Regie: Scott Cooper | Scenario: Scott Cooper en Warren Zanes | Cast: Jeremy Allen White (Bruce Springsteen), Jeremy Strong (Jon Landau), Odessa Young (Faye Krumholtz), Stephen Graham (Douglas Springsteen), Paul Walter Hauser (Mike Batlan), David Krumholtz (Al Tellar), e.a. | Speelduur: 120 minuten | Jaar: 2025

Verblindende lichten, scheurende gitaren en gegil van een uitzinnig publiek. Bruce Springsteen is een wereldster die sinds de jaren zeventig podia in vuur en vlam zet met zijn aanstekelijke energie en swingende muziek. Deliver Me from Nowhere richt zich echter op een specifieke, donkere periode in Springsteens leven: het schrijven en opnemen van zijn album Nebraska. Daarmee toont de film een heel andere kant van de man die wereldwijd bekendstaat als The Boss.

Nebraska is Springsteens zesde album en verscheen tussen de kaskrakers The River en Born in the USA. De nummers zijn persoonlijker dan op zijn eerdere platen en bestaan grotendeels uit enkel gitaar en Springsteens stem. Deliver Me from Nowhere wil laten zien hoe dit sobere album werd gevormd door Springsteens jeugd en zijn depressie tijdens het opnameproces. In koude, zwart-wit gefilmde flashbacks zien we gebeurtenissen uit zijn jeugd die een directe inspiratie lijken te zijn voor bepaalde liedjes. Vooral zijn gespannen relatie met zijn vader staat hierbij centraal.

Deliver Me from Nowhere voelt daardoor veel intiemer aan dan de gemiddelde muziekbiopic. De focus ligt meer op Springsteens innerlijke, emotionele wereld dan op zijn rijzende carrière. De filmmakers tonen nauwelijks liveoptredens, een opvallende keuze voor een film over iemand die daarin juist excelleert. Toch past dat bij de insteek: het gaat om de mens achter The Boss, niet om de mythe op het podium.

Toch lijken de makers niet goed te kunnen kiezen tussen introspectie en idolatrie. Enerzijds willen ze Springsteens zware, depressieve periode verbeelden, maar anderzijds klinkt de boodschap: kijk, dit is wel The Boss! Sommige scènes en dialogen voelen meer als easter eggs voor fans dan als oprechte verdieping. Zo wordt Born in the USA meerdere keren genoemd en duiken nummers van dat album op als knipoogjes naar de kijker. Daarmee ondermijnt de filmmakers juist de authenticiteit waar ze naar streven.

Die onevenwichtigheid beperkt zich niet tot toon of thematiek. De film probeert te veel verhaallijnen tegelijk te volgen, waardoor sommige niet goed zijn uitgewerkt. Vooral de relaties tussen de personages blijven onderontwikkeld. De vriendschap tussen producent Jon Landau en Springsteen vormt zogenaamd het hart van het verhaal, maar veel scènes tussen de twee missen emotionele impact.

Ook de scènes met Faye Krumholtz, een amalgaam van zijn vriendinnen uit die periode, blijven clichématig en oppervlakkig. Doordat de film zowel Springsteens jeugdtrauma’s, zijn creatieve proces rond Nebraska als zijn sociale leven wil tonen, probeert hij te veel ballen in de lucht te houden. Het resultaat is een rommelig geheel.

Jeremy Allen White weet Springsteen fysiek goed te treffen. Hij heeft diens loopje, tics en podiumhouding perfect bestudeerd. White zingt bovendien zelf en doet dat indrukwekkend: zijn stem is soms nauwelijks van die van Springsteen te onderscheiden.

In scènes waar Springsteen wordt geconfronteerd met zijn verleden of zijn vader, overtuigt White eveneens: zijn grote ogen en versteende blik vangen de verlammende angst en de stress van het trauma treffend. In de scènes met andere acteurs, zoals Strong en Young, werkt die stoïcijnse aanpak minder goed op emotioneel vlak. Vooral in de romantische momenten met Young ontbreekt elke vonk van charme.

De film blinkt uit wanneer hij zich richt op het ontstaan van Nebraska en de inspiratie achter het album. Het is fascinerend om te zien hoe hij melodieën bedenkt en gebeurtenissen uit zijn leven vertaalt naar muziek en songteksten. Als verdieping van het album is de film op zijn best.

Deliver Me from Nowhere had een grootse film kunnen zijn als de focus volledig had gelegen op Springsteens mentale gezondheid en de manier waarop Nebraska daaruit voortkwam. Juist in die thematiek liggen de meest emotionele en oprechte momenten. Daar klopt het hart van de film.