Geschreven door JohannesV op 29-10-2025 om 23:57.

Dinsdagavond 14 oktober. Het is de avond dat Disturbed met in het voorprogramma (!) het gerenommeerde Megadeth op gaat treden in de Ziggo Dome te Amsterdam. Zware Metalen heeft zijn fotograaf Arjen den Dekker en schrijver JohannesV op pad gestuurd om verslag te leggen.

Allereerst mag dus Megadeth aantreden in een al behoorlijk volgepakt Ziggo Dome. Megadeth tourt samen met Disturbed onder de titel “The Sickness 25th Anniversary Tour”. Het is op zich een bijzondere gewaarwording dat een band met het statuur van Megadeth in een voorprogramma staat, maar goed, dat zegt misschien ook wat over Disturbed. Het is helaas ook een van de laatste kansen om legende Dave Mustaine live aan het werk te zien. De band kondigde aan dat het laatste album op het punt staat uitgebracht te worden. Die gaat een beste titel krijgen, namelijk gewoon Megadeth. Een statement. De plaat komt later uit en zal gevolgd worden door een afscheidstournee in 2026. En ik raad aan dat niet te missen.

Vanavond is het feest en het is duidelijk dat Dave en kornuiten er zin in hebben. Zonder enige waarschuwing knalt de band los met het geweldige Hangar 18 van het eveneens geweldige Rust in Peace. Zo wordt de toon direct gezet en gelukkig is het geluid redelijk, de gitaren komen er in het begin dan wat minder goed uit maar het wordt later beter. Van diezelfde plaat komen Holy Wars en Tornado of Souls nog voorbij en mag je in mijn ogen nu al spreken van een uitstekende keuze qua setlist. Tijdens nog een klassieker, namelijk Peace Sells, zien we een persoon het podium oplopen in het driedelig grijs met de doodskop zoals op vele Megadeth albums te zien is. Zijn naam is Vic Rattlehead en hij reist als mascotte regelmatig mee. Toepasselijk nummer in de huidige tijden van onrust en oorlog. Met Mechanix laat Mustaine volgens mij nog even horen dat hij zijn tijd bij Metallica nog steeds niet is vergeten. Ook Dave is niet vies van wat reuring in de tent, maar dat is ook een beetje speculatie van ondergetekende. De band kiest verder nummers van diverse albums, waaronder Dystopia en Countdown to Extinction. Bijzonder voor mij is het nummer Angry Again, omdat ik deze nog nooit gehoord had en ooit is geschreven voor de film Last Action Hero. Als kers op de taart zijn we getuige van een primeur, het nummer Tipping Point wordt voor het eerst live gespeeld en zal te horen zijn op de carrière-afsluitende plaat. En ik wil hiermee ook graag het verslag afsluiten omdat ik totaal word weggeblazen door dit nummer. Wat een gaaf nummer! De energie spat er vanaf, de furiositeit en het tempo van het nummer beloven veel voor het naderende afscheid. Megadeth gaat niet met stille trom het toneel af. Nee, de band gaat er af met een knal. Een knal die ons nog vele jaren zal laten hunkeren naar meer.

Na ongeveer een uur zit het erop en ben ik blij dat ik erbij was. Wat een goed optreden en ik ben zeer onder de indruk van de nieuwe gitarist Teemu Mäntysaari, bekend van onder andere Wintersun. Dirk Verbeuren is een machine. Als een diesel ramt hij het hele zootje snaarstrak aan elkaar. Wat wel duidelijk begint te worden is dat de zang, bij Mustaine hoe dan ook een geliefd gespreksonderwerp, steeds moeizamer gaat. Je merkt dat het niet meer vanzelf gaat. Echter mag dat de pret niet drukken!

Een lange pauze geeft de gelegenheid om bij te trekken van dit geweld en ons op te maken voor Disturbed. De band is aan het touren ter viering van het vijfentwintigjarig bestaan van zijn meest iconische plaat The Sickness. Het draaiboek van vanavond is een concert in twee delen. In het eerste deel wordt de gehele plaat The Sickness integraal gespeeld en in deel twee een selectie nummers dat als een best off… beschouwd kan worden.

Het podium is bekleed met een alles afdekkend wit, maagdelijk gordijn dat langzaam wordt opgehaald. Dan wordt zanger Draiman het podium op gereden, gevangen in een dwangbuis en een gezichtsmasker dat lijkt op dat van Bane, de schurk in de Batman films. Als dat alles is afgeschud wordt dat ook gedaan met alle schroom en gaat de band voluit van start met de eerste nummers van The Sickness. De mannen hebben er zin in en de flegmatieke frontman bespeelt het publiek vermakelijk. De vele lichteffecten met hier en daar een pyrotechnische uitbarsting blijken een voorbode voor wat er verder nog gaat komen. Het nummer Down with the Sickness is next en is overduidelijk een van de bekendste nummers van de band, daar elk woord uit volle borst wordt meegezongen door het publiek. Het per ongeluk op plaat terechtgekomen “Ooh-wah-ah-ah-ah!” mag niet ontbreken en al met al vind ik het ook eigenlijk wel een lekker nummer. Zo werken we ons door de nummers heen en uiteraard mag ook hier Shout van Tears for Fears niet ontbreken. Het zal overigens niet de enige cover zijn die de band brengt.

Na een korte pauze wordt er in de gehele zaal een surrealistische sfeer opgeroepen door het glitterende decor, de regenachtige geluiden en daar doorheen een demonisch gelach. Draiman wordt dit keer het podium op geleid, geheel geketend en naar een klaarstaande elektrische stoel gebracht. Geen echte trouwens. Alsof we de Green Mile kijken. Hij wordt veroordeeld tot de dood daar hij een gevaar is voor de gemeenschap omdat hij kort gezegd kritisch is op de maatschappij en tevens voor het ophitsen van de massa. De executie wordt met veel vonken getoond maar mislukt uiteindelijk. Gelukkig maar. Hij zal wel verder moeten met bebloed hoofd en vuile kleren en met het nummer Meaning of Life luiden we het eind van deel één in.

Na weer een pauze wordt deel twee aangevangen met een collage aan bekende nummers van verschillende platen uit de carrière van de band. Ik begin me af te vragen of de verschillende onderbrekingen de vaart niet uit het optreden zullen halen, maar niets blijkt minder waar. Langzaam maar zeker worden de visuele aspecten steeds spectaculairder. Steeds meer wordt er gebruik gemaakt van pyrotechnische effecten, vlammen overal! Tijdens het nummer Bad Man wordt er door Draiman gevraagd devil horns (!?) op te steken en achter de drums komt er een gigantische demon tot leven. Wow, dat is imposant. Van binnenuit verlicht straalt het een dreiging uit waar je u tegen zegt. Daar verandert het Genesis nummer Land of Confusion niets aan. Wel worden de visuele effecten steeds heftiger met een steeds intenser wordend gebruik van vlammen, lichten en dus die demon. Indrukwekkende toestanden. Geen andere woorden voor. Als redacteur ontkom je niet altijd aan het delen van persoonlijke gevoelens of voorkeuren en ook hier mag ik niet ontsnappen aan het bekennen van een guilty pleasure. Als het nummer Sound of Silence van Simon & Garfunkel wordt gespeeld. Shit, kippenvel. Geweldig ook hoe het wordt begeleid door het bespelen van een brandende piano en het ongenadig bewerken van twee grote pauken. Het kippenvel daarna is wel snel weg want Draiman besluit om zijn band naar voren te roepen om een statement te maken. Iets over hetgeen er speelt rond de band, de media die een mening over de band heeft en over wat er allemaal gezegd wordt door jan en alleman. Draiman zegt hier eigenlijk dat iedereen welkom is bij Disturbed. Nadat men elkaars hand heeft vastgepakt om een gevoel van uniformiteit te creëren gaan we verder met de muziek en met het nummer Inside the Fire komt er een einde aan dit machtige optreden. Want dat is het gewoon.

Ik moet bekennen dat ik eigenlijk met name voor Megadeth ben gegaan en me tevens open heb willen stellen voor een band met de bekendheid als Disturbed. Gelukkig maar. Megadeth was een absoluut hoogtepunt voor me dit jaar maar Disturbed heeft me werkelijk versteld doen staan. Geweldig met een grote G. Waar ik eerst twijfelde over Megadeth in het voorprogramma heb ik er wel vrede mee nu. De combinatie werkte waarbij de nu-metal van Disturbed toch goed aansloot met de, ja, toen-metal van Megadeth. Topavond met topbands!

Datum en locatie

14 oktober 2025, Ziggo Dome, Amsterdam

Foto’s:

Arjen den Dekker – Instagram, Facebook

Link: