Regie: Luca Guadagnino | Scenario: Nora Garrett | Cast: Julia Roberts (Alma), Ayo Edebiri (Maggie), Andrew Garfield (Hank), Michael Stuhlbarg (Frederik), Chloë Sevigny (Kim), e.a. | Speelduur: 139 minuten | Jaar: 2025
Challengers geldt voor velen als de beste film uit Luca Guadagnino’s oeuvre. De opzwepende mix van ambitie, verlangen, lust en een vleugje tennis is raak en meeslepend, zonder zich te verlagen tot erudiete borstklopperij. Het is geen handleiding voor types die graag hun ‘verfijnde’ smaak etaleren, in vervoering zeggen te raken van klassieke muziek, te pas en te onpas filosofen citeren en een bonenstoofpot ‘cassoulet’ noemen. After the Hunt gaat helaas wél over dit slag mensen; een tennisbal valt nergens te bekennen.
Debuterend scenarist Nora Garrett opent met de woorden ‘It happened at Yale’, dus het milieu laat zich makkelijk raden. We vallen midden in een soiree van het echtpaar Alma en Frederik, dat in hun royale appartement bevriende academici (studenten én docenten) ontvangt om wijn te drinken en elkaar met verheven praat te imponeren en te vleien, liefst vanuit zo interessant mogelijke poses.
Na afloop lopen docent Hank en zijn leerling Maggie samen het donker van de straat in. Alma kijkt ze na door het spionnetje in de hal. De volgende dag vertelt Maggie trillend dat Hank en zij nog wat hebben gedronken bij haar thuis en dat Hank toen over haar grenzen is gegaan. Ze is verkracht door haar docent, al weigert ze dat woord te gebruiken.
Alma rekent Hank tot haar allerbeste vrienden (mogelijk zelfs meer) en verkeert in dubio. Kiest ze voor de jonge, zwarte, niet geheel onomstreden student of voor haar flirterige witte collega, tevens haar belangrijkste concurrent voor een promotieplek binnen de filosofiefaculteit? De rest van de film is Alma dat aan het uitvogelen en wisselt net als de kijker meerdere keren van perspectief.
De film serveert een goedgevulde soep van MeToo, (institutioneel) racisme, wokeness, omgekeerde discriminatie, ambitie, concurrentie en generatieverschillen. Het brouwsel is rijkelijk aangelengd met dialogen over Nietzsche en Heidegger, vermeldingen van Thomas Mann en Henrik Ibsen, en een korte verhandeling van een middelmatige student over Odysseus die pas beseft wat hij heeft meegemaakt als een ander het vertelt. Die laatste verwijzing is een van de weinige die goed is uitgewerkt. Wanneer Alma in woede ontsteekt richting haar studenten, begrijpt de kijker precies waarom.
Waar andere films van Guadagnino vaak een laserscherpe focus hebben, overheerst hier ruis. Of dat opzettelijk is, blijft onduidelijk. Het leidende thema is de vraag of Hank schuldig is aan verkrachting, gekleurd door getuigenissen en maatschappelijke spanningen. Gaandeweg verwatert die schuldvraag om nooit meer centraal te komen staan.
In plaats daarvan volgt een lukrake reeks gebeurtenissen en gesprekken die de personages en hun onderlinge verhoudingen zouden moeten verdiepen, maar hen vooral negatief neerzetten. Alma, Maggie, Hank en Frederik doen een wedstrijdje wie de grootste hufter is, maar het is moeilijk om een winnaar aan te wijzen. Dat getuigt van knappe acteerprestaties, maar Ayo Edebiri is verkeerd gecast als Maggie. Het resultaat is een onaangename zit, met een hoogst onplezierige epiloog.
After the Hunt heeft in de afzonderlijke scènes dezelfde intensiteit als het andere werk van Guadagnino, maar voelt als geheel leeg en pretentieus. Bekende Hollywoodsterren en erudiete verwijzingen veranderen daar niets aan. Zelfs de muziek van Guadagnino’s huiscomponisten Trent Reznor en Atticus Ross (onlangs nog imponerend met hun soundtrack voor Tron: Ares) redt de film niet.
In plaats van de pompende elektrobeats waar het tweetal om bekendstaat, klinken hier losse, harde pianonoten (want academisch) en een tikkende klok. Veel kijkers zullen wensen dat de tijd in deze lijvige film van dik twee uur wat sneller ging.