Regie: Dan Trachtenberg | Scenario: Patrick Aison | Cast: Elle Fanning (Thia), Dimitrius Schuster-Koloamatangi (Dek), Rohinal Nayaran (Bud), Reuben de Jong (Father), Michael Homick (Kwei), e.a. | Speelduur: 107 minuten | Jaar: 2025
Veel horrorfilms krijgen eindeloos veel vervolgen, wat vaak wordt geridiculiseerd en bekritiseerd. Toch lijkt er één uitzondering te zijn: Predator. Deze franchise is alweer toe aan zijn negende deel, zonder al te veel gemopper of cynische reacties. Waarom juist deze filmreeks de dans ontspringt, is niet helemaal duidelijk. Lang niet alle delen zijn van hoog niveau. De laatste twee, het recente Prey en Predator: Killer of Killers, vielen echter wel in de smaak. Aangezien beide van Dan Trachtenberg zijn, is het geen verrassing dat zijn Predator: Badlands allerminst teleurstelt.
Het is de eerste die een bioscooprelease krijgt en waarschijnlijk niet de laatste. De man lijkt talent te hebben voor het vertellen van visuele verhalen. Ditmaal met een dosis humor, want met een Predator-film kun je alle kanten op. Dit deel speelt zich af in de verre toekomst. Predator Dek wordt gezien als te zwak om te mogen leven, vooral volgens zijn vader. Zijn broer gunt hem echter een kans, wat hij met de dood moet bekopen. Dek vertrekt en zweert dat hij zal terugkeren met het karkas van een beest dat zelfs zijn vader niet kon doden.
Het openingsshot doet denken aan Dune, mede dankzij de soundtrack. Heel even sluipt de angst binnen dat dit een doodserieus epos gaat zijn. De originele Predator is een geslaagde, maar behoorlijk absurde Schwarzenegger-actiefilm uit de jaren tachtig. In Prey koos Trachtenberg voor een veel serieuzere benadering. Sterk uitgevoerd, maar zo goed als humorloos. Daarmee verloor het buitenaardse wezen met dreadlocks helaas een deel van zijn camp-charme.
Geen zorgen: na deze opening maakt de humor al snel zijn entree. Niet overdreven, nooit flauw. Gewoon zoals in de jaren tachtig: een film die vermaakt met vlotte actie en een knipoog. Dat het verhaal zich afspeelt in de toekomst, is meteen duidelijk bij de introductie van Elle Fannings personage Thia. Zij is een robot van het bedrijf Weyland, bekend uit de Alien-franchise. Sinds de twee Alien vs Predator-films weten we dat beide wezens hetzelfde universum delen.
De film is opgenomen in Nieuw-Zeeland, wat mogelijk de reden is voor de casting van de lokale Dimitrius Schuster-Koloamatangi. Hij zit onder een flinke laag make-up (en wat CGI), maar weet zijn emoties helder over te brengen. Toch is niemand zo energiek als Fanning, die haar overenthousiaste android speelt als een personage uit een Ghibli-film. Haar maniertjes dragen sterk bij aan het zorgeloze jarentachtiggevoel.
Vroeger was het een pré dat je bij dit soort films niet hoefde te zoeken naar logica. Dat geldt ook voor Predator: Badlands. Het is wat het is: ga erin mee en geniet ervan. Ondanks het toegankelijke vermaak, snijdt de film op luchtige en samenhangende wijze toch een aantal thema’s aan. Denk aan de beperkingen van je eigen culturele achtergrond, de drang naar goedkeuring van een ouder, hulp durven accepteren en familiebanden in het algemeen.
Uiteindelijk maakt het beest zijn opwachting. Het is geen plotselinge onthulling, maar de opbouw had wat grootser mogen zijn. Na alle praatjes over hoe groot, gevaarlijk en onverslaanbaar het is, voelt zijn eerste verschijning – niet veel meer dan wat omvallende bomen – wat mager. Hoe onderhoudend de film verder ook is, echt iconische of memorabele scènes ontbreken. Er is geen moment dat blijft hangen of kans maakt op popculturele onsterfelijkheid, al blijft het een raadsel waarom uitgerekend ‘get to the choppa’ dat wél lukte.
De speelduur is perfect. Geen verplichte ‘minimaal twee uur’ zoals tegenwoordig gebruikelijk is bij grote Hollywoodfilms. Het laatste half uur is spannend en strak, en het scenario houdt zich netjes aan de formule zonder saai of voorspelbaar te worden. Daardoor leef je volledig mee met de ‘good guys’ en hoop je dat ze hun doel bereiken.
Trachtenberg hoopt vurig op een hit. Nog voor hij Prey maakte, had hij al het idee voor drie live-actionfilms. Twee zijn er nu verwezenlijkt, laat die derde maar komen. De eerste speelde zich af in de oertijd, deze in de verre toekomst. Misschien speelt de derde zich af in het heden en zien we Schwarzenegger terug in rol van Dutch. Maar dan moet hij het niet opnemen tegen een type als Dek, want dan is het lastig een kant kiezen.