Argesk komt uit de brede regio rond Manchester. Ergens in 2017 is deze Britse melodische blackmetalband begonnen. De bandleden keken toen en vermoedelijk nu ook nog altijd, op naar bands als Emperor en Dissection. Moonlight Pyromancy is de opvolger van het in 2020 verschenen debuutalbum Realm Of Eternal Night. Een album dat onder de loep werd genomen door collega Maarten en dus helemaal werd gefileerd. Het relaas lees je best via de link.
Op het huidige album valt een gastbijdrage te verwachten van niemand minder dan Dean Seddon. Wie, hoor ik het jongere volk onder jullie wel niet denken. Ja! De heer Seddon, de man die jaren, zo niet decades geleden vocalen deed bij Hecate Enthroned. Een symfonisch, cultblackmetalgezelschap dat vooral in de jaren ’90 en ’00 furore maakte.
De nieuwste plaat van Argesk wordt uitgebracht door Matriarch Records. Een label dat me helemaal niet bekend is of toch. Dit label bracht de tapeversie uit van Death Soliloquy van het intussen ter ziele gegane Ante-Inferno. Over dat label wordt vol trots gesteld dat het een vrouwelijke eigenaar heeft. Kijk, prima, maar om dat nu even separaat te verkopen begrijp ik niet zo goed. Het zal wel aan mij liggen. Voor mij maakt het namelijk niet uit wie de plak zwaait in een bedrijf, als het spel maar correct geleid wordt.
Euh, wat gebeurt er nu? De intro waarvan sprake, Invocation, klinkt zo poppy en jaren ’80 dat ik mezelf openlijk de vraag stel of ik niet naar de nieuwste van Asking Alexandria aan het luisteren ben. Nu, dat krijg ik allemaal wel behapt, maar wanneer je spreekt over een vuurtje stoken, dan is dat spreekwoordelijke vuurtje bij mij al weer geblust ondanks het feit dat de duellerende melodische gitaren wel goed gevonden zijn. Gelukkig kruipt de boosaardigheid en agressie wel weer in de composities en wacht de band er geen vijf nummers mee. In dat opzicht spoelt Servant Of Fire op professionele wijze dat eerste onding gelijk weg. Wat meteen opvalt is de veelheid aan vocalen, je krijgt nog niet eens de tijd om afdoende naar de muziek te luisteren die toch echt wel het fundament dient te zijn en zo voel ik na goed drie minuutjes al een hoofdpijntje komen. Een cleane zanglijn die wordt doorkruist door een solopartij sleurt er ook een nekpijntje bij. Waarom moet het toch zo druk en overladen zijn… ik vraag het me oprecht af.
Het is simpel: ik schuif mijn eerste indruk even aan de kant en tracht te luisteren met een stel oren dat hopelijk in staat is de fundamenten van dit Argesk te definiëren – en dan spreek ik over andere fundamenten dan die ik al kort aanhaalde – met name de drukke vocalen die vooral de gitaren volgen en de dikke laag orkestratie die niet altijd een meerwaarde is. Wat mag geschreven worden is dat de melodische gitaarpartijen wel bijzonder lekker zijn en goed tot hun recht komen. Daarnaast is het duidelijk dat de bandleden stuk voor stuk muzikanten zijn die hun instrument beheersen en daar allerlei toeters en bellen uit kunnen toveren. Denk maar aan de wandelende baslijn in het toch wel indrukwekkende Black Castle Waltz, zeker met Seddon als gastvocalist. De mandoline die geïntegreerd wordt in het daaropvolgende Wreathing Serpent is ook niet te versmaden.
In het maanlicht een fikkie stoken, je moet het maar durven en doen. Dit Britse Argesk is er toe in staat op hun tweede album, Moonlight Pyromancy. Hij doet dit door een overmatige hoeveelheid aan vocalen en synth als katalysator te gebruiken. Ik vind dit jammer, anderen vermoedelijk net iets minder. Zij moeten de boel dan maar een paar rondjes laten draaien.
Score:
70/100
Label:
Matriarch Records, 2025
Tracklisting:
- Invocation (intro)
- Servant Of Fire
- Accursed Victory
- Black Castle Waltz
- Wreathing Serpent
- Tempest
- Moonlight Pyromancy
- Black Castle Waltz ft. Dean Seddon
Line-up:
- Matt IH – Zang, gitaar
- Roscoe – Bas, akoestische gitaar
- Leth – Synth, zang, mandoline
- Bob – Drum
- Aidan – Gitaar
Links: