Net wanneer iedereen wel genoeg begon te krijgen van de blockbusterrollen van Dwayne “The Rock” Johnson, laat hij met The Smashing Machine zien dat hij ook de kwaliteiten bezit om een serieuze en complexe rol indrukwekkend te vertolken. The Smashing Machine is niet alleen een demonstratie van sterk acteerwerk, maar ook een prachtige sportfilm die thema’s als onzekerheid overtuigend neerzet.
Dwayne Johnson als legendarische vechter Mark Kerr
De film volgt MMA-vechter Mark Kerr (Dwayne Johnson). We zien hoe hij bij de UFC begint, samen met zijn goede vriend en bekende vechter Mark Coleman, en daar aanvankelijk nooit een gevecht verliest. Zijn carrière lijkt de goede kant op te gaan en hij mag vechten voor de Japanse MMA-organisatie Pride. Terwijl Mark wordt geïnterviewd door journalisten, blijkt dat hij nog niet eens heeft nagedacht over de dag dat hij zijn eerste wedstrijd zou verliezen. In de media houdt hij zich dan ook zelfverzekerd, maar al snel wordt duidelijk dat zijn drijfveren juist diepe onzekerheid en een laag zelfbeeld zijn. Dat komt volledig naar voren wanneer hij door een nare streek van zijn tegenstander zijn eerste wedstrijd verliest en daarmee ook zichzelf begint kwijt te raken. Zijn vrouw Dawn, uitmuntend gespeeld door Emily Blunt, krijgt hier direct mee te maken en vindt het moeilijk om hiermee om te gaan. We zien hoe Mark probeert zichzelf te verbeteren en sterker terug te komen om weer te vechten, maar zijn onzekerheid blijft hem achtervolgen, wat hij ook probeert.
Gerelateerde artikelen
Battlefield 6 Open Beta, onze eerste indrukken
Verrassend en steengoed acteerwerk
Zoals al gezegd bewijst The Rock met deze film veel. Het acteerwerk is bijna foutloos; zelfs details zoals zijn manier van lopen en zijn lichaamstaal zijn geweldig uitgevoerd. Emily Blunt is eveneens zeer overtuigend als Dawn Staples, Marks vriendin. Ze pakt deze rol zo goed aan dat ik regelmatig vergat dat ik naar Emily Blunt zat te kijken. Ook echte UFC-vechters verrijken de cast en maken het geheel nog realistischer. Zo speelt Ryan Bader de rol van Mark Coleman en lijkt hij er bovendien sterk op. Misschien is de rol voor hem wat eenvoudiger, omdat hij als MMA-vechter natuurlijk niet veel moeite hoeft te doen om geloofwaardig over te komen, maar het resultaat is desondanks overtuigend. Over MMA-vechters gesproken: onze eigen Nederlander Bas Rutten speelt richting het einde de coach van Mark Kerr, en ook hij vertolkt zijn rol vlekkeloos. Deze rollen sprongen er voor mij het meest uit, maar dat betekent niet dat de kleinere rollen minder goed zijn. Er zijn maar weinig films waarin ik het acteerwerk bijna perfect vind, en tot mijn grote verbazing is dit er één van.
Meer emotioneel dan actievol
Wie verwacht dat dit een keiharde sportfilm is met lange, heftige vechtscènes, doet er goed aan de verwachtingen bij te stellen. Er zijn zeker gevechten, en die zijn ook belangrijk, maar ze duren vaak kort en zijn minder spectaculair in beeld gebracht. Dit was een bewuste keuze, want de regisseur wilde het gevecht zo realistisch mogelijk vanuit het publiek tonen, maar voor mij werkte dat niet altijd even goed. Voor sommigen kunnen deze gevechten zelfs anticlimactisch aanvoelen. Dit is dan ook een van mijn weinige minpunten. Toch is dit geen logische reden om teleurgesteld te zijn, want de primaire focus van de film ligt elders: het verhaal van een man die er van buiten dreigend en zelfverzekerd uitziet, maar in werkelijkheid een diepe onzekerheid verbergt. Het gaat over de reis die hij moet maken om daarmee te leren omgaan. Mark komt zichzelf op allerlei manieren en momenten tegen, en dat is diep en emotioneel uitgewerkt. De film draagt duidelijke boodschappen uit en laat een kant van de sport, maar ook van mannelijkheid, zien waar veel mensen misschien niet snel bij stilstaan. Dat is de grote kracht van de film.
Cinematisch sterk en origineel
De film heeft een geheel eigen, originele uitstraling. De stijl doet denken aan een documentaire, wat het geheel realistisch en verfrissend maakt, zonder dat het afbreuk doet aan de emotie. De film begint in VHS-formaat en maakt dan een harde overgang naar 16-millimeterfilm. In eenvoudige woorden geeft dat de film een vintage-look met meer korrel/ruis, terwijl het beeld en de kleuren tegelijk emotioneel bijdragen aan het verhaal. Normaal gesproken heeft 16 millimeter veel ruis, maar regisseur Ben Safdie en zijn team hebben die ruis subtieler gemaakt, wat resulteert in prachtig beeld. Later zien we nog gedetailleerder materiaal, waarbij een filmrol van 65 millimeter wordt gebruikt. Ik raad aan de film zelf te bekijken om de verschillen te ervaren, want het werkt bijzonder goed. En dan is er nog het feit dat deze scènes op IMAX zijn gedraaid, iets wat zeker niet vanzelfsprekend is in combinatie met 16- en 65-millimeterfilm.
The Smashing Machine is een verrassend diepe en emotioneel geladen film die laat zien dat Dwayne Johnson veel meer is dan een actieheld. Het acteerwerk is fenomenaal, met Emily Blunt en de echte MMA-vechters als sterke aanvullingen. Hoewel de gevechten soms wat kort en afstandelijk in beeld zijn gebracht, is dat geen gemis: de film draait om de innerlijke strijd van Mark Kerr, en die wordt krachtig en ontroerend verteld. Dit is een sportfilm die je niet alleen voor de actie kijkt, maar vooral voor het indrukwekkende verhaal en het uitzonderlijke acteerwerk.