Regie: Derek Cianfrance | Scenario: Derek Cianfrance, Kirt Gunn | Cast: Channing Tatum (Jeffrey Manchester), Kirsten Dunst (Leigh Wainscott), Peter Dinklage (Mitch), LaKeith Stanfield (Steve), Juno Temple (Michelle), Ben Mendelsohn (Pastoor Ron), Tony Revolori (Duane), e.a. | Speelduur: 126 minuten | Jaar: 2025
In 1998 begon in de Verenigde Staten een bizarre reeks overvallen op McDonald’s-filialen. De dader zaagde een gat in het dak, liet zichzelf binnen, wachtte tot de openingsploeg arriveerde en ging er vandoor met het kasgeld. In 2000 werd Jeffrey Manchester na meer dan veertig overvallen gearresteerd. Enkele jaren later ontsnapte hij uit de gevangenis en leefde maandenlang stiekem in een Toys “R” Us-filiaal.
Door zijn unieke werkwijze kreeg Manchester de bijnaam ‘Roofman’. Hoe absurd het ook klinkt, dit verhaal is waar gebeurd. Als kers op de taart stond Jeffrey Manchester bekend als een beleefde overvaller: altijd vriendelijk en verontschuldigend om de McDonald’s-medewerkers op hun gemak te stellen (voor zover dat kan tijdens een overval).
Een beleefde dief die ontsnapt uit de gevangenis en in een speelgoedwinkel bivakkeert? Als fictieve pitch had dit geen enkele kans gemaakt in Hollywood, maar soms is het echte leven absurder dan welke verbeelding dan ook. In dat geval verdringen de producenten zich om de verfilming.
Charismatische boeven zijn vaak publiekslievelingen. Denk aan Sonny uit Dog Day Afternoon, Danny Ocean en zijn elftal of Charlie Croker uit The Italian Job: we hopen allemaal stiekem dat ze ermee wegkomen. Zolang ze sympathiek overkomen of nobele motieven hebben, is het publiek om.
Zo ook in Roofman. Jeffrey Manchester is een veteraan die zoekende is in het leven. Hij doet zijn best om zijn vrouw en dochter gelukkig te maken, maar geldzorgen spelen hem parten. Vriend Steve wijst hem op zijn verborgen talent: een uitzonderlijk oog voor detail. Perfect voor het plegen van overvallen met minimale pakkans.
Jeff is bovendien een echte familieman, wat hem ondanks zijn daden meteen sympathiek maakt. Channing Tatums natuurlijke charisma helpt daar enorm bij. Net als in The Lost City en Deadpool & Wolverine geeft hij een leuke draai aan zijn macho-imago uit films zoals Magic Mike en zet hij Jeff neer als een gevoelige en zelfbewuste man. Dat doet hij verrassend goed; Tatum is perfect gecast.
Het verhaal is absurdistisch en de film omarmt dat bewust. Hij speelt voluit met de rariteiten van een volwassen man die in een speelgoedwinkel woont, wat resulteert in vermakelijke, licht nostalgische scènes die de vergane glorie van grote speelgoedwinkels oproepen.
Zodra de romantiek tussen Jeffrey en Leigh Wainscott opbloeit, wordt de film wat zoetsappig. Tatum en Kirsten Dunst hebben duidelijk chemie, maar deze verhaallijn boeit minder dan het true-crimegedeelte. De scènes met Leighs dochters zijn dankzij Tatums aanstekelijke enthousiasme erg schattig, maar rekken de speelduur onnodig.
Roofman zal waarschijnlijk geen prijzen winnen of toplijstjes halen, maar dat hoeft ook niet. De film is ideale avondkost: vermakelijk, vlot en vooral erg leuk: een solide crowdpleaser die je met een goed gevoel achterlaat. Niemand zal van de daken schreeuwen dat je Roofman móét zien, maar hij is wel de moeite waard.