Nu het jaareinde alsmaar dichter komt, zijn ook wij bijna rond met al onze eindejaarslijstjes. Sterker nog, we hebben er écht nog maar een paar te gaan. De beste albums van eigen, Nederlandse en internationale bodem zijn al gepasseerd, de beste ep’s hebben we al gehad, platen die niet de aandacht kregen die ze verdienen en eind vorige week ook de beste nummers die er in ons Belgenlandje geproduceerd werden in 2025. Voor we echter nog een honderdtal singles op je bord dumpen en zowel de artiesten als ‘Beiren’ zelf aan het woord laten, volgt er vandaag echter nog een lijstje met de beste debuutalbums van het jaar. Want dat blijft uiteindelijk toch nog altijd een onderbelichte categorie: de eerste indruk, doet vaak héél veel.

Let daarbij wel dat er wederom in deze lijst geen enkele band of artiest aan bod komt, die al in een van onze vorige lijstjes opdook. Dit nog steeds om ons eindejaar zo gevarieerd mogelijk te houden, en zoveel mogelijk acts hun moment in de schijnwerpers te gunnen. Dat levert ook in dit geval een uiteenlopende lijst op, die net daarom zonder punten, maar in alfabetische volgorde werd opgesteld!

Addison Rae – Addison

Na de ‘BRAT Summer’ was het in 2025 de beurt aan de ‘Addison Summer’. Addison Rae kan je namelijk niet anders omschrijven dan als fenomeen. Van TikTok kwam ze bijna per ongeluk in de muziekindustrie gerold, maar met debuutplaat Addison toonde ze meteen aan dat ze veel meer was dan een TikTok-sterretje of eendagsvlieg: ze is een popster. En om die status te bereiken, had ze helemaal niemand nodig. De Amerikaanse ging viraal met “Diet Pepsi”, maar de hitsingles en sterke popnummers bleven uiteindelijk gewoon volgen. “Headphones On” werd door Pitchfork uitgeroepen tot een van de beste songs van het jaar, maar ook “High Fashion“, “Fame is a Gun“, “New York” en “Aquamarine” zijn allemaal popbangers. De self-made woman werd met regelmaat van de klok zelfs uitgeroepen tot de nieuwe Britney Spears en mag in 2026 zelfs aantreden als headliner op tal van festivals. En dat dus met slechts één album op zak! Straf!

Addison Rae – Addison (★★★★): Self-made woman

Computer – Station On The Hill

Lang leve de Windmill! De legendarische concertzaal in het Britse Brixton groeide de afgelopen jaren uit tot de place to be voor opkomend gitaargeweld en is zelfs uitgegroeid tot een scene op zich. Squid, black midi of Black Country, New Road; allemaal speelden ze hun eerste shows op dat podium. Als je die bands een beetje kent, weet je dus ook dat er op muzikaal vlak heel wat experimenteels uit voort is gevloeid doorheen de jaren. Computer doet met zijn eerste plaat niet anders. Zoals bij de concullega’s vertrekt het allemaal uit een sound die ooit is voortgevloeid uit de postpunkwereld, maar door een amalgaan aan invloeden uitgegroeid is tot iets grootsers en interessanters. Hoekig, intens en beklijvend: Station On The Hill is een debuutplaat met scherpe tanden en bijzonder veel lef.

Divorce – Drive to Goldenhammer

Met Drive to Goldenhammer levert Divorce een opvallend zelfverzekerd debuut af, waarin indierock, alt-country en folk moeiteloos in elkaar overvloeien. Het album voelt warm en verhalend aan, met sterke melodieën en een speelse wisselwerking tussen intieme momenten en meer uitbundige uitbarstingen. Nummers schakelen vlot tussen dromerig en energiek, zonder ooit hun emotionele kern te verliezen. Drive to Goldenhammer klinkt als een band die haar identiteit al scherp voor ogen heeft, maar tegelijk genoeg ruimte laat om te verrassen. Een debuut dat nieuwsgierig maakt naar wat hierna komt.

DON WEST – Give Me All Your Love

Hoe kan je meer cool uitstralen dan DON WEST? Het was een oprechte vraag die we ons nog meer stelden nadat we hem aan het werk zagen afgelopen zomer op Pukkelpop. De Don Juan uit Sydney weet namelijk met zijn uitstraling al vele harten sneller te doen slaan en dan moet hij nog beginnen met zingen. In die zang legt hij namelijk de nadruk op zijn soulvolle stem en het speelse karakter daarrond. Natuurlijk gaat dat gepaard met heel veel liefde, zoals de titel van het album al meegeeft, maar net daardoor blijft de zwoele sfeer die rond de muziek hangt ook staan. Het is niet dat DON WEST het warme water opnieuw uitvindt, maar hij brengt zijn soulsongs met zoveel overtuiging, dat hij wel een nieuwe chouchou kan worden. Zijn debuut is alvast een grote stap voorwaarts.

Good Neighbours – Blue Sky Mentality

Soms moet een album niet echt moeilijk zijn om te kunnen blijven plakken, en dat is exact wat Good Neighbours doet op debuutalbum Blue Sky Mentality. De groep brengt namelijk alleen maar speelde liedjes vol catchy refreintjes en een grootse gelukzaligheidsfactor. Voor de meerwaardezoeker zal dit album niet meteen top of mind zijn, maar wie houdt van liedjes die gewoon heel plezierig zijn, is bij Good Neighbours aan het juiste adres. Dat het recept werkt, konden we al zien deze zomer op Pukkelpop, waar de Club bomvol stond en de band het zonnetje naar binnen wist te spelen. Ook op plaat is die zonnige sfeer altijd aanwezig op nummers als “Ripple” of “Starry Eyed“. Dat Good Neighbours met “Home” ook zijn TikTok-hit van 2024 op het album heeft gezet, bewijst dat het zijn succes nog niet al te snel wilt opgeven.

Heartworms – Glutton For Punishment

Ondanks de titel is het debuutalbum van Heartworms geen straf om uit te zitten, integendeel! Het masochistische thema van de plaat is vooral een tekstuele rode draad die contempleert over hoe we als mensheid onszelf steevast verder de dieperik induwen, waarbij Jojo Orme ook haar eigen bewogen levenswandel niet spaart. Glutton For Punishment is een groeialbum dat iedere luisterbeurt meer en meer onder je huid kruipt. Met een elektronische saus overgoten postpunk die nu eens theatraal en gotisch is, maar daarna intiem en claustrofobisch durft te zijn. Dat alles onder het goedkeurend oog van producer Dan Carey die ook hier zijn Midas-touch niet kwijtspeelt en Glutton For Punishment van een donkergouden glanzende gloed voorziet.

Heartworms – Glutton For Punishment (★★★★): Welkom op de dansvloer van de dood

jasmine.4.t – You Are The Morning

Voor jasmine.4.t zal 2025 staan als het jaar waarin You Are The Morning het levenslicht zag. Een plaat die er kwam na een periode met enkele obstakels (zo werd ze op straat gezet door haar ouders tijdens haar transitie), maar waarin ze ook steun vond bij heel wat mensen. Jasmine Cruickshank schreef haar debuutplaat op de vloer van talloze vrienden binnen de queer-gemeenschap die haar onderdak boden, wat aan bod komt in onder meer “Best Friend’s House”. Dit album is een evenwicht tussen de donkere momenten die de zangeres meemaakte enerzijds, maar anderzijds ook hoop, positiviteit en vooral zelfacceptatie die ze onderweg vond. Ondanks dat de focus op het inhoudelijke ligt, ligt het ook muzikaal goed in het gehoor door de opeenvolging van akoestische stukken, stevigere gitaren – met dank aan onder meer Julien Baker – en soms zelfs een hoopvolle piano. You Are The Morning is een plaat waar realiteit en hoop elkaar in evenwicht houden.

jasmine.4.t – You Are The Morning (★★★★): Omdat jezelf zijn nog steeds geen evidentie is

Jools – Violent Delights

Jools is – eindelijk – terug van weggeweest, en heeft als cadeautje zowaar een debuutalbum meegenomen. In 2020 blies de band in een bijna compleet andere bezetting de hele alternatieve gitaarscene omver met de single “How Can Some Experience What Pride Is Without Liberation For All”. Van irritant lange songtitels hebben ze inmiddels gelukkig afscheid genomen, maar qua sound zit Violent Delights nog steeds in hetzelfde, vuile punkstraatje. We zeggen vuil, maar eigenlijk is dat niet waar. Het debuutalbum van het zestal klinkt glad als een paling, maar tegelijk ook bruut als een gorilla. “Live Deliciously” en “97%” illustreren dat perfect: de productie en het gitaarwerk zijn bijzonder gestroomlijnd, maar van zodra het refrein om de hoek komt loeren, klinkt het alsof er een bulldozer door de straten buldert. De rest van het album volgt dat concept tot op de letter. Niet de meest gevarieerde debuutplaat van het jaar dus, maar qua geluid een van de meest deugddoende.

Kingfishr – Halcyon

Drie jaar na het ontstaan verscheen dit jaar eindelijk de eerste plaat van Kingfishr. Halcyon is een plaat gemaakt voor deze periode, met warme nummers die een bepaald gevoel van comfort creëren, maar anderzijds ook met het nodige tempo voor wat beweging kunnen zorgen. “Man On The Moon” doet dit aan de hand van een gezellige gitaar en mooi gezang, “I Cried, I Wept” gebruikt een banjo waarbij stilzitten moeilijk is. Voor wie deze feestdagen al zittend wil genieten, is een dromerig en zacht lied als “Next To Me” ideaal. Dezelfde instrumenten keren vaak terug: een gitaar, banjo en harmonica, al is dit steeds op een andere manier en met een ander tempo. Kingfishr creëert daardoor een gevoel van herkenbaarheid en zorgt er tegelijk ook voor dat Halcyon enorm gevarieerd is. Een sterke debuutplaat!

Kingfishr – Halcyon (★★★★): Samenvatting van een mooie carrièrestart

Luvcat – Vicious Delicious

Wanneer we iemand bestempelen tot ‘Grote Beer van Morgen’, kijken we nauwlettend toe wanneer die artiest iets uitbrengt. Ook Luvcat kreeg die noemer en haar naam maakte ze volledig waar met de uitgave van Vicious Delicious. Een echt grote verrassing was die plaat niet meer – van de dertien tracks had ze er al zeven op voorhand uitgebracht – en toch kon het ons nog steeds bekoren. Op haar eigen manier brengt ze alternatieve poprock met een vleugje romantiek. Opener “Lipstick” heeft zo iets dreigends à la Wednesday, al bevat het ook iets aanstekelijks en zwoels door haar gezang. Door er ook wat rustmomenten in te steken in de vorm van “He’s My Man” of “Spider” – dat trouwens prachtige strijkers bevat – kan Luvcat ons van begin tot eind bekoren. Vicious Delicious mocht daarom niet ontbreken in dit lijstje.

Luvcat – Vicious Delicious (★★★★): Romantiek in een donker en mysterieus jasje

Moreish Idols – All In The Game

Oh, Speedy Wunderground. We steken het niet onder stoelen of banken dat we wel een beetje fan zijn van de muziek die ontstaat uit het cultlabel. Moreish Idols is een van de recentste pareltjes aan hun kroon. Een dikke drie jaar geleden kwam de band nog op de proppen met debuut-ep Float, een intense beuker die bol stond van de heerlijke nuance en brutale kracht. Die hevigheid is Moreish Idols in de loop der jaren wel wat kwijt geraakt, maar All In The Game is daarom niet minder interessant geworden. De debuutplaat van het gezelschap blinkt uit in schoonheid van het subtielere karakter. Songs die heel beheersd opzwellen richting een climax en laagje per laagje beter worden, zonder vast te komen te zitten in de drang naar gebrul en moshpits. All In The Game is postrock, postpunk, maar vooral een heel positieve evolutie voor een band die lang heeft moeten zoeken naar zijn ware identiteit.

Moreish Idols – All In The Game (★★★★): Spelen met de verwachtingen

Not for Radio – Melt

Melt is het debuutalbum van Not For Radio dat dan weer het soloproject is van María Zardoya, beter bekend als de zangeres van The Marías. Het voelt aan als een zachte stap naar binnen, weg van de buitenwereld en alsof we verdwijnen in haar wereld. De muzikale basis op Melt blijft herkenbaar voor wie The Marías kent, maar krijgt hier een veel persoonlijkere invulling, alsof Zardoya eindelijk de ruimte neemt om zonder filter te vertellen wat ze voelt en ervaart. Dromerige synths zweven doorheen het album, gedragen door zachte drums en een warme, omhullende productie die alles laat samensmelten tot één dromerig geheel. Die intieme sfeer maakt het album bijzonder geschikt voor stille momenten, rustige dagen of lange avonden waarop je alleen maar wil luisteren. Zonder grote gebaren bewijst María hier dat subtiliteit krachtig kan zijn, en dat haar stem en gevoel ook buiten The Marías moeiteloos blijft nazinderen.

Albumreviews: Beire Kort #49: Not for Radio – Melt (★★★★)

Panic Shack – Panic Shack

Panic Shack is een Welshe punkband die haar naam al langer eer aandoet met vurige, compromisloze songs, en met debuutalbum Panic Shack voelt het alsof alles eindelijk samenkomt. De plaat klinkt rauw en energiek, en is gemaakt voor fans van Amyl and The Sniffers en Lambrini Girls, maar krijgt een eigen touch door de scherpe blik waarmee de band het leven als vrouw van vandaag beschrijft. Tussen de meeslepende gitaarriffs en pulserende baslijnen zitten teksten die pijnlijk eerlijk durven zijn. Neem “Gok Won” bijvoorbeeld, waarin eetstoornissen zonder omwegen worden benoemd, of “Tit School” dat thema’s aankaart rond zelfbeeld en maatschappelijke druk. Toch voelt het album nooit zwaar aan, want het zit ook vol luchtigere nummers over van alles en niets. Juist die combinatie van woede, eerlijkheid en plezier maakt dit debuut zo sterk. Panic Shack is een album waarin veel vrouwen zich kunnen herkennen en dat tegelijk voor anderen een confronterende inkijk biedt.

Pig Pen – Mental Madness

Wie bandfoto’s opzoekt van Pig Pen en ook al eens gekeken heeft naar de serie The Bear, zou daarin acteur Matty Matheson kunnen herkennen. Pig Pen is namelijk een hardcoreproject waarin hij samen met zijn bandleden alle remmen losgooit. En dat kan je gerust letterlijk nemen, want Mental Madness is een hardcoreplaat geworden die geen spaander heel laat van alles wat het op zijn weg tegenkomt. Waar Matheson in de serie als een knuffelbare beer wordt afgebeeld, laat hij in Pig Pen zijn beste oerschreeuwen horen waardoor je niet anders kan dan snel met je armen in de lucht zwaaien en beginnen two-steppen. De band doet er slechts 24 minuten over, maar met tien nummers laat het wel zien dat Pig Pen niet zomaar een uitstapje is. Het is een groep die zijn hardcore brengt zoals we dat het liefst hebben: hard, vol energie en met een streepje aanstekelijkheid.

Rocket – R is for Rocket

Rocket is een grungeband uit Los Angeles die haar muziek doorspekt met elementen uit shoegaze en altrock, en dat doet ze op haar eerste album R Is For Rocket met glans. De invloeden van The Smashing Pumpkins en My Bloody Valentine blijven nooit ver weg, maar dat is in dit geval net een sterkte. Na een debuut-ep die twee jaar geleden verscheen, bouwt het album namelijk voort op de buzz die de band al had weten op te bouwen met singles en liveoptredens. De plaat is overwegend luid en zit vol gitaargeruis, waarbij Rocket een evenwicht weet te vinden tussen knallende stukken en melodische lijnen die blijven hangen. Frontvrouw Alithea Tuttle’s hemelse gezang is een van de factoren die de plaat zo goed maakt. Je inspiraties openlijk uitdragen en toch nog origineel uit de hoek komen: dat is exact wat je op R Is For Rocket hoort.

Sevens – Sincerely, Sevens

Thibaut Sevens snuisterde al even rond in onze muzikale kennis, maar kwam pas afgelopen jaar bij het grotere publiek wat meer aan het oppervlak. Reden daarvoor was debuutplaat Sincerely, Sevens, waarmee de singer-songwriter uit Hasselt toch meteen ook zijn internationale allure tentoonspreidde. Samen met Tobie Speleman en Willem Ardui bleef hij relatief lang sleutelen en bijschaven, maar met resultaat. Dromerige soul vindt een vleugje indie, waardoor vergelijkingen met pakweg James Blake of Sampha voor het grijpen liggen. Hoogtepunt van de plaat is zonder twijfel “Upstate“, waarin Sevens zowel hoogte als diepte verkent en vooral een soort rust over je neer laat dalen. Een prachtig album, dat je volledig omarmt in de donkerste dagen van het jaar.

Sevens – Sincerely, Sevens (★★★½): Tegen het venster

Snocaps – Snocaps

Wie onze lijstjes vorig jaar in de gaten hield, of gewoon bezig is met goeie muziek, die weet dat een samenwerking met MJ Lenderman steevast een enorme troef is. Bij Snocaps is de Amerikaanse slackerkoning ‘slechts’ gitarist, maar dat onder het goedkeurend oog van de zussen Katie en Allison Crutchfield. Die eerste doet ongetwijfeld een belletje rinkelen onder haar artiestennaam Waxahatchee, dus weet je bij Snocaps eigenlijk ook al meteen hoe laat het is. Helemaal uit het niets dropte de groep dit zelfgetitelde debuutalbum, waarin het een dik halfuur lang simpelweg zalig wegdromen is met de ogen dicht. Opgaan in de americana is de boodschap, waarin het nu eens idyllischer, dan eens snediger durft te klinken. Een verborgen pareltje, boordevol dromerige harmonieën, rake teksten en hemelse songstructuren. Snocaps had evengoed in onze algemene top vijftig gepast, maar ook in het lijstje met de ondergewaardeerde platen.

Snocaps – Snocaps (★★★★½): Zalig zingen de zussen

Teen Mortgage – Devil Ultrasonic Dream

Soms moet een mens niet veel hebben, en dan is Teen Mortgage het gedroomde duo om door de speakers te jagen. Riffs, drums, vocals, punt. Menig band heeft er zich in het verleden aan gewaagd, weinigen doen het met evenveel overtuigingskracht als het Amerikaanse tweetal. Devil Ultrasonic Dream begint met het gelijknamige nummer al van de eerste seconde furieus, en drukt nadien geen énkele keer op de rem. Het is daarom niet per se de beste of interessantste plaat uit de lijst geworden, maar zonder twijfel wel een van de plezantste. Van het heerlijke refrein op “Ride” tot de gierende gitaren van “Party”: Teenage Mortgage weet exact hoe je garagepunk moet maken die complexloos en nét fris genoeg klinkt. Op nog vele, vele albums als deze!

Welly – Big In The Suburbs

We hebben gezocht, gewroet en geluisterd, maar het is niet gelukt: geen enkele band klonk dit jaar Britser dan Welly. Het vijftal propt britpop, powerpop en postpunk samen in één hyperkinetische en satirische mix die als gorillalijm tussen je oren blijft kleven. Het is alsof je tienjarige neefje tijdens het kerstfeest onstopbaar rond de kerstboom blijft springen en gebrabbel bazelt alsof het een lieve lust is, maar dan minder irritant. Big In The Suburbs is naar eigen zeggen een reactie op popmuziek die te braaf is geworden en daarom met gestrekt been tegen Jan en alleman vliegt. Het moet gezegd: dat is zeker gelukt. Met zijn debuutplaat zet Welly zich prominent op de kaart in de buitenwijken, maar we kunnen ons alleen maar voorstellen dat dat binnenkort ook in de grootstad zou moeten lukken.

YHWH Nailgun – 45 Pounds

Het debuutalbum van YHWH Nailgun duurt slechts 21 minuten, maar is bijzonder explosief. De experimentele rockband laat er geen gras over groeien op 45 Pounds. De ruwe energie uit zich in halsbrekende polyritmes, dissonante gitaren en uiteraard de uitlatingen van zanger Zack Borzone. Zijn stem kreunt en brult doorheen het spervuur van korte nummers en wringt zich op wonderbaarlijke wijze in het agressieve maar complexe geluid op 45 Pounds. Op dit debuut lijken de leden al goed op elkaar ingespeeld. Dat belooft voor de toekomst.

Wil je nog even een reis door het muzikale jaar ondernemen? We kozen uit elk album een nummer en goten alles in een afspeellijst op Spotify. Geniet ervan!

Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Lucas Palmans, Simon Vyverman, Elisa Cogneau, Guillaume Beauprez, Jan Kurvers, Noha Kaldi, Bram De Meyer, en Tjorven Florin.