Hoe gaan we om met de gedeelde pijnlijke geschiedenis van het verhaal van de Molukkers in Nederland? Pijnlijk door beloften die niet zijn nagekomen, maar ook pijnlijk door de acties zoals de treinkaping bij Wijster, nu 50 jaar geleden. “We hebben elkáár pijn gedaan.”
In de vijfde en laatste aflevering van de RTV Drenthe-podcast De vergeten treinkaping staan we natuurlijk stil bij de gebeurtenissen van december 1975, maar gaat de blik ook op de toekomst. Je hoort Augustinus Tuparia (75, tweede generatie), Gloria Lappya (26, derde generatie) en Miguell Kaidel (29, vierde generatie).
Een vergeten treinkaping is het voor alle drie in ieder geval niet. “De Punt is natuurlijk het bekendst, die actie wordt het meest aangehaald”, zegt Kaidel, die opgroeide in Assen en in het dagelijks leven bij de NPO werkt en actief is als dj. “Maar Wijster is wel onderbelicht.”
Lappya, opgegroeid in Bovensmilde en schrijver, dichter en spoken-word-artiest, sluit zich daarbij aan. “Doordat er jaren overheen zijn gegaan, zakken dingen wel een beetje weg. Maar zoiets groots vergeet je niet snel.”
Toch zijn de jaren 70 wel een belangrijk onderdeel van het Molukse verhaal. Maar steeds weer de kapingen oprakelen leidt soms ook tot een diepe zucht. Moeten we het daar alwéér over hebben? “Ik denk dat het een van de stereotyperingen is”, stelt Kaidel. “Als je zegt dat je Moluks bent, wordt er vaak begonnen over treinkapingen of Satudarah (de inmiddels verboden motorclub, red.)”
Maar Kaidel vindt het belangrijk om erover te blijven praten. “De acties hebben er wel voor gezorgd dat het ideaal van de eerste en tweede generatie nog heel diep zit. Vanuit de opvoeding kregen we daar wel dingen van mee. We zijn nu 50 jaar na de actie bij Wijster en 75 jaar na de aankomst van Molukkers in Nederland. Daar voelen wij nog veel bij, want het heeft veel impact gehad op de gemeenschap.”