Documentairemaker Thanya Fonkel presenteert met Ontwikkeling, alles op zijn tijd haar bijdrage aan Doculab 10 voor 50. Fonkel, geboren in Paramaribo, verdiept zich steeds meer in de Marroncultuur van haar familie en brengt in haar documentaire een persoonlijke en kritische zoektocht in beeld naar ontwikkeling, identiteit en traditie in het Surinaamse binnenland.
Fonkel beschikt over een Master of Public Administration in Governance (MPA) en behaalde daarnaast een bachelor in Sociaal Cultureel Vormingswerk en een bachelor in Geschiedenis. Na haar studie besloot zij haar kennis en ervaring in te zetten voor de ontwikkeling van het binnenland.
Tijdens dit werk werd zij echter regelmatig geconfronteerd met de gevolgen van mislukte projecten van zowel de overheid als niet-gouvernementele organisaties. Kapotte machines en vervallen gebouwen vormen voor haar tastbare symbolen van projecten die hun doel niet hebben bereikt.
In de documentaire laat Fonkel zien hoe Marron-gemeenschapswerkers vaak klem komen te zitten tussen opdrachtgevers en hun dorpen. Dit spanningsveld leidt regelmatig tot wantrouwen binnen de gemeenschap. “Help ik echt, of tast ik onbedoeld onze tradities aan?” is een vraag die centraal staat in haar verhaal en de basis vormt van haar documentaire zoektocht.
Door gesprekken met gezagdragers en dorpsbewoners worden uiteenlopende en soms botsende visies op ontwikkeling zichtbaar. Geduld en communicatie blijken daarbij cruciale factoren. Hoewel iedereen vooruitgang wenst, klinkt steeds opnieuw dezelfde boodschap: alles op zijn tijd.
Fonkel toont in haar documentaire ook de frustraties van Marron-gemeenschapswerkers, maar benadrukt dat opgeven geen optie is. Samenwerking met de bewoners is essentieel. Ontwikkeling gaat volgens haar niet alleen over het woongebied van de voorouders, maar ook over persoonlijke groei en bewustwording als marron.
Het binnenland wordt vaak gezien als rustgevend, met een prachtige natuur en een kalme levensstijl. Toch laat Fonkel zien dat er bij langer en aandachtiger kijken serieuze problemen zijn die dringend aandacht vragen. “In het binnenland vind ik steeds weer rust en kracht, maar ook de noodzaak om kritische vragen te stellen,” geeft zij aan.
Fonkel schrijft al langer vanuit een marronperspectief en wil dit blijven doen. Daarnaast zet zij haar werk als gemeenschapswerker voort. Ze hoopt dat haar interesse in kunst en cultuur kan bijdragen aan het besef dat Marrons zelf de trekkers moeten zijn van duurzame ontwikkeling van hun woongebied, met name het binnenland van Suriname.
Als de gelegenheid zich voordoet, wil Fonkel meer documentaires maken. Binnen de Marrongemeenschappen ziet zij nog veel onderwerpen die belicht moeten worden, met als doel informatievoorziening, bewustwording en versterking van de eigen identiteit.