Makkelijk praten
In de ogen van buitenstaanders, vaak kinderloos: teken van onmacht. Van een zwakke ruggengraat of erger: als de creatie van een slappe generatie. Voordat je kinderen hebt, weet je het ook vaak allemaal beter. Je ziet de – in jouw ogen – onopgevoede apen tekeer gaan in restaurants, op supermarktvloeren, in vliegtuigen, en ergert je er mateloos aan. Jij zou het wel weten, als het jouw kind was. Jij bepaalt, niet het kind!
Zo dacht ik ook, toen ik nog aan de andere kant van de wal stond. Maar ik merk dat je niks kunt bepalen. Straffen en belonen, zo’n beetje de remedie tegen alles in de maatschappij, blijkt niet altijd te helpen. En dan? Ik kan moeilijk een trechter in de mond van mijn zoon zetten en zijn neus dichtknijpen of hem met slaapzak en beer bij een vriendje droppen. Mijn collega vindt haar kleuter vastbinden in bed ook zo rigoureus en mijn vriendin wil ook niet met grof geweld haar zoon onder de douche moeten sleuren.