Na Prey en Predator: Killer of Killers vervolgt regisseur Dan Trachtenberg zijn uitstapjes naar de Predator-franchise met de film Predator: Badlands. Voor de release van de film was er veel ophef over het feit dat het de eerste standalone Predator-film met een PG-13-rating is, en fans waren bang dat Predator: Badlands niet gewelddadig genoeg zou worden. Krijgen we dus een echte Predator of een afgezwakte versie van de beroemde jager te zien?
Badlands uit het oogpunt van de jager
De originele Predator uit 1987 met Arnold Schwarzenegger en Predator 2 uit 1990 met Danny Glover zijn klassiekers, die staan voor actie, geweld, gore en coole one-liners. Het gevecht tussen de meedogenloze buitenaardse Predator en de menselijke held staat centraal. Dit verandert Trachtenberg enigszins in Predator: Badlands. Het verhaal draait om de Predator Dek, een jonge Yautja – zoals de Predator-soort ook genoemd wordt. We krijgen dus voor het eerst een film uit het oogpunt van een van de Predators, en dat biedt nieuwe mogelijkheden voor het verhaal en geeft een interessante kijk op de franchise. De kijker leert aan het begin van de film meer over hoe Yautja’s zijn, over hun familieverband en de sociale gewoontes van het buitenaardse ras.
Gerelateerde artikelen
One Battle After Another Review
Predators praten normaal weinig. In alle films die we tot nu toe hebben gezien, zijn ze bijna stom en alleen gedreven door één ding: de jacht. Dek lijkt eerst ook niet veel lagen te hebben, maar dat verandert in de loop van de film en gaandeweg ontwikkelt hij zich. Dit zorgt ervoor dat Predator: Badlands niet alleen de volgende Predator-film is die lijkt op alle anderen, maar dat we iets nieuws te zien krijgen. Ondanks de nieuwe insteek zie je al snel waar de film naartoe gaat, en blijven hele grote verrassingen uit. Fans van de franchise zullen zich hier weinig aan storen, maar voor de neutrale kijker is dit misschien net niet genoeg innovatie voor een vernieuwende sciencefictionfilm.
Maak je geen zorgen om de PG-13-rating
De enige andere film in de gehele franchise die een PG-13-rating had, was Alien vs. Predator. De vraag was dus of Predator: Badlands wel aan zou kunnen knopen bij zijn brute voorgangers. Trachtenberg begint de film toch gewoon met sterke actie, en als kijker zit je meteen helemaal in de film. In tegenstelling tot films die soms dertig minuten nodig hebben om de juiste sfeer neer te zetten, doet Predator: Badlands dat al vanaf minuut één.
Dek, gespeeld door Dimitrius Schuster-Koloamatangi, gaat al snel, na een spectaculair intro, op zijn eerste jacht. Aangekomen op een nieuwe planeet krijgen we daar allerlei wezens en tegenstanders te zien die hem voortdurend blijven uitdagen. Hiermee houdt de film tempo en blijft het verhaal spannend. Jong en onervaren merkt Dek al snel dat hij alleen weinig kans maakt om te overleven. Gelukkig komt hij Wayland-Yutani Synthetic Thia tegen, die zelf ook in de problemen zit.
Samen vechten beiden tegen de onherbergzame planeet en zijn inwoners, leren ze van elkaar en realiseren ze zich dat ze eigenlijk een best goed team zijn. De gevechten zijn visueel snel geschoten en heftig, zoals we dat van Predator-films wel kennen. Uiteraard komen Dek en Thia, gespeeld door Elle Fanning, niet alleen hersenloze beesten tegen, maar ook een uitdagendere vijand. Ze moeten alles uit de kast halen om de nodige weerstand te kunnen bieden. Daarnaast is de interactie tussen Thia en Dek af en toe zelfs een beetje grappig, maar gelukkig niet ‘te’, wat de film iets luchtiger maakt zonder belachelijk te worden.
Productiekwaliteit zou beter kunnen
Een sci-fi-film staat of valt met de juiste sfeer. Dat zit hier zeker goed, want de planeet waar Badlands zich afspeelt voelt levendig en gevuld met vijanden. Het ziet er alleen niet altijd even goed uit. De kwaliteit van de animaties is hier en daar een beetje matig, en vaak kiest Trachtenberg ervoor om de achtergronden wat wazig en donker te houden, zodat de iets mindere kwaliteit niet zo opvalt. Het is niet heel storend, maar voor een budget van honderd miljoen zou je net iets meer kunnen verwachten.
De soundtrack past bij de scènes en de vibe van de film, maar voelt bijna iets te generiek en niet heel speciaal. Een goede song of melodie kan voor de nodige ‘epicness’ zorgen. Badlands slaat ook hier de plank niet volledig mis, maar steekt ook nergens bovenuit.
Predator: Badlands draait vanaf nu in de bioscopen.
Predator: Badlands is een sterk sciencefictionavontuur met de nodige actie. De film probeert de Predator-franchise te vernieuwen door het verhaal vanuit het perspectief van een van de Predators te vertellen, wat zeker een interessante insteek is. Verder heeft Badlands veel verwijzingen naar populaire elementen uit de vorige Predator-films en legt hij een duidelijke verbinding met het Alien vs. Predator-universum. Hij is wel iets te doorzichtig en oogt hier en daar niet helemaal perfect. Ben je fan van Prey en Killer of Killers, of van de originele Predator-films, dan zul je je tijdens een bioscoopbezoek prima vermaken – zolang je geen genre-defining epos verwacht, maar genoegen neemt met vermakelijke sci-fi-actie.