In 2023 werd de zoon van Cindy* in een pleeggezin geplaatst. De jonge tiener worstelde met een ingewikkelde psychische diagnose in zijn eigen gezin. In samenspraak met de ouders werd besloten om hem tijdelijk in een pleeggezin te plaatsen.

Slecht gevoel

Cindy kreeg er al heel snel een slecht gevoel bij. “Het contact was nauwelijks meer mogelijk en we hoorden niet waar hij heen was gebracht.” Maar heel soms konden ze met hem praten en dan vertelde haar zoon dat er naar hem werd geschreeuwd en dat zijn pleegouders hele kwetsende dingen zeiden over zijn eigen ouders.

“Ze schreeuwden bijvoorbeeld dat er maar 1 procent kans was dat hij ooit nog bij ons zou wonen. En dat wij slechte mensen waren.” Hij vertelde dat hij er erg ongelukkig was. Ook was Cindy’s zoon vaak bang, ze trok daarom aan de bel bij de pleegzorgorganisatie, maar die greep niet in.

Kritisch rapport

De Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) komt vandaag samen met de Inspectie Justitie en Veiligheid (IJV) met een zeer kritisch rapport naar buiten over de jeugdzorg. Een van de belangrijkste conclusies is het slechte toezicht van pleegzorgorganisaties op de situatie binnen pleeggezinnen.

Zo is er volgens het rapport onvoldoende zicht op een veilige plek in een pleeggezin en er wordt te weinig direct contact gehouden met pleegkinderen. In plaats daarvan wordt er vaak alleen maar met de pleegouders gesproken.

‘Waarheid sneuvelt als eerste’

Jeugdzorg-advocaat Mieke Krol herkent dit uit haar eigen praktijk. “Kinderen die signalen geven dat het niet goed gaat, worden door instanties en hulpverleners vaak niet geloofd. Het komt regelmatig voor dat het achteraf zo blijkt te zijn dat die signalen wél bleken te kloppen en dat een kind of zijn ouders die aan de bel hadden getrokken wel echt de waarheid spraken. In de jeugdzorg sneuvelt de waarheid als eerste.”

Cindy begon zich steeds grotere zorgen te maken dat het ongecontroleerd schreeuwen van de pleegmoeder uiteindelijk tot erger zou leiden. “Ik heb mijn zoon het advies gegeven om stiekem een geluidsopname te maken. Ik geloofde hem, maar om een of andere reden werd hij door niemand geloofd.”

Gelijk bewijzen

Die geluidsopnames waarin de agressieve taal van de pleegmoeder te horen was, zorgde uiteindelijk wel voor een overplaatsing, vertelt Cindy. “Daar was ik blij mee, maar ik vond het ook moeilijk dat mijn kind zo ver moest gaan om zijn gelijk te bewijzen en om hem naar een andere plek te krijgen.”

Het contact met haar zoon gaat op deze nieuwe plek beter. Ze hoopt dat hij met professionele hulp weer thuis kan komen wonen. “We hebben nu iedere dag meerdere keren per dag contact”, vertelt Cindy. “Zijn vertrouwen heeft wel een flinke deuk opgelopen door wat er is gebeurd. Wij moeten ook weer aan elkaar wennen, maar ik ben blij dat hij weet dat wij hem in ieder geval altijd hebben geloofd.”

*Cindy is een verzonnen naam, haar echte naam is bekend bij de redactie.