Schuldgevoel
Toch is er nu weer enige toenadering. “Dat is niet omdat ik ze mis of zo veel van ze hou. Het is meer een vals gevoel van verantwoordelijkheid, een misplaatst schuldgevoel. Mijn ouders zijn ouder geworden. Laat je oudere mensen aan hun lot over? Dat gevoel speelt.”
De omgang is wel veranderd. “Ik zie ze misschien eens in de twee, drie maanden. Ik zoek zelf nooit contact, dat komt altijd bij mijn moeder vandaan. En ik heb gezegd: nooit meer alleen. Als ze komt, is mijn vader erbij of mijn vriend. Nooit meer één op één.”
Niet alleen de band met haar moeder, ook die met haar broers is beschadigd. “In zo’n gezin word je als kinderen tegen elkaar uitgespeeld. Er is altijd één gouden kind, één zwart schaap en eentje die onzichtbaar moet zijn. Daardoor heb ik met mijn broertjes nauwelijks een band. Als ik ze niet meer zou zien, is het ook best. Dat klinkt hard, maar zo voelt het gewoon.”
Sophie spreekt haar schoonfamilie al vijftien jaar niet: ‘De brief op mijn verjaardag was de druppel’Lees ook