Het moet vrij eenvoudig zijn geweest Tron: Ares te pitchen. In de eerste twee delen van Tron werden er mannen in computers gezogen, nu komen er mannetjes uit.
Sciencefiction
Tron: Ares. Regie: Joachim Ronning. Met: Greta Lee, Jared Leto, Jeff Bridges. Lengte: 119 minuten.
Tron was in 1982 een baanbrekende film. Hollywood merkte dat er een nieuwe subcultuur groeide rond computers, hacken, speelhallen en videogames. Met revolutionaire computeranimatie bracht Tron een computerwereld in ultraviolet tot leven; een kwaadaardige AI zuigt programmeur Flynn (Jeff Bridges) naar binnen, waar hij moet gamen op leven en dood.
Tron flopte indertijd, maar werd een culthit. In 2012 probeerde Disney die decennia fancultuur te verzilveren in Tron: Legacy. een ‘requel’ waar Flynns zoon in de computer belandt en daar pa aantreft. Het werd een voorspelbare formulefilm vol halfhartige Jezus-metaforen, glibberig gelikte computeranimatie en lekkere elektrodisco van Daft Punk. Niet langer cult, maar een film van zijn tijd.
Dat is Tron: Ares ook – en bovendien een gekunstelde beeldenbrij. Soms lijkt het label Tron op een willekeurig verhaal geplakt in de hoop van de merknaam te profiteren. In Ares kunnen twee rivaliserende Big Tech-bedrijven, Dillinger en ENCOM, alles 3D-printen met enorme lasers. ENCOM wil fruitbomen printen, Dillinger wapens en robotmensen. Enige probleem: geprinte materie verdwijnt na een klein half uur met een doodskreet in het niets. Dus zijn beide bedrijven op zoek naar een ‘permanentiecode’. Om ENCOM te slim af te zijn, zet Dillinger een superwapen in: de AI Ares (Jared Leto). Een soort techno-Jezus die razendsnel krantenknipsels leest. Of is hij een monster van Frankenstein?
Vermakelijke onzin
Het heeft weinig met Tron te maken, nog minder met videogames en niks met de échte hedendaagse strijd om AI. De iconische motoren met lichtslepen uit eerdere delen voelen geforceerd. Gezien als camp is Ares soms vermakelijke onzin; de digitale kathedralen waarin de AI vertoeven zijn weliswaar indrukwekkend vormgegeven, en nooit zag je iemand zó flitsend een mimosa maken bij de wel zeer aanwezige soundtrack van Nine Inch Nails, met magistraal slobberige synthesizers. Maar het is vooral uitputtend, twee uur lang overdreven acteren bij zinloos rondtollende camera’s.
Niet alleen Ares is een monster van Frankenstein, de film is dat ook: een onheilige lapjesdeken van aan elkaar gestikte sjablonen, gedoemd om langs bioscopen te strompelen op zoek naar de liefde die hij nooit zal vinden.
Geef cadeau
Deel
Mail de redactie
NIEUW: Geef dit artikel cadeau
Als NRC-abonnee kun je elke maand 10 artikelen cadeau geven aan iemand zonder NRC-abonnement. De ontvanger kan het artikel direct lezen, zonder betaalmuur.