© CPU – Marvin Anthony

Waar moeten we beginnen bij Loyle Carner? Met een knipoog naar zijn dyslexie verwisselde Benjamin Coyle-Larner de letters van zijn achternaam en rapt hij zich sindsdien een weg door zijn turbulente leven. Een kindertijd in een gewelddadige buurt in Zuid-Londen, leerproblemen op school, een biculturele identiteit, een afwezig vaderfiguur en het vaderschap zelf omarmen; het zijn stuk voor stuk thema’s die de Brit doorheen zijn discografie verweeft. Op zijn meest recente langspeler hopefully!, de opvolger van het veelgeprezen hugo, rapt Carner over hoe dat vaderschap hem veranderde, de liefde voor zijn kinderen en de hoop die hij voor hen en hun generatiegenoten koestert. De Brit voelt al langer dan vandaag aan als meer dan zomaar een hiphopartiest, dat werd nog maar eens onderstreept in een goedgevuld Vorst Nationaal gisterenavond.

Navy Blue, alias Sage Elsesser, was na Lea Zen het tweede voorprogramma van dienst. De Amerikaanse rapper, met een verleden als skateboarder en model, bracht een ingetogen opwarming die perfect aansloot bij de introspectieve wereld van Carner. Een minimalistische set met zachte beats die gemoedelijk voortkabbelden; een goede aanloop naar wat later een bewogen hoofdact zou worden.

© CPU – Marvin Anthony

Het werd even ongeduldig wachten op Loyle Carner, die zijn show tien minuten later dan gepland startte. Maar goed, die vertraging zien we graag door de vingers, want met “in my mind” pakte de Brit vanaf de eerste seconde de zaal zienderogen in voor de rest van de avond. Dat kwam niet in het minst door de authentieke présence van de Londenaar, al verdiende zijn impressionante liveband daar ook een deel van het krediet voor. Het publiek werd steeds losser tijdens “all i need” en op de catchy beat van “Ain’t Nothing Changed” gingen de eerste armen synchroon op en neer in de lucht. Die laatste single stamt overigens uit Carners debuutalbum, net als klassieker “Damselfly”, waarbij de afgespeelde zang van de afwezige Tom Misch ons recht in ons hart trof. Met elk oorverdovend applaus aan het einde van een nummer werd het alsmaar duidelijker: Loyle Carner werd op handen gedragen door de zaal.

Hoewel de rapper het qua show eenvoudig hield met een strakke lichtproductie en zonder veel visuele franjes, deed dat geen afbreuk aan de beleving van het concert. Integendeel, de focus van de avond lag volledig op de muzikale poëzie waarin Carner zodanig uitblinkt. Bovendien zorgde zijn straffe band voor een extra gelaagdheid van de nummers, waardoor ze nog harder binnenkwamen dan op plaat. Met “horcrux” en “Desoleil (Brilliant Corners)” legde de rapper zijn kwetsbaarheid bloot, wat de zaal tot zachtjes mijmeren bracht. Maar het allermooiste aan een optreden van Loyle Carner blijven zijn pakkende bindteksten – altijd oprecht, altijd raak. Zo verwees hij sentimenteel naar zijn show in de Ancienne Belgique in 2023, die klaarblijkelijk nog steeds in zijn geheugen gegrift staat. Carner oogde dankbaar; voor het publiek dat voor hem kwam opdagen, maar ook voor zijn vrouw en kinderen die backstage aanwezig waren. En daarmee werd wat we al wisten opnieuw bevestigd: een optreden van Loyle Carner draait in de kern om liefde.

© CPU – Marvin Anthony

“Homerton” kroop mede dankzij een aangrijpende pianosolo langzaam onder je huid, om vervolgens een magnifieke overgang te maken naar het gelukzalige “Nobody Knows (Ladas Road)”. Carner vulde Vorst Nationaal met warmte, en tijdens “purpose” zette een zee van smartphonelichtjes alle intimiteit nog eens extra in de verf. Voorprogramma Navy Blue verscheen opnieuw op het podium voor een duet tijdens die laatste, waarna Carner openhartig vertelde over hoe het vaderschap hem veranderd heeft. De paar dagen dat hij alleen voor zijn kinderen moest zorgen, noemde hij de beste van zijn leven – ze toonden hem dat hij het kon, iets wat zijn eigen vader nooit gelukt is. Hij liet zich van zijn meest fragiele kant zien en benadrukte hoe belangrijk het is om niet alleen dingen te voelen, maar ook over die gevoelens te praten. Een muisstil publiek sloeg na enkele minuten alweer om in totale uitgelatenheid toen Carner zijn eigen lievelingsnummer “Still” aankondigde.

Het bloedmooie “Loose Ends” spoelde over de zaal als een warme golf. Er hing zoveel gevoel, emotie en euforie in de lucht, wat enkel toenam met een indrukwekkende a capella overgang naar “Ice Water”. Die laatstgenoemde werd abrupt onderbroken toen iemand in het publiek onwel werd, waarbij de rapper geen seconde eerder de show zou hervatten tot hij zeker wist dat de persoon in kwestie in orde was. Al lachend brak hij de stille spanning: ‘If you need to piss or want to talk to the girl you fancy, now would be time’. Alsof hij nog niet genoeg sympathiepunten had gescoord, was dat nu wel gebeurd. ‘Is everyone okay, alive and breathing? Take a deep breath in and out!’, klonk het, waarna de hele zaal synchroon ademhaalde en Carner “Speed of Plight” inzette. Ondanks de fragiliteit van het nummer, liet de rapper het uitgroeien tot een van de triomferende hoogtepunten van de avond.

© CPU – Marvin Anthony

Met een laatste woord van appreciatie voor zijn zoon en dochter, die zich vaak bij hem in de studio bevinden, speelde hij “about time”, een nummer over de dunne lijn tussen vader zijn en artiest blijven. “Ottolenghi” was de publieksfavoriet die de hartjes in de zaal een laatste keer vulde, alsof ze nog niet overliepen. Als toegift keerde Carner terug met een gedichtje, gevolgd door een bijzondere versie van “Ottolenghi” – “A Lasting Place” – die hij slechts voor de tweede keer in zijn leven(!) bracht. En als kers op de taart dook hij het publiek in, om samen met de menigte op de warme beat te springen.

Er bestaan artiesten die ons doen vóélen. Die zoveel oprechtheid, liefde en inspiratie uitstralen. Die ons werkelijk doen geloven dat er altijd wel ergens een sprankeltje hoop schuilt. Loyle Carner is daarvan een zeldzaam voorbeeld bij uitstek. Aan alle afwezigen: ja, u had ongelijk. Laat ons hopen dat u een herkansing krijgt op een festivalpodium volgende zomer. Want wat een artiest, wat een mens. Jep, er bestaan er maar weinig zoals Loyle Carner.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

in my mind
all i need
Ain’t Nothing Changed
Yesterday
Damselfy
horcrux
Desoleil (Brilliant Corners)
Homerton
Nobody Knows (Ladas Road)
purpose (feat. Navy Blue)
lyin
Still
Loose Ends
Ice Water
Speed of Plight
about time
Ottolenghi
A Lasting Place