Amorphis is een band met een lange historie, internationale roem en niet te vergeten; veel trouwe fans. Best vreemd dus dat we nog nooit een album van deze band hebben gerecenseerd.
Amorphis verdient echt een plek binnen de Progwereld bibliotheek als we het hebben over toonaangevend en evoluerend progmetal werk. De band heeft sinds de oprichting in 1990 verschillende metamorfoses ondergaan, maar melodie speelde altijd een grote rol. In de beginperiode werd er vooral melodische death metal met folkinvloeden geproduceerd, waarin de toetsen nog een ondergeschikte rol spelen. Rondom het millennium belandt de band in een experimentele fase waar ook de toetsen een belangrijke rol krijgen. Vanaf 2005 sluit zanger Tomi Joutsen zich bij de band aan en met hem worden toonaangevende albums als “Silent Waters”, “Skyforger” en “Queen Of Time” geproduceerd. “Halo” schurkt vooral aan tegen progrock en zou zeker op deze site niet hebben misstaan.
De nieuwe cd “Borderland” is na één luisterbeurt te omschrijven als dynamisch en modern. De meeste nummers zijn uptempo en melodieus, met straffe riffs, oosters getinte melodieën en krachtige ritmes. Vocaal laat zanger Joutsen wellicht zijn beste prestatie horen, met een mooie afwisseling van cleane zang, diepe grunts en growls. In vergelijking met het voorgaande album “Halo” is het (nog) meer uptempo gericht en krijgen de toetsen van Santeri Kallio meer ruimte. Daardoor ontstaan nieuwe dimensies, er is minder weemoed maar overvalt je zo af en toe wel weer een jaren tachtig gevoel. Voor het eerst sinds jaren werkt de band ook samen met een andere producer, Jacob Hansen in plaats van Jens Bogren.
The Circle opent het album op bijzonder sterke wijze. Dynamische toetsen staan prominent in de productie en de song sprankelt van voor naar achter. De riffs zijn melodieus en de zang van Joutsen maakt het tot geweldige opener. Bones is daarna eveneens melodieus maar ook stevig en ‘in your face’. Diezelfde sparkling kent ook Dancing Shadow en je hoort zelfs een beetje de invloed van landgenoten Nightwish. De voetjes raken nu toch wat vaker van de vloer. Het is duidelijk, de start van het album imponeert de luisteraar meteen door een vlotte, moderne en dynamische tred, die je bijna aan het dansen krijgt.
De folkloristische ondergrond binnen de band vinden we in Fog To Fog. Hier komen de traditionele roots van de band weer naar boven; de folk en mythische elementen spatten ervan af. The Lantern is op zijn beurt ook weer een kunstje van geweldige songwriting en compositionele kwaliteit, jaren tachtig synths (hallo Vangelis), het klinkt groots, bombastisch en geweldig.
Het album wordt afgesloten met Despair. Een typisch Amorphis nummer waarin we de band volledig herkennen, met een bombastische en orkestrale finale. Met de diepe grunts van Joutsen nemen we afscheid van een melodieuze en spannende cd. Ondanks de nieuwe producer blijft de band nog steeds gebruik maken van delay gitaren, meeslepende hooks, herkenbare songwriting en folk elementen, waardoor het nieuwe, frisse Amorphis geluid het oude vertrouwde geluid niet overschaduwt. De volgers van de band zullen wellicht beamen dat het album hetzelfde karakter heeft als “Skyforger”. Althans, zo voelde het voor deze recensent.
Een recensie schrijven kan soms best een opgave zijn, soms vloeit alles makkelijk uit je pen. Dat heeft niet per se te maken met je humeur of fysieke gesteldheid, want soms laat een album zich ook makkelijk omschrijven. “Borderland” is zo’n album. De muziek van Amorphis is stevig, uptempo en swingend. Elk nummer is een feestje op zichzelf. Dit is een kanshebber om heel hoog in mijn eindlijst te landen.
CD
LP