“We waren niet alleen zenuwachtig of hij zou winnen, maar ook of hij het überhaupt zou volhouden qua energie”

“De afgelopen paar weken stonden thuis echt in het teken van de Televizier-Ring”, vertelt Michelle, die samen met haar vader en stiefmoeder in Amsterdam woont. “M’n vader was super zenuwachtig, wat ik natuurlijk snap.” Zelf hield ze zich er minder mee bezig, omdat het gezin sinds de diagnose vooral in een ‘veilige bubbel’ leefde. “Ik vergeet soms dan ook dat hij bekend is, waardoor het best overweldigend was toen we aankwamen in Carré, voor het Televizier-Ring Gala.”

Tijdens de uitreiking liep de spanning op binnen het gezin. “We waren niet alleen zenuwachtig of hij zou winnen, maar ook of hij het überhaupt zou volhouden qua energie. En of-ie wel goed uit zijn woorden zou komen.” Toen Martijn uiteindelijk werd uitgeroepen als winnaar, kon niemand zijn emoties bedwingen. “We sprongen allemaal overeind en bij iedereen schoten de tranen in de ogen. De speech die hij gaf was zó bijzonder. Ik weet nog dat ik mezelf dwong om memory pictures te maken in mijn hoofd. Ik dacht: dit móét ik onthouden.”

Direct na het moment werd er in Carré al geproost. “Eigenlijk meteen nadat hij had gewonnen – terwijl de show nog bezig was – hebben we een borreltje gedronken. Er kwamen ook nog collega’s van papa langs waar hij heel goed mee is. We hebben daar met iedereen geproost en gekletst, iedereen was zó ontzettend blij.”

Ook thuis werd de overwinning gevierd. Alle vier de kinderen hebben met hun partners ‘een watchparty’ georganiseerd. “Dus toen we thuis kwamen hebben we het nog even gevierd met z’n allen.” Hoewel Michelle het omschrijft als een ‘heel intense avond’, zijn ze blij dat Martijn het ‘echt heel goed’ heeft volgehouden. “We zijn nog steeds aan het nagenieten. En of je nou fan bent of niet, hij verdiende deze prijs écht.”

Voor Michelle vertegenwoordigt de prijs meer dan alleen een tv-onderscheiding; het staat symbool voor de manier waarop hun gezin omgaat met Martijns ziekte. “Ik denk dat wij als gezin op een positieve manier naar alles willen kijken en niet bij de pakken neer willen zitten.” Hoewel het soms moeilijk is, heeft het ook veel mooie dingen gebracht. “Ik ben door de situatie niet alleen veel closer geworden met m’n vader, maar ook met mijn stiefmoeder Deborah en mijn broers en zus.”

Dankzij de omstandigheden leert het gezin bewuster te genieten van de momenten samen. “Wij genieten nu extra intens van alles wat we samen doen”, zegt Michelle. “Ik denk ook dat er niks mis is met de gedachte: misschien is dit wel de laatste keer. Juist daardoor maken we van alles wat we doen een feestje.”

Ondanks de feestelijkheid is er ook ruimte voor verdriet binnen het gezin. “Het is echt niet zo dat het hier iedere dag groot feest is. Als ik een slechte dag heb, probeer ik dat gevoel ook echt toe te laten en erover te praten met mijn vriendinnen, familie of met papa zelf.” Toch voelt Michelle zich gesteund door haar omgeving. “Ik heb een grote, fijne familie en een sterk vangnet. Niet iedereen heeft dat. En ook al heeft mijn vader nu pech, ik vind hem nog steeds een lucky guy.”