Meteen nerveus
Je kunt je voorstellen dat het telefoongesprek waarin Imme Rog van de Postcodeloterij me vertelde dat ze een privéonderhoud met fotoshoot voor me geregeld had met George Clooney in het Amstel Hotel, voelde alsof ik de PostcodeKanjer gewonnen had. Ik moest het echt even op me in laten werken. Ik ging George ontmoeten, mijn god, George! Er schoot van alles door mijn hoofd. Shit, geen permissie van Jeroen dit keer helaas haha, alsof George op mij zit te wachten nu hij net met zo’n bloedmooie vrouw getrouwd is.
Wat ga ik die man in godsnaam vragen in die schamele vijftien minuten die ik voor het interview heb, als we ook nog een kwartier nodig hebben om een mooie cover te schieten (hoewel hij natuurlijk voor een camera niet lelijk te stampen is)? Zou er zo’n hele entourage om hem heen hangen met allerlei voorwaarden en ingewikkelde rare eisen? Nee, Mr. Clooney wenst alleen van rechts aangeschoten te worden. Nee, Mr. Clooney beantwoordt geen vragen over zijn privéleven. Hij wil graag tijdens het interview bronwater uit het noorden van de Ardennen zonder ijs mét limoen, dus geen citroen. En een bakje ongebrande amandelen.
Zou Amal ook meekomen? Oh alsjeblieft niet, die vrouw kleedt bepaald niet af. En zou er, in het echt, wel iets van het enorme sexappeal overblijven dat George in series en films heeft? Als puber was ik zwaarverliefd op John Travolta maar toen ik die een jaar of tien later een keer mocht interviewen, viel het zo ontzettend tegen. Aardige man hoor op zich, maar hij gaf zo’n klam, slap handje, praatte heel zachtjes en zag er bleek en pafferig uit. Dat was een behoorlijke deceptie. Stel dat George ook ineens zwaar tegenvalt? Wat een bummer zou dat zijn.