Regie: Benny Safdie | Scenario: Benny Safdie | Cast: Dwayne Johnson (Mark Kerr), Emily Blunt (Dawn Staples), Ryan Bader (Mark Coleman), Jerin Valel (Sergio Batarelli), Andre Tricoteux (Paul Varelans), e.a. | Speelduur: 123 minuten | Jaar: 2025
“Verliezen?” vraagt vechtersbaas Mark Kerr stomverbaasd tijdens een interview. Zijn charmante, parelwitte glimlach bevriest. Hij staart de journalist aan alsof die niet goed bij zijn hoofd is. Door het begrip ‘verliezen’ alleen al valt hij bijna van zijn stoel. Verliezen is niks voor hem, heeft hij ook nog nooit gedaan. Daar denkt de meervoudig kampioen dus liever niet aan. “Wat hij in dat geval zou doen?” Weet hij veel. Einde gesprek.
In 2002 werd acteur en producent Dwayne ‘The Rock’ Johnson geraakt door de HBO-documentaire The Smashing Machine: The Life and Times of Extreme Fighter Mark Kerr. Hij bemachtigde de rechten op het levensverhaal van Mark Kerr en kroop zelf in de huid van de krachtpatser.
De biopic richt zich op een moeilijk moment in het leven van de mixed material arts-kampioen. Voor het eerst dreigt zijn succesvolle loopbaan bergafwaarts te gaan. Het verhaal ontvouwt zich nadat de legendarische vechter voor de allereerste keer een wedstrijd niet heeft gewonnen, maar zoals hij zelf herhaaldelijk benadrukt, ook niet heeft verloren. Door een herhaaldelijke overtreding van zijn tegenstander eindigt de wedstrijd in Japan onbeslist.
Dit heeft de UFC-legende nog nooit meegemaakt, dus hij moet even bekomen van de schrik. Plotseling is hij niet langer de gedoodverfde winnaar. En dat zet alles onder druk. Zijn onaantastbaar geachte titel, zijn zelfbeeld als onbetwiste nummer een, zijn luxueuze levensstijl: stuk voor stuk niet zo vanzelfsprekend meer.
The Smashing Machine schildert Kerr af als een mengeling van een grizzlybeer (op het podium) en een teddybeer (achter de schermen), die grof geweld gebruikt maar gruwelt van passief-agressief gedrag. In al zijn grootsheid gedraagt hij zich soms kleinzielig. Dat hij mensen in de boksring wel tot moes kan slaan, maar op de kermis niet in zweefattracties durft, geeft hem iets aandoenlijks. Zijn verslaving aan pijnstillers maakt hem naast autonoom en krachtig ook afhankelijk en kwetsbaar. Dit biografische vechtsportdrama pakt de menselijke afslag: de ware krachtmeting is niet die tussen hem en zijn tegenstanders.
Voor liefhebbers van zijn sportieve loopbaan kan de beperkte focus op de wedstrijden tegenvallen. The Smashing Machine volgt deels het spoor van The Wrestler (2008), waarin de fysieke en emotionele offers resulteerden in een getroebleerde en verlaten man die van lieverlee maar weer terugkeerde naar de ring. Een vergelijkbaar lot trof Las Vegas-danseres Shelly in The Last Showgir (2024): ook zij kon het podium niet loslaten.
Het is de weerbarstige realiteit voor iedere topsporter: de vergankelijkheid van het lichaam. Hoe indrukwekkend de prestaties ook zijn, de dreiging van vergane glorie hangt altijd in de lucht. Niemand ontkomt eraan. Hoe ga je daar als mens van vlees en bloed mee om? Wat doe je tijdens die gevreesde aftocht? Kun je na een leven op het hoogste niveau wel aarden in een wereld van aftakeling? Dat is de vraag die deze film onderzoekt.
Dat het een prestatie op zich is om op topniveau te sporten én je privéleven overeind te houden, blijkt uit het sluimerende gevecht dat Mark voert met zijn vrouw Dawn. Hun samenzijn kent spanningen die soms slopender zijn dan die in de boksring, juist omdat de sfeer elk moment kan omslaan.
Emily Blunt maakt van Marks jarenlange liefde een fascinerende ’trophy wife’ die zijn wereld nét niet snapt en nét niet aandachtig genoeg naar hem luistert. Ze moedigt hem trouw aan in haar lieflijke toewijding, maar ze is tegelijk ontvlambaar en eigenzinnig. De rol van gedienstige vrouw past haar niet helemaal en juist die rebelse rafelrandjes maken haar intrigerend. De manier waarop ze stiekem haar middelvinger naar Mark opsteekt als hij moppert dat ze een peperdure cactus niet goed heeft bijgeknipt (Dawn: “Het is een plant”), maakt haar méér dan een volgzame, verzorgende echtgenote.
De dynamiek van hun huwelijk wordt tragikomisch neergezet. Mark en Dawn zitten gevangen in een soort schemerduister – een klassiek koppel dat in hun samenzijn steeds eenzamer is geworden. Hij wil dat ze meer meegaat in zijn strakke regime, zij wil samen genieten van het leven. Die botsing maakt de sfeer van het Amerika in de jaren tachtig melancholiek en weemoedig. Ondanks hun rijkdom worden ze omgeven door tragiek.
Dwayne Johnson is een geslaagde, aangrijpende belichaming van Mark Kerr. Emily Blunt schittert als een vlijmscherp en tegelijkertijd verdrietig personage, een van haar specialiteiten. Een andere opvallend personage is de Nederlandse (MMA)-vechter Bas Rutten, die zichzelf speelt als voormalige bondgenoot en doorgewinterde trainer van Kerr. Hij onderwerpt Kerr aan een intensief programma om weer de beste versie van zichzelf te worden. Zijn betrokkenheid spat van het scherm.
Een sterk element is het camerawerk, dat tijdens de persconferenties en wedstrijden niet statisch blijft, maar net zo beweeglijk is als de personages. De situatie lijkt steeds nét niet volledig te overzien, wat de intimiteit van het persoonlijke portret vergroot. De beeldtaal balanceert voortdurend tussen grip en chaos, als een visueel evenwichtsspel. Het levendige camerawerk vangt de gestileerde hectiek van Japan op een manier die doet denken aan Lost in Translation (2003).
Regisseur Benny Safdie verstaat bovendien de kunst van spaarzame dialoog. Veel blijft onuitgesproken, vooral uit voorzichtigheid. Iedereen doet zijn best elkaar te sparen en te voorkomen dat de reputatie van Mark Kerr publiekelijk beschadigd raakt.
De bijna continue aanwezigheid van muziek zorgt voor een mooi spanningsveld. De vrije, onvoorspelbare jazzcomposities van de Vlaams-Caribische componist Nala Sinephro tillen de sfeer naar een warmer en rijker niveau. Vooral tijdens de gevechten geven de experimentele stukken extra diepte aan de beelden van worstelende en zwetende lichamen. The Smashing Machine is een warmbloedige film over de werkelijke betekenis van winnen en verliezen.