Piet Goddaer is een bescheiden, zachtaardig mens. Hij loopt niet met zijn capaciteiten te koop, al zijn die op veel gebieden in overvloed aanwezig. Zijn werk als Ozark Henry is steeds rijk aan ideeën en altijd bijzonder van klank. David Bowie hoorde dat en sprak af met Goddaer in Oostende. Ze ontmoetten elkaar daarna nog een paar keer. Lang geleden. Bowie had ongetwijfeld opnieuw het bijzondere van dit nieuwe album gewaardeerd.
Bijzonder ja, want opgenomen in Immersive sound, een format waarbij je muziek in 3D ervaart. Baanbrekend? Ja. Waar hij in stereo veel moest wegfilteren, staat alles wat deze zanger/multi-instrumentalist inspeelt én produceert volgens hem meteen waar het moet staan. Hij ziet het als beeldhouwen met geluid. Zonder overigens de songs vol te stoppen met effecten, want hij herleidt ze tot hun puurste essentie. Hij ging er anders door componeren en overwoog zelfs een nieuw pseudoniem: August Parker.
Verstandig genoeg deed hij dat niet, want ondanks de lange aanlooptijd (voorganger Us stamt uit 2017) en andere werkwijze klinkt dit als het ultieme Ozark Henry-album. Gevoelig, diepgravend, nergens hoogdravend en ook gewoon commercieel verantwoord. Met mooie songs en thema’s, zoals in Martyr, een duet met Emily Vernaillen (uit de band van Sylvie Kreusch), handelend over het ontbreken van een moreel kompas bij velen. En nog actueel ook, gelet op de oorverdovende stilte tijdens een live op tv te volgen genocide.