Van 2 dagen volop alleen maar familie zien, naar bijna 2.000 kilometer van ze vandaan zitten in de kerstperiode. Deze maand maakt Rachela (25), die uit Woudrichem komt, voor het eerst mee hoe de feestdagen zijn als je naar een ander land bent geëmigreerd.

Feestdagen in Spanje

Waar de eerste 1,5 maand vooral bestond uit snel zoveel mogelijk Spaans leren via Duolingo – ‘de taalbarrière is nog wel echt een dingetje’ -, wennen aan haar nieuwe stek en de laatste papierzaken regelen, staat de maand december in teken van de feestdagen.

Maar emigreren is niet goedkoop, vertelt Rachela. Dus een grote kerstboom of een uitgebreid kerstdiner zit er nog eventjes niet voor haar en haar man Pablo. Hoe ze dan wel in de kerststemming komen? “We zoeken allemaal kerstmarktjes in dorpjes op.”

Kerstmarkten afstruinen

“Dat is een ‘hele happening’ hier in Spanje”, gaat ze verder. “Touringcars vol mensen die bijvoorbeeld naar ons dorp komen. Echt dat ik dacht: wat gebeurt hier? En het is allemaal gericht op lokale producten, wat het heel leuk maakt.”

“Als je in je eigen dorp naar de kerstmarkt gaat, heb je heel andere dingen dan twee dorpen verderop”, legt Rachela uit. “Het dorp waar wij wonen staat bekend om turrón, een soort noga, dus we hebben echt tachtig kramen met dat spul in allemaal verschillende kleuren. Maar 20 minuten verderop draait het bijvoorbeeld allemaal om worst of keramiek.”

‘Internationaal gaan’

Dat afgelopen maanden waren spannend, chaotisch én leuk voor Rachela. Ze wist al langer dat ze niet per se in Nederland wilde blijven wonen, maar dat ze op een bijzondere manier terecht zou komen in het Spaanse bergstadje Jijona – in de buurt van Alicante – had ze niet verwacht.

“Ik roep eigenlijk al jaren dat ik wel mijn horizon wil verbreden door ‘international’ te gaan.” Wat daar allemaal bij kwam kijken, daar had ze niet echt een idee bij. “Ik wist niet wat de mogelijkheden waren.”

Verliefd in Londen

Wanneer ze fantaseerde over verhuizen naar een ander land, was het niet Spanje waar ze aan dacht. “Ik was eigenlijk helemaal verliefd op Londen”, vertelt Rachela. “Het was mijn droom om daarnaartoe te vertrekken en daar heb ik me in verdiept.”

Ik dacht: dit ga ik niet aan me voorbij laten gaan

Rachela over het ontmoeten van haar man

Op een van haar tripjes vindt ze, naast de stad, plotseling een tweede liefde: de Braziliaanse Pablo. En die verliefdheid straalt ze maanden later, wanneer ze terugblikt, nog steeds uit. “We hebben elkaar op een avond ontmoet en het gesprek dat toen is begonnen, is gewoon nooit geëindigd.”

Lange afstandsrelatie

Pablo deed precies waar iedereen stiekem naar op zoek is, zegt Rachela. “Ik kreeg elke avond een ‘Goedemorgen lieverd’, elke avond een ‘Slaap lekker’, ‘Ben je veilig thuisgekomen?’, ‘Hoe gaat het?'”, somt ze de appjes op. “Gewoon dingen waarvan je altijd zegt: ‘Als je dat doet, dan heb je een goede relatie.’ Al die dingen kwamen bij mij naar voren. En ik dacht: dit ga ik niet aan me voorbij laten gaan.”

De twee beginnen een latrelatie. “Soms ging ik één keer per maand naar Londen, maar soms ook drie keer”, vertelt ze. Maar samen met Pablo aan haar toekomst werken in Londen, zat er niet in. “Zijn verblijfsvergunning liep af. Dus hij moest daar juist weg.”

‘Dat kunnen we wel’

Na een half jaar stond het koppel voor een keuze: “Gaan we door en gaan we gewoon alles op alles zetten? Of was dit het?” De knoop werd al snel doorgehakt, vertelt Rachela. “Een lange afstandsrelatie, zoals we het eerste half jaar hadden, daar moet je toch allebei best veel tijd en moeite in steken om zoiets te laten werken.”

Maar, zegt Rachela, “dat was voor ons eigenlijk juist een basis: als we dit kunnen, dan moet emigreren en alles regelen ook lukken. Dat kunnen we wel, want we zijn toch een uitzonderlijk stel”, lacht ze.

Verblijfsvergunning regelen

De twee probeerden eerst een verblijfsvergunning in Nederland te regelen, maar dat bleek moeilijk. “Langzaam zagen we alle deuren dichtgaan.” Het leidt ertoe dat niet alleen Pablo, maar ook Rachela naar het buitenland moet uitwijken. Om het hele proces wat makkelijker te maken, besluiten ze te trouwen. “Dat was vooral praktisch, we hadden daardoor veel meer opties en mogelijkheden. Daardoor kon hij ook een beetje op mij ‘meeliften’.”

Enorm romantisch was het niet, “maar hierdoor konden we wel samen verder.” Rachela’s vrienden en familie snappen dan ook heel goed dat ze deze stap nam, zelfs al zijn ze dan nog maar een half jaar samen. “‘Als het goed voelt voor jou, dan moet het wel kloppen’, zeiden ze.”

‘Veiliger dan Nederland’

En zo belandden ze in Spanje, waar Pablo nu een verblijfsvergunning probeert te regelen. “Hier in Spanje is het zo mooi geregeld: als ze zien dat je bezig bent met een procedure om legaal te worden, dan word je niet gezien als illegaal. Dus zolang we kunnen laten zien: we doen er echt alles aan om het op de officiële manier te doen, dan zit je hier veiliger dan in Nederland.”

Voor Rachela is het ook meteen het moment dat ze voor het eerst op zichzelf gaat wonen. “Dat scheelt ergens wel. Alles wat je doet is nieuw, eng en spannend. Maar ik heb eigenlijk geen idee of het nou moeilijker is om in Nederland te verhuizen of naar het buitenland, want het is toch allemaal nieuw”, legt ze uit.

‘Land van tradities’

“Het is echt een land van tradities”, ziet Rachela. “En als ze een reden hebben om iets te vieren, dan vieren ze het ook. Af en toe heb ik ineens een dag vrij en denk ik: waarom ben ik vrij dan? Dan moet ik weer op onderzoek uit”, lacht ze.

Iets anders wat in Spanje heel groot is, is de loterij, merkt ze nu al. “El Gordo loterij, heet dat. Op 22 december hadden ze de kersttrekking, zoiets als de oudejaarstrekking in Nederland maar dan honderd malen groter.” Zo zingen er bij de trekking in elk dorp kinderkoren en staan er allemaal tv’s waarop het te volgen is. “Het is het tv-moment van het jaar hier.”

Meedoen met El Gordo

De afgelopen weken werd ze zelfs op elke straathoek aangesproken om een lot te kopen. “En soms stonden ze opeens in de supermarkt of op het zebrapad op je te wachten. Heel anders dan wat je in Nederland meemaakt.”

Volgend jaar gaat ze er zeker aan meedoen. “Dan wil ik het wel voelen, die spanning waar iedereen het over heeft, dat hele gebeuren.” Verder begint de band met de buren steeds beter te worden, dus krijgt ze op die manier ook meer mee van de Spaanse kerst. “Ik verwacht dat we echt nog wel een dinertje bij hen gaan doen.”

Nog geen heimwee

Of ze haar familie niet mist, zo rondom de feestdagen? Nog niet, vertelt Rachela. “Ik vind het nu nog wel even lekker om los van alle familie te zijn. Met alles wat we nog moeten regelen: ik zit hier al in de sfeer van ’tranquilo’, het komt wel goed. Zo is de sfeer ook veel meer hier in Spanje. Maar het thuisfront denkt vooral: ze moet nog dit, ze moet nog dat, wat nou als het niet goedkomt?”

“Zij missen mij harder dan ik hen mis, op dit moment. Maar ik denk dat het bij mij ook nog wel gaat komen, hoor”, geeft ze toe. “En ik denk dat ik het anders had gehad als ik in mijn eentje was vertrokken. Maar zolang ik met mijn man ben, is het eigenlijk vooral supergezellig en hebben we elke dag lol met elkaar.”