Famke Janssen in het Nederlands is even wennen, maar haar rol als bedrogen vrouw van een coffeeshopbaas is magistraal.

Regie: Jonas Govaerts, Max Porcelijn | Cast: Jacob Derwig (Jack van Doorn), Famke Janssen (Betty Jonker), Elise Schaap (Marjolein Hofman), Jade Olieberg (Katja van Doorn), Bart Slegers (Gijs Tichelaar), Yannick van de Velde (Erik Ketels), Victor Löw (Bolle), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 40-52 minuten | Jaar: 2025

Amsterdam Empire opent met een disclaimer: het plot en de personages zijn volledig fictief en niet gebaseerd op waargebeurde verhalen of personen. Ondanks die waarschuwing herkennen sommigen in de fictieve coffeeshoptycoon Jack van Doorn van het fictieve The Jackal-concern Bulldog-baas Henk de Vries en in Van Doorns vriendin Betty Jonker zangeres Connie Breukhoven.

Nu gedijt menig film of serie wel bij een beetje ophef, al is het maar omdat die de nieuwsgierigheid aanwakkert. Het is bovendien best lastig om helemaal geen connectie met de realiteit te herkennen in dit zeer specifieke milieu. Noem de werkelijkheid dan maar een grote inspiratiebron, want net als Henk de Vries is wietbaas Jack van Doorn een grote in de hoofdstad. Zijn coffeeshopimperium is wereldwijd een begrip. Maar zijn wereld staat op knappen, zowel op zakelijk als op persoonlijk gebied. Bij aanvang wordt Van Doorn midden op de Amsterdamse Wallen neergeschoten.

Zoals bij veel familiebedrijven is ook bij The Jackal zakelijk en privé compleet met elkaar verweven. Jacks huwelijk staat op omvallen omdat hij voornemens is in te trekken bij zijn nieuwe liefde. Maar daar neemt Jacks echtgenote, de allang vergeten popster Betty, geen genoegen mee en dus zint zij op wraak. Binnen de kortste keren weet ze niet alleen een mediarel te veroorzaken, maar ook Jacks vaste hennepleverancier te laten oppakken. Voor Jack en zijn dochter Katja zit er niets anders op dan in zee te gaan met de Twentse teler Gijs Tichelaar, maar die man blijkt uitschot.

Amsterdam Empire markeert de eerste Nederlandstalige rol van Famke Janssen. Dat de actrice vier decennia geleden naar de Verenigde Staten trok, is te horen aan haar ietwat merkwaardige tongval. Tel daar haar enigszins gealtereerde fysieke voorkomen en de kokette, jeugdige outifts van haar personage bij op en het is aanvankelijk lastig om aan Janssens aanwezigheid te wennen.

Desondanks groeit ze met de aflevering meer in de rol van wraakzuchtige ex. De actrice blijkt magistraal in het neerzetten van een manipulatieve bulldozer die voornemens is alles te grijpen wat ze haar vindt toekomen, maar ook incidenteel een zachte kant etaleert. Het zou te gemakkelijk zijn geweest om Betty neer te zetten als gestoorde ex, want haar impulsief ogende acties zijn het resultaat van koelbloedige berekening.

De Nederlandse coffeeshopwereld en het hieraan verbonden gedoogbeleid is vergeven van de tegenstrijdigheden en paradoxen. De makers van Amsterdam Empire pretenderen geen standpunt in te nemen, maar hun positie zal overduidelijk zijn: zolang de scene de verdenking van vermenging van boven- en onderwereld op zich laadt, is het onbegonnen werk om goed en kwaad van elkaar te scheiden. Wanneer Betty’s wraak vermengd raakt met de dreigementen van Tichelaar begint alles in Jacks leven in elkaar te haken. Het bewandelen van een zuiver pad is dan schier onmogelijk.

Hoofdrolspeler Jacob Derwig liet in Klem al een dik aangezet doch onwennig Mokums accent horen en de in Den Haag geboren acteur doet dat hier opnieuw. Zijn spel is echter dermate overtuigend dat zijn gemaakte tongval en overbekende kop geenszins storen. Dat geldt niet voor de in Vlaanderen opgegroeide Twentenaar Bart Slegers die met zijn non-descripte dialect en eendimensionale handlangers voortdurend tegen een karikatuur aanschurkt.

Het zwaktebod van een schurk die afkomstig lijkt uit een stripverhaal wordt heerlijk gecompenseerd door een uiterst smerige bijrol van Victor Löw die een Wallenbaas neerzet die lichtjes lijkt te zijn geënt op wijlen Jan Otten, van de roemruchte Casa Rosso. Löw speelt een onmiskenbare gluiperd die onbetrouwbaarheid haast op zijn voorhoofd getatoeëerd heeft staan, maar een essentiële troef voor zowel Jack als Betty in handen heeft.

Het komt zelden voor dat een Nederlandse serie met internationale allure niet alleen goed uitpakt, maar zelfs vraagt om meer. Het ongebruikelijke aantal van zeven afleveringen doet vermoeden dat er minstens een is gesneuveld. Amsterdam Empire zou goed hebben gedijd bij net wat meer ademruimte en rust, met name voor Jacks relatie met zijn werknemers, exen en kinderen. Een zoon van wie hij zich heeft vervreemd pakt uit als verwaarloosd zijplot waar meer in had gezeten.

Amsterdam Empire legt iets te sterk de nadruk op het drama en kan doordoor niet tippen aan andere vaderlandse misdaadseries als Penoza en Mocromaffia. De weg ligt echter wagenwijd open voor een tweede seizoen, dat zeker welkom is. Het vooruitzicht Famke Janssen als ultieme wraakgodin haar oorlogspad te zien vervolgen is iets om naar uit te kijken.

Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.