Veel te laat, maar beter laat dan nooit. Een gezegde dat ook van toepassing is op deze plaat. Uw informant van het hardere werk komt bijna drie jaar na dato met een recensie van zijn favoriete plaat van het jaar 2023.
Marianas Rest is een Finse formatie waar ik al eerder over schreef: “Fata Morgana” is het derde album van de band die sinds 2013 bestaat. De naam van de band is geïnspireerd op de Mariana Trench, de diepste oceaangeul in de Pacific, met een diepte van elf kilometer. Grondleggers van de band, drummer Nico Heininen en gitarist Harri Sunila, vonden elkaar in de kroeg en na verloop van tijd werden er meer muzikanten gevonden om de groep te versterken. Opvolger van “Fata Morgana” is dit album “Auer”. Dit belichaamt de gevoelens van zelfvernietiging en opbouw, de melancholische gevoelens over wat ooit was en is verwoest, maar anderzijds ook van hoop en licht. En daarmee kan je de cd ook al snel muzikaal omschrijven: soms gitzwart en in een diep dal, maar vaak ook hoopgevend en melodieus.
De band start met het sterke Auer, tevens de naamgever voor het album, maar dat is wat mij betreft nog de ‘zwakste’ song van de cd. Hoewel je daar eigenlijk niet van mag spreken. Het is melancholisch en verhalend, de gitaarsolo op het einde is magisch. Doom metal zoals je het kent van Swallow The Sun, My Dying Bride en Insomnium. Binnen de muziek weet Marianas Rest een beklemmende toon neer te zetten, maar het melancholische toetsenwerk en de gitaren zorgen voor een heerlijk contrast.
Diseased is de officiële video van het album en maakt onbegrensde indruk. Niet alleen wegens de opbouw en het ongenadige geweld dat op je afkomt, maar ook door de kunstzinnige beelden. De video’s van deze band zijn sowieso kunstzinnig, doordacht en fascinerend. Kijk bijvoorbeeld eens naar die van The Weight op YouTube, al is dat nummer afkomstig van “Fata Morgana”. De band besteedt hieraan veel aandacht en vaak gaan de video’s dan ook gepaard met de nodige kunstzinnige mystiek en dans. Iets wat je op voorhand niet zou denken bij dit type muziek.
Light Reveals Our Wounds is een track die optimistisch begint. Zanger Jaakko Mäntymaa brengt zijn tekst voor een groot gedeelte in de verhalende modus, maar wisselt af met zijn kenmerkende grunteigenschap, duwend, dwingend en licht agressief. Voor deze recensent is zijn manier van grunten een unique sellingpoint, maar ik realiseer me dat dit niet voor iedereen geldt. Om dat agressieve beeld te versterken zie je zanger Mäntymaa in de video’s vaak afgebeeld met gitzwarte lenzen. Angstaanjagend, en het versterkt het unheimische gevoel van zijn zang.
Bezwerend en melodieus, voornamelijk door de toetsen, begint Fear Travels Fast. Daarna wordt het tempo in de track sterk verhoogd en zanger Mäntymaa drukt vervolgens een grote stempel op het geheel. De door shoegaze en postrock gedomineerde gitaren zorgen voor een mooie spanningsboog, aangevuld met een staccato drumritme. En we hadden het al over gitzwarte en diepe dalen, die kun je volledig terugvinden in The Hanging Blade. Alsof zanger Mäntymaa je vanuit een diepe put wanhopig toeschreeuwt over zijn mentale breakdown en de bijbehorende pijn. Het trage ritme en de zwarte gitaarberoeringen versterken dat gevoel: wat gaat er komen, wat gaat er van ons worden?
Het album sluit af met Sirens, een melancholisch meesterwerk, waarop zanger Aaron Stainthorpe (My Dying Bride) figureert. Op dramatische wijze zingt en praat hij het album naar een einde. Melancholisch fascinerend mooi door het gitaarwerk en de toetsen. Ook hiervan vind je weer een prachtige video terug op YouTube.
Na het toch al sterk “Fata Morgana” is dit album opnieuw een memorabele geworden, dat zeker in de smaak gaat vallen bij liefhebbers van bands Als Insomnium, Swallow The Sun, Amorphis en Draconian. Het heeft mij zodanig gegrepen dat het een van mijn favoriete bands is geworden. Een meesterwerk in het genre van doom metal.