Het Franse The Old Dead Tree was genre-technisch altijd al lastig te plaatsen. Een beetje gothic metal, wat deathmetal-invloeden in de vocalen, zeker ook progressieve elementen, maar vooral heel veel melancholie en duisternis. Het pad voor deze muzikale combinatie werd aan het begin van deze eeuw geplaveid door de Katatonia’s, Anathema’s, en oude meesters als Paradise Lost, die ook tussen die genres zweefden of daar naartoe bewogen vanuit de extremere vormen van metal.
Maar waar die andere acts op basis van een uitdijende discografie toonaangevende namen waren of werden, verdween The Old Dead Tree na een aantal fijne albums vrij geruisloos van het toneel. In 2019 verscheen nog de ep “The End”, en op basis van die titel (vrolijke jongens toch) was ik ervan uitgegaan dat het wel klaar was. Maar blijkbaar hebben de heren zich bedacht, want eind 2024 verscheen ineens het verdienstelijke album “Second Thoughts”.
Nu blijkt dat de opnamen van de ep “London Sessions” op dat moment allang ingeblikt waren. De band onderbrak het schrijfproces voor “Second Thoughts” begin 2024 om een aantal songs op te nemen in Londen. En voor wie zich afvraagt waarom die ouwe dooie boom zich op de cover een weg baant door een zebrapad: “London Sessions” is opgenomen in de legendarische Abbey Road Studios. Het is natuurlijk veel te makkelijk om het daaraan toe te schrijven, maar deze ep klinkt als een klok: warm en vol.
Twee van de vier tracks op “London Sessions” zijn herbewerkte versies van materiaal dat eerder verscheen op het album “The Perpetual Motion” (2005). Het zal geen toeval zijn dat By The Way en What Else Could We’ve Said op het oorspronkelijke album al de (relatief) rustige en toegankelijke nummers zonder grunts waren, want de hele ep heeft een vrij relaxte, organische benadering. In de nieuwe versie hebben beide tracks nog steeds hun stevige momenten, maar die worden voorafgaan door kalme intro’s.
De twee nieuwe tracks sluiten daar prima bij aan. Time Has Come is gebouwd rond een energieke gitaarriff en laat horen dat The Old Dead Tree nog steeds lekker van leer kan trekken. Single Feel Alive Again doet me minder. We wisten al lang dat The Old Dead Tree zware onderwerpen als verlies, wanhoop en zelfmoord niet schuwt, maar de tekst van Feel Alive Again doet in al zijn simplisme de complexiteit van het thema geen eer aan. En omdat de muzikale benadering op de nieuwe tracks veel ruimte aan de zang biedt, valt het op dat de klaaglijke zang van Manuel Munoz hier en daar wat wiebelig is. Ook daardoor moet ik bij “The London Sessions” denken aan de overgangsperiode van Katatonia (“The Discouraged Ones”) en Anathema (ten tijde van “Eternity”), toen Jonas Renkse en Vincent Cavanagh met vallen en opstaan zochten naar een nieuw (stem)geluid.
Het ligt daarmee (ook door de combinatie van oud en nieuw werk) voor de hand om te stellen dat “The London Sessions” een typisch overgangswerk is, maar da’s toch iets te kort door de bocht. Ook op het recente werk zit nog meer dan voldoende “bijt” en metal in de muziek van The Old Dead Tree, maar gemiddeld is de muzikale benadering iets rustiger en introspectiever. De cello van gastmuzikant Raphaël Verguin verbreedt het instrumentale palet nog verder. Door die dynamiek komt het contrast met de beukmomenten veel beter uit de verf.
Ik tik deze recensie terwijl de slagregens al dagen het zolderraam teisteren, en ik kan geen betere soundtrack voor dit triestige herfstweer verzinnen dan The Old Dead Tree. Mocht je nog niet bekend zijn met dit clubje melancholische Fransozen en stevige gitaren in combinatie met een donker sfeertje (op deze tracks zonder grunts!) kunnen waarderen: ik zou “London Sessions” zeker even luisteren. Deze ep van zo’n achttien minuten biedt een uitstekend proefmenuutje van wat The Old Dead Tree anno 2025 (of eigenlijk 2024) te bieden heeft.