Regie: Francis Lawrence | Scenario: JT Mollner | Cast: Cooper Hoffman (Ray Garraty), David Jonsson (Peter McVries), Charlie Plummer (Barkovitsch), Mark Hamill (The Major), Judy Greer (Ginnie Garraty), e.a. | Speelduur: 108 minuten | Jaar: 2025

Dodelijke wedstrijden blijven een fascinerend onderwerp. De serie Squid Game is net afgerond, de meest recente Hunger Games-film verscheen twee jaar geleden en in 2000 was er al Battle Royale. Een titel die wat in de vergetelheid is geraakt, is het verontrustende They Shoot Horses, Don’t They (1969), gebaseerd op de beruchte dansmarathons tijdens de Grote Depressie.

In dat drama moeten koppels eindeloos blijven dansen tot er nog maar één over is. Geen fictie, maar werkelijkheid in de VS van de jaren dertig. De hoofdprijs: een schamel geldbedrag, wat de realiteit en de film extra deprimerend maakt. Daarmee vergeleken oogt The Long Walk luchtiger, maar de film blijft een heftige ervaring. Vooral omdat hij zich in een mogelijk nabije toekomst afspeelt.

Deze verfilming van Stephen Kings roman (uitgegeven in 1979 onder een pseudoniem) speelt in een Amerika dat financieel aan de grond zit. Ter vermaak is een evenement bedacht waarbij jongemannen moeten blijven wandelen tot er nog maar één over is. Die winnaar krijgt een flinke som geld en een wens. Wie te langzaam loopt of probeert te vluchten, wordt ter plekke neergeschoten. Ray Garraty is een van de deelnemers. Het blijkt hem niet uitsluitend om het geld te gaan.

Af te lezen aan de auto waarin Rays moeder hem naar de start rijdt, speelt het verhaal zich af in alternatieve, dystopische jarenzeventigversie van Amerika. Verder blijft de setting onbesproken. Via het pijnlijke afscheid tussen moeder en zoon wordt wel meteen duidelijk dat dit een heftig en emotioneel beladen verhaal wordt. Judy Greer verdient erkenning voor haar overtuigende en hartverscheurende rol als angstige en gebroken moeder.

Ray leert voor de start al wat sympathieke medekandidaten kennen. In de wetenschap dat maar één de wedstrijd kan overleven, hangt het drama direct in de lucht. De leider van de wedstrijd en kennelijk het hele land is The Major, gespeeld door Mark Hamill die zich al lang niet meer laat reduceren tot de brave Luke Skywalker.

Vroeg of laat beseft het publiek dat het al lange tijd naar wandelende jongemannen zit te kijken zonder dat de verveling toeslaat. De karakters van de personages worden met minimale middelen duidelijk, algauw vallen de eerste doden en in details is te zien hoe wreed en genadeloos het live-evenement is (geen toiletpauzes).

Filmtechnisch is de toon opvallend kalm. Visueel is alles rustig in beeld gebracht zonder flitsende montage of bombast. In het begin suggereren aangename plaatjes zelfs nog een prettige wandeling. De muziek beperkt zich tot ingetogen pianoklanken die nooit overdramatisch zijn; de gebeurtenissen zijn van zichzelf al pijnlijk genoeg.

Toch zijn er kleine puntjes van kritiek: na een uur is de rek wel uit de gesprekken en is het tijd voor het slotakkoord, dat gelukkig niet lang op zich laat wachten. Daarnaast slaat de vermoeidheid vroeg toe, terwijl ze dagen later met verrassend veel kracht blijven doorgaan. Vooral Peter, de beste maat van Ray, zweet geen druppeltje en oogt veel te fris.

Tijdens de laatste loodjes krijgt de kijker het zwaar. Op één misser met een inheems personage na, weten de makers precies hoe ze à la Pixar het publiek emotioneel moeten raken, met meermaals een brok in de keel tot gevolg. Mogelijk een kwestie van oefening baart kunst, want Francis Lawrence regisseerde de laatste vier Hunger Games-films en etaleert zijn ervaring met dit thema.

Misschien is het toeval dat de film juist nú verschijnt, maar de parallellen met de huidige staat van de VS zijn treffend. De huidige leider blijft het land maar het ‘beste ter wereld’ noemen, terwijl hij het tegelijk afbrandt en al jaren een terugkeer naar de glorietijd belooft. Ondertussen glijdt de economie verder af en neemt de haat alsmaar toe.

The Long Walk is geen pretentieuze arthousefilm en geen lege Hollywoodproductie. Het is een topfilm die intrigeert, raakt en stof biedt tot nadenken en napraten. Hij mag zich gerust scharen naast Stand By Me, Misery en The Green Mile, elk totaal verschillend qua verhaal, maar even overtuigend in zeggingskracht.