Digimon is in mijn ogen altijd een beetje het vreemde broertje van Pokémon geweest. Waar Pokémon wereldwijd uitgroeide tot een cultureel fenomeen, bleef Digimon vaak hangen in de marge. Toch heeft de serie zijn eigen trouwe fanbase en een heel ander uitgangspunt. Digimon Story Time Stranger laat goed zien waarom. Ik speelde de game onlangs op mijn PlayStation 5 en ontdekte een RPG die niet zozeer aanvoelt als Pokémon, maar veel meer richting de thematiek en gameplay van Shin Megami Tensei gaat. Ik had tot nu toe zelf vrij weinig ervaring met Digimon en met de verschillende Digimon-games, dus dit verraste me eigenlijk best wel. Of dat een positieve verrassing is, lees je in deze review!
Vanwege je cookie-instellingen verschijnt hier nu geen YouTube-video. Cookie voorkeuren wijzigen
Een verrassend volwassen verhaal
Het verhaal van Digimon Story Time Stranger is verrassend volwassen. Je begint als agent van een geheime organisatie die een mysterieus wezen ontmoet, kort voor een explosie die heel Tokio wegvaagt. Vervolgens word je acht jaar in het verleden wakker en start een reis tussen tijdlijnen en parallelle werelden. Je wilt aan de ene kant terug zien te komen in je eigen wereld en tijdlijn, maar aan de andere kant betekent teruggaan in de tijd ook dat je de grote ramp in de toekomst kunt voorkomen. De insteek is interessant en biedt ruimte voor grote thema’s zoals vertrouwen, het noodlot en de band tussen mens en Digimon. Het verhaal komt wel wat traag op gang, dus daar zul je wel even doorheen moeten. Pas na een aantal uren voel je echt dat het verhaal op gang komt en dat de puzzelstukjes langzaam op hun plek beginnen te vallen. De structuur van de quests helpt daar niet altijd bij. De main quests bestaan vaak uit een route volgen van de ene quest marker naar de volgende, onderweg een paar vijanden of een eindbaas verslaan en af en toe een puzzeltje oplossen. De sidequests geven meer context over NPC’s en de wereld. Helaas zijn deze quests vaak niet heel interessant, maar eerder een manier om aan speciale voorwerpen te komen. Er is weinig ruimte om buiten de gebaande paden te treden. Dat zorgt ervoor dat je soms het gevoel krijgt dat je op de rails wordt gehouden, terwijl een game met dit soort thema’s juist wat meer vrijheid zou mogen geven. De game belooft een semi-open wereld, maar is wat mij betreft toch nog iets te lineair.
De game speelt zich deels af in een semi-open versie van Tokio en deels in de Digital World, Iliad. Beide werelden zien er overtuigend uit en ademen sfeer. Tokio voelt herkenbaar maar net vervreemdend genoeg, terwijl Iliad kleurrijke en vaak bizarre gebieden laat zien die bol staan van details. Toch zijn de gebieden vrij lineair. Vaak is er één duidelijk pad richting je doel en de korte zijpaden leiden meestal naar een gevecht of een schatkist. Het voelt daardoor allemaal minder avontuurlijk dan het in eerste instantie lijkt en dat is jammer. Exploratie is er wel, maar het blijft oppervlakkig. De game nodigt uit tot ronddwalen, maar beloont dit niet altijd even goed. Er zijn wel wat interactieve elementen en speciale quests die afwisseling bieden, maar de basis blijft hetzelfde: doorlopen naar de volgende quest marker. De presentatie maakt veel goed, want de wereld ziet er prima uit op de PS5. Digimon-modellen zijn gedetailleerd en stralen persoonlijkheid uit. De enige kanttekening die ik hierbij heb, is dat op consoles de game op maximaal 30 fps draait en er is geen optie voor Performance of Quality-modus. Ook is er geen HDR-beschikbaar en de maximale resolutie is UHD, niet 4K. Voor een next-gen game in 2025 is dat wel een beetje vreemd. De soundtrack is degelijk, maar bescheiden en de Japanse voice-acting is zoals verwacht ook weer uitstekend. Jammer genoeg blijft je eigen personage stil en zonder stem, wat de impact van sommige scènes vermindert. Als zelfs de Digimon een volledige voice-over hebben, waarom geef je de speler dan geen stem?
Een verrassend steile leercurve
De gevechten zijn turn-based en werken met teams van drie actieve Digimon en met drie reserve-Digimon die je tijdens de strijd kunt wisselen. Elke Digimon heeft een gewone aanval en speciale skills die SP kosten. Daarnaast heeft elke Digimon één van de attributen Virus, Vaccine, of Data. Het systeem werkt in een steen-papier-schaar-structuur, aangevuld met elementen die aan aanvallen gekoppeld zijn die ook hun eigen effectiviteit hebben. Voor mij als nieuwkomer voelt dit systeem minder logisch dan de elementaire types in Pokémon. Het kost tijd om te doorzien hoe de attributen en elementen met elkaar samenspelen en een effect hebben op je aanvallen en op de vijand, maar daarna biedt het systeem veel ruimte voor strategie. Het is dan ook wel belangrijk om echt goed op te letten of je attributen en elementen effectief zijn op een vijand of niet. Wanneer je een aanval doet die totaal niet effectief is, doe je namelijk nauwelijks schade en kan een gevecht toch zomaar helemaal de verkeerde kant op gaan.
Het verzamelen van nieuwe Digimon om aan je roster toe te voegen werkt op een erg fijne manier. In plaats van Digimon proberen te vangen en waarbij je afhankelijk bent van rng, bouw je data op door dezelfde Digimon meerdere malen te verslaan. Bij honderd tot tweehonderd procent verzamelde data kun je die data omzetten naar een Digimon van dat type voor in je team. Dit voelt eerlijker en motiveert je om bewust te jagen op een specifieke soort. Het echte hart van de game zit echter in Digivolution. Wanneer je Digimon aan specifieke eisen voldoet, kan deze Digivolven in een nieuwe soort. Welke soort het wordt, is afhankelijk van verschillende attributen, zoals de statistieken van je Digimon en de persoonlijkheid ervan. Je kunt middels training, interactie met je Digimon en verschillende voorwerpen deze statistieken en ook de persoonlijkheid van je Digimon manipuleren. Je kunt Digimon niet alleen laten evolueren naar sterkere vormen, maar ook terugzetten naar eerdere stadia om een andere evolutieroute te proberen. Het systeem is complex en overweldigend in het begin, maar als je erin duikt, ontdek je een enorm speelveld vol mogelijkheden. Het experimenteren met routes en combinaties is één van de leukste onderdelen van de game en als je eenmaal doorhebt hoe het werkt en wat je nodig hebt, kun je een aantal hele sterke monsters maken.
Verrassend veel microtransacties
Naast de basis biedt de game nog allerlei extra systemen. Je hebt een skill tree voor je spelerpersonage, waarmee je upgrades en speciale vaardigheden kunt vrijspelen. Hierdoor is je progressie dus niet alleen afhankelijk van de Digimon die je verzamelt en traint, maar is er ook een soort algemene progressie die losstaat van je Digimon. Er is ook de Story Time Theater, waar je items koopt en je Digimon op avonturen stuurt. Deze toevoegingen zijn leuk en geven meer variatie, al zijn ze niet allemaal even essentieel. Ze versterken wel het idee dat de game veel om handen heeft en je regelmatig iets nieuws te ontdekken geeft. Er zitten verrassend veel diepere lagen in de gameplay en het ontdekken van alles is erg leuk. Zoals ik eerder al heb aangegeven, heb ik vrij weinig ervaring met Digimon en de games in deze franchise, dus ik vond het erg leuk om te ontdekken dat er zoveel verschillende mechanics zijn en de game zoveel diepgang heeft.
Helaas gooit Bandai Namco er veel te veel microtransacties tegenaan. Je kunt outfits, items, muziek en zelfs complete gameplay-elementen zoals extra dungeons met echt geld kopen. Dat voelt niet alleen overbodig, maar ook ronduit hebzuchtig. Een RPG die draait om verzamelen en trainen zou zijn spelers nooit achter een betaalmuur moeten zetten voor progressie of variatie. Het haalt een stukje plezier weg, omdat je constant wordt herinnerd aan betaalopties die niet nodig zouden moeten zijn. Zeker aan het begin toen ik net een paar uur aan het spelen was, werd ik constant herinnerd aan de verschillende microtransacties die er te zien zijn, want bij elk nieuw menu dat ik opende en elke nieuwe NPC waar ik mee praatte, werd me wel iets aangesmeerd.
Het eindoordeel van Claudia
Tjia
Digimon Story Time Stranger is een stevige RPG die duidelijk zijn eigen koers vaart. Het verhaal is volwassen en interessant, al duurt het even voor het echt op gang komt. De wereld is mooi vormgegeven, maar de lineaire opzet beperkt het gevoel van avontuur. De gevechten en het Digivolution-systeem zijn diepgaand en lonend, al vragen ze wel veel aandacht van nieuwe spelers. Jammer genoeg drukken de vele microtransacties een negatieve stempel op het totaalplaatje. Voor Digimon-fans en RPG-liefhebbers die van SMT-achtige systemen houden, is dit een goede keuze. Voor iedereen die een meer vrije of ontspannen ervaring zoekt, voelt de game waarschijnlijk te zwaar of te beperkend.
- Volwassen verhaal met interessante thema’s
- Turn-based en strategisch gevechtssysteem
- Digivolution biedt veel diepgang
- Mooie en gedetailleerde graphics
- Japanse voice-acting van hoog niveau
- Traag begin en weinig vrijheid in quests
- Semi-open wereld voelt lineair
- Slechts 30 fps op consoles
- Spelerpersonage is volledig stemloos
- Veel microtransacties
Onze eigen Cloud heeft een hele andere missie dan Cloud uit Final Fantasy VII. Het is haar doel om je continu te voorzien van het meest verse en sappige nieuws. Is ze niet aan het tikken, dan slacht ze monsters, bevrijdt ze koninkrijken en komt ze jonkheren te hulp in epische JRPG’s.