Ze kennen de Brabantse wegen als hun eigen binnenzak, ambulancebroeders David en Mike. De goedlachse mannen zijn aardig op elkaar ingespeeld, vertellen elkaar de waarheid en lachen tussen ritten door. Achter de vele voordeuren waaraan ze voorbijrijden, kennen zij de verhalen. Er is altijd dat ene verhaal dat je niet snel meer loslaat…
Ambulanceverpleegkundige David werkt twee jaar op de ambulance, maar verdiende zijn sporen ruimschoots op de spoedeisende hulp. Zijn collega, ambulancechauffeur Mike, doet dat werk al achttien jaar. Samen blikken ze terug op het afgelopen jaar. Er zitten weken bij waarin ze meemaken wat bij anderen in een heel mensenleven nog niet voorbijkomt. Gebeurtenissen die ook te zien zijn in de serie Broederschap op Omroep Brabant.
David tijdens een rit met een patiënt in één van de afleveringen van Broederschap (foto: Omroep Brabant).
Broederschap: Verhalen die bijblijven
David en Mike waren dit jaar te zien in de goed bekeken serie ‘Broederschap’ op Brabant+. In deze serie krijgen we een kijkje achter de schermen van het werk bij de ambulance in Brabant. In dit artikel blikken beide heren terug op een verhaal van afgelopen jaar dat hen is bijgebleven.
Mike en David zijn goed op elkaar ingespeeld: “Soms hebben we aan één blik genoeg”, zegt David. “Hoewel ik voor het medische deel verantwoordelijk ben, en Mike voor medische ondersteuning en het logistieke, luisteren we altijd naar elkaar als één van ons ergens een slecht gevoel bij heeft. We moeten allebei kunnen slapen.”
Het duo komt de meest heftige gebeurtenissen en verhalen tegen op straat, “maar die scènes kun je niet allemaal mee naar huis nemen. Dat houd je niet vol.” Er zijn uitzonderingen, zoals Jack, die ze afgelopen herfst ontmoetten en die bij David recht zijn hart instapte.
David in actie op straat (foto: Broederschap / Omroep Brabant).
“Einde van de ochtend kregen we een melding over een valpartij op een kinderopvang”, vertelt de ambulanceverpleegkundige. De 9-jarige jongen was uitgegleden op het gras bij een potje voetbal en nu kon hij niet meer staan of zitten. Gek, dacht David, want een val op het gras zorgt niet zomaar voor een botbreuk. Het kind zag lijkbleek en was volledig in paniek. “Hij riep dat ik de pijn moest wegspuiten”, vertelt David. “Een volwassen uitspraak voor een kind van negen jaar, viel me op.” Ook zijn taalgebruik was ‘volwassen’ te noemen, lacht David terwijl hij een knipoog geeft.
“Zijn moeder zag in mijn ogen dat ze het antwoord op haar vraag niet wilde horen.”
De jongen ging mee in de ambulance en in het ziekenhuis werden foto’s gemaakt. Het werk van het ambulanceteam zit er dan op, en normaal maken ze zich klaar voor een volgende melding, maar David werd niet rustig. “Het klopte gewoon niet dat een jonge jongen zomaar zijn been brak.”
De volgende dag kwam de opluchting: het was geen botkanker, zoals David had vermoed, maar een goedaardige cyste die zijn bot had verzwakt waardoor het ‘zomaar’ kon breken. Hij ging die dag nog langs, al doet hij dat zelden. “Jack had iets bij me geraakt waardoor die casus maar in mijn hoofd bleef spoken”, legt hij uit. Waarom het pientere mannetje hem zo raakte weet hij niet. “Soms klikt het gewoon.”
Ambulancebroeder David en zijn patiënt Jack in het ziekenhuis, die dit jaar veel indruk op hem maakte (privéfoto).
Toen hij binnenkwam, bood het jochie meteen zijn excuses aan voor het gevloek. En bij het weggaan vroeg hij om een handtekening. “De eerste ooit”, lacht David. “Maar na Broederschap heb ik er meer mogen uitdelen.”
“Ik was niet gewend aan de camera’s en heb zelfs de tv-crew een keer in de regen laten staan.”
In de serie is goed te zien dat alle verhalen anders zijn, met goede en met een minder goede afloop. Juist dan zie je het broederschap tussen de twee, die inmiddels aan één blik genoeg hebben.
Het in Broederschap laten zien van de verschillende kanten van hun werk, de mooie en soms ook minder mooie, is echt belangrijk, zeggen ze. Misschien kan het zelfs helpen om mensen ‘een beetje op te voeden’, bijvoorbeeld zodat ze nog beter leren wanneer ze wel of niet 112 mogen bellen. “Mensen weten beter wat ze van ons kunnen verwachten en we merken al voorzichtig resultaat op de auto, dat mensen rustiger zijn.”
Aan de camera’s om hen heen tijdens filmdagen moesten ze wel wennen, lacht Mike. “Tijdens een regenachtige opnamedag vroeg ik waarom de crew een uur in de regen was blijven wachten. ‘Omdat we niet in de ambulance konden stappen!’, reageerden ze. Ik had de auto op slot gedaan, dat doe ik altijd als we met een patiënt bezig zijn.”
Als het aan de heren ligt, komt er een tweede seizoen. “We maken heftige dingen mee, maar verhalen als die van Jack maken alles weer goed”, zegt David. “Tot op de dag van vandaag ga ik met heel veel plezier naar mijn werk, en door de serie ben ik er alleen maar enthousiaster over geworden. Ik hoop anderen te inspireren; als je de kans krijgt om dit bijzondere vak te doen, dan moet je hem grijpen!”
Ook Sanne en Demi zijn te zien in de serie Broederschap