De afgelopen maand was ze er elke avond mee bezig: 460 kaartjes, één voor één met de hand beschreven. “Ik zie jou”, staat er onder andere in. “Omdat dat soms alles kan zijn wat iemand op dat moment nodig heeft.”

Vandaag, op eerste kerstdag, begint ze met het uitdelen van de kaartjes in de trein, voor het derde jaar op rij. In eerdere jaren kreeg Priscilla veel bijzondere reacties. “Dan gaf ik het kaartje in de trein en dan liepen mensen na het openen van het kaartje naar me toe voor een knuffel, vaak zichtbaar geraakt of overdonderd.”

‘Moeilijk jaar’

Ze herinnert zich een moment op het perron in Utrecht vorig jaar, waar bij een vrouw de tranen in haar ogen schoten. “Ze vertelde dat ze het erg moeilijk had en dat kleine beetje aandacht van dat kaartje was wat ze op dat moment nodig had. Dat, en het besef dat niet iedereen een vrolijke en makkelijke kerst beleeft, maakt een groot verschil”, zegt Priscilla.

Ze herkent dat gevoel uit haar eigen ervaring. Door privéomstandigheden (waar ze liever niet te veel over vertelt) kreeg ze te maken met een posttraumatische stressstoornis (PTSS), een psychische aandoening die kan ontstaan na het meemaken van schokkende of traumatische gebeurtenissen.

Hoewel ze familie en goede vrienden om zich heen had, voelde ze zich eenzaam. “Ik viel in een diep gat. Ik had een beste vriendin die altijd voor me klaarstond, maar toch had ik het gevoel dat ik alleen op de wereld was en alles alleen moest doen. Als dan juist een vreemde je opmerkt en vraagt hoe het gaat, of zegt dat hij of zij je ziet en ziet hoe moeilijk je het hebt, dan kan dat net dat lichtpuntje zijn dat je nodig hebt. En ik denk dat Kerst dáár om draait: een lichtpuntje zijn.”

‘Vergeet niet te genieten’

Niet alleen met Kerst probeert Priscilla een conducteur te zijn die verbindt. Elke dag dat ze werkt, probeert ze een lach op iemands gezicht te toveren. Daarom roept ze vaak om met persoonlijke boodschappen, zoals “Goedemorgen lieve mensen,” of: “Het is prachtig weer buiten, vergeet niet te genieten.”

Het zijn simpele, gratis gebaren: een herinnering om een beetje op elkaar te letten, legt ze uit. Zo roept ze ook weleens: “Als je de zon niet tegenkomt, probeer dan zelf de zon voor een ander te zijn.”

Als ook maar één iemand dat hoort, is haar missie al geslaagd. “Mijn werkgever spoort ons aan tijdens het omroepen iets persoonlijks mee te geven. Sommige collega’s houden het zakelijk, maar ik kies bewust voor warmte.”

Volgens haar leven veel mensen te veel in hun eigen bubbel. “Als je om je heen kijkt in de coupé zie je vaak dat iedereen bezig is met zijn telefoon en dat ze elkaar niet zien. Ik wil mensen uit die bubbel trekken. Omdat ik geloof dat we dat nodig hebben.”

Priscilla werkt al zes jaar als hoofdconducteur bij de NS en heeft dit beroep gekozen omdat ze graag andere mensen helpt. “Ik had dit werk al tien jaar eerder moeten doen”, zegt ze lachend.

Leuke gesprekken

Daarvoor werkte ze in de beveiliging en bracht ze vele uren alleen door al rijdend in de auto. “Het klinkt heel cliché, maar ik heb een mooie baan waar geen dag hetzelfde is. Elke dag mag ik andere gesprekken voeren met reizigers. De ene keer gaat het over de vakantie, dan weer over de leuke sokken die iemand aan heeft. Die gesprekken, die simpele dingen houden je midden in de maatschappij. Ik ga lachend naar mijn werk, kom lachend thuis.”

Toch kent dat werk ook een donkere kant. Hoewel ze het erg leuk vindt, heeft ze op dagelijkse basis te maken met agressie. “Ik probeer me in te zetten om de agressie in het openbaar vervoer te verminderen, door positief te blijven.”

Zo maakt ze geregeld heftige situaties mee. Soms schreeuwt of vloekt iemand. Dan zegt ze: “Ik wil je graag helpen, maar op deze manier lukt dat niet.”

Boete uitschrijven

Dat ‘haalt mensen vaak uit hun boosheid’, zegt ze. “Een keer moest ik een boete uitschrijven aan een jongen die geen kaartje had en niet wilde meewerken. Terwijl ik de boete uitschreef, zag ik een traan. Ik vroeg hem wat er aan de hand was. Hij vertelde dat hij alleen naar Nederland was gekomen. Dat hem was verteld dat Nederland een mooi land was met veel kansen. Maar in plaats van te gaan studeren, was hij op straat tussen de daklozen beland.”

Hij kreeg de boete, maar kreeg van Priscilla ook het adres van een kerk en moskee in Den Haag waar hij terecht kon, als hij het even echt niet meer wist. “Die jongen die zo boos was, gaf me een knuffel.”

Priscilla denkt dat verbinden heel simpel kan zijn. “Niet alleen het ov verbindt, ook wij mensen kunnen dat. Het kan heel simpel zijn, twee zakjes in een kerstkaart. Eentje voor jezelf en de andere om deze aandacht van mij weer door te geven. Zo klein kan het starten, zo groot kan het worden.”

Dat zouden meer mensen moeten doen, zegt ze. “Kijk weer echt naar elkaar, naar een vreemde of iemand dichtbij. We hebben dit zo nodig. Positieve verandering begint echt bij jezelf – en als je mij vandaag in de trein tegenkomt, dan misschien wel even bij mij.”