje. Vanuit haar slaapkamer raakte de Belgisch-Nederlandse zangeres in de media, met afgelopen jaar zelfs een TikTok-hitje tot gevolg. “hi, how’s your girlfriend?” mag zich dan ook gerust rekenen tot het aanstekelijkste dat al uit haar pen kwam, niet in het minst omdat er een fantastische groove door de single hangt. Zo klein en ingetogen het nummer begint, zo plezant en bijna countryrock-achtig het openbreekt. Judith steekt daarin ook nog eens de draak met een ex-geliefde, waardoor ze vanzelfsprekend een groot publiek aanspreekt. En ook ons, want een plekje in deze lijst is zeker niet gestolen!
Lézard – “Manifastique”
Als ‘Grote Beer van Morgen’ was het uitkijken naar alles wat Lézard in 2025 zou bereiken. Met shows op onder meer Best Kept Secret en Gent Jazz scoorde het goed met “Manifastique”, nog vooraleer het nummer officieel was uitgebracht. Een gek lied dat even goed live als door onze koptelefoon klinkt, van de sterke samenzang tot de leuke grooves. Bewegen is niet enkel toegestaan bij deze single, het is bijna een must!
Marble Sounds – “Not All Is In Vain”
Pieter Van Dessel had beloofd om veel meer de kaart van de synthpop te trekken op de nieuwste plaat van Marble Sounds en dat is meer dan gelukt. Het summum van dit genre werd gestoken in de heel coole single “Not All Is In Vain“. De schijf begint met een aanstekelijk popdeuntje en verzandt in een kakofonie van geluid, helemaal alsof je in een spelarcade rondloopt waar de luidsprekers veel te luid staan en de boel kort en klein wordt geslagen. Een heel ander nummer dan we gewoon zijn van de band, maar met vlag en wimpel geslaagd!
Pegassi – “Spectral Bells”
Pegassi scheerde dit jaar opnieuw hoge toppen en had met “Spectrall Bells” – het zogezegde laatste wapenfeit van zijn ‘bells-era’ – een landsgrens- en genre-overstijgend hitje te pakken. Acht je jezelf nog jeugdig en ben je weleens te vinden op een huisfeestje, afterwork of hip dj-festival? Dan is de kans dat deze banger vol emotionele glintsersynths geen core memories oproept bijzonder klein!
Portland – “Lay Me Down”
De Portland-trein kende afgelopen jaar een nieuwe halte in de vorm van Champain, waarin Jente Pironet de lelijkste ziekte die er bestaat van zich af schreef. Een van de hoogtepunten op die plaat was leadsingle “Lay Me Down“, waarin de band nog eens al zijn troeven op tafel gooit. Gierende gitaren glinsteren door je gehoorkanalen, maar ook de samenzang tussen de frontman en Nina Kortekaas is iets dat extra warmte aan het nummer toevoegt. Doe daar nog eens bij dat de emotie, alsook meezingbaarheid, afdruipt van het geheel, en je kan al snel van een hitje spreken.
Psychonaut – “Endless Currents”
De Belgische metalscene staat niet stil, zo bewees Psychonaut dit jaar opnieuw. De Mechelaren brachten met hun derde album opnieuw een knaller van een plaat uit, die hun reputatie als een van onze meest consistente acts nogmaals bevestigde. De track “Endless Currents” is vanwege zijn herkenbare riff een mooie toevoeging aan een al opmerkelijk oeuvre.
Roméo Elvis & Oscar and the Wolf – “Ceiling”
Er bloeide afgelopen jaar een nieuwe bromance, maar niet meteen eentje die voor de hand lag. Roméo Elvis vond in Oscar and the Wolf een nieuwe beste vriend en daar vloeide er zelfs een volledige ep uit voort. Het eerste zaadje dat voor Jardin werd geplant heette afgelopen zomer “Ceiling” en dat werd zowaar een plezant hitje. Het beste van twee uitersten lag blijkbaar dichter bij elkaar dan we allemaal dachten, want het glinstert nog altijd lekker na!
RONKER – “Limelighter”
Zonder te veel te overdrijven kunnen we RONKER inmiddels tot een van ’s lands beste rockbands noemen. Zonder ooit door te breken bij wedstrijden als De Nieuwe Lichting of Humo’s Rock Rally zijn de gasten uit het Denderland er toch in geslaagd om een mooi cv aan poppodia aan elkaar te rijgen, en daarnaast zelfs in het buitenland voor herrie te zorgen. Zo is “Limelighter” het tweede toegeefsel van een tweede plaat, die ergens in 2026 moet uitkomen. We maken ons alvast klaar voor een prachtige rockplaat!
SALVIA – “Time”
Uit het niets was daar afgelopen jaar plots SALVIA. Of misschien beter gezegd: uit Oekraïne. Nicole Selivan richtte samen met enkele The Haunted Youth-leden een muzikaal project op, waarvan “Time” het allereerste voorsmaakje vormde. Daarin vindt de band het midden tussen de duisternis van groepen als onder meer The Cure en The Sisters of Mercy, maar eveneens de glinstering die shoegaze altijd wel ergens in zich draagt. Doe daar nog eens een stevige drive bij, en je krijgt een ferme binnenkomer die tot nu toe al heel wat moois op de plank heeft gebracht voor SALVIA.
Sylvie Kreusch – “Cloud 9”
Ze was met geen stok van onze festivalpodia weg te slaan deze zomer. Het Gentse belpopwonder genaamd Sylvie Kreusch is razend populair in België en begint stilletjesaan ook in het buitenland voet aan grond te krijgen. Met “Cloud 9“, dat een plekje kreeg op de deluxeversie van Kreusch’ laatste album Comic Trip, brengt ze alvast die zomerse vibe terug naar onze woonkamer: een zwoele instrumentatie neemt de luisteraar helemaal op sleeptouw en de aanstekelijke zangmelodie blijft nog lang nakleven.
Teen Creeps – “No-Show”
Gents, geweldig en eindelijk terug met nieuw werk. Het trio van Teen Creeps slaat opnieuw nagels met koppen op “No-Show“. Heerlijke rammelende rock, gerijpt op ‘jaren negentig’-vaten, en met een sublieme afdronk met toetsen van kruidige distortion en een smaakvolle solo. Geen slechte nasmaak of hoofdpijn bij dit uitstekende lokale brouwsel.
The Haunted Youth – “Emo Song”
Joachim Liebens geldt als frontman van zijn The Haunted Youth zeker en vast als een van onze favoriete exportproducten. De muzikant verscheen uit het niets in 2021 met de ondertussen nationaal bekende hit “Teen Rebel” en is eigenlijk nooit gestopt met volledig zijn eigen weg in te slaan. Op “Emo Song” horen we opnieuw een riffje dat je in een melancholische sfeer brengt, om vervolgens gestaag los te barsten en een dekentje van geluid rond de luisteraar te wikkelen.
TJE – “Easy”
Afgelopen zomer was TJE niet weg te denken van de festivalweides. Zo kon je de band aan het werk zien op onder andere Best Kept Secret, de Lokerse Feesten en Leffingeleuren. Een verse ep of debuutalbum bleef voorlopig uit, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt met een reeks losse singles. Vooral het gevarieerde “Easy” sprong er voor ons uit. Een veelzijdig nummer dat voelt als een ontdekkingsreis doorheen een divers muzikaal landschap.
Tsar B – “Amor”
Gelukkig hebben we geen lijstje met de beste muziekvideo’s van het jaar, want dan was de keuze waar Tsar B in thuishoorde nog moeilijk geweest. Met “Amor” trapte Justine Bourgeus afgelopen jaar namelijk haar nieuwe hoofdstuk op gang, en dat belooft nu al zowel een auditief als visueel spektakel te worden. Meer dan ooit krijgen we techno met klassieke instrumenten op ons bord, waarin de zangeres het lichtpuntje vormt in de voor de rest angstaanjagende duisternis. Trillingen tot in het diepste puntje van onze ziel, dat is wat Tsar B hier klaarspeelt.
Tuff Guac – “I Want It Too”
Tuff Guac kroop dit najaar opnieuw in het zadel en bracht zijn derde album uit. Voor deze plaat, I Want It Too, werden door ons maar liefst vier sterren op zijn hoed gespeld. Met de swingende titeltrack “I Want It Too” neemt de cowboy uit Antwerpen ons mee naar het Las Vegas uit de jaren vijftig. De aanstekelijke en vrolijke deuntjes vliegen rond en door onze oren en worden perfect aangevuld door rinkelende drums en funky gitaren. Een nummer dat blijft hangen.
WASTE – “Get Up”
Ook in het hardere spectrum had ons Belgenlandje dit jaar weer heel wat te bieden. WASTE stond al een paar jaar op onze radar en bracht met “Get Up” een knaller van een song uit. Niet het hardste materiaal uit de nog jonge geschiedenis van de band, maar wel eentje met een vele gradaties hoger alles-kapot-gehalte dan wanneer Herman Van Veen het over keihard vallen en weer opstaan had. Rocken, even stilvallen en dan nog eens de boel kort en klein slaan. In 2026 op de planning: het debuutalbum.
Wil je nog even een reis door het muzikale jaar ondernemen? We goten alle bovenstaande singles nog eens in een afspeellijst op Spotify. Geniet ervan!
Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De recensies werden geschreven door Lucas Palmans, Elisa Cogneau, Leni Sonck, Stijn De Belder, Guillaume Beauprez, Koen Dignef, Noha Kaldi, Bram De Meyer, David Vanholsbeeck en Julie De Keyser.